Huiverhorror gaat langzaam haperen

Als oma overlijdt, is het gezin Graham in rouw. Maar na haar begrafenis rijzen er ook vragen. Waarom vindt dochter Annie (Toni Collette) tussen de spullen van haar moeder boeken over spiritisme en duivelsaanbidding? Wat betekenen de vreemde woorden die naast de bedjes van haar zoon Peter (Alex Wolff) en dochtertje Charlie (Milly Shapiro) zijn gekrast? En wie is dat eigenaardige medium dat Annie wil helpen bij het contact zoeken met de doden?

De ’buzz’ rond Hereditary was veelbelovend. Tijdens voorpremières op enkele filmfestivals zouden mensen doodsbang de zaal uit zijn gevlucht. En voor angstige bezoekers werd zelfs een telefonische hulplijn in het leven zijn geroepen. Een tikkeltje overdreven, al zorgde het voor leuke publiciteit. Intussen serveert debuterend regisseur Ari Aster toch een alleraardigst griezelwerkje, waarin hij het gezin als broedplaats voor onheil en nachtmerries afschildert.

In zijn inktzwarte familiedrama openen verlammend verlies en schuldgevoel de poorten naar de hel, ook voor wie zich in de personages inleeft. De duivelse krachten die na de dood van oma loskomen, hebben het daarbij vooral voorzien op de kleinkinderen (ijzersterke rollen van Wolff en Shapiro). En moeders? Zij verwerkt alle trauma’s in sinistere diorama’s die zij als maquettebouwer voor haar werk maakt.

Aster injecteert op trage, maar subtiele en doeltreffende wijze een flinke dosis spanning onder de huid. Jammer alleen dat zijn huiverhorror uiteindelijk wat gaat haperen en verzandt in een ondoorgrondelijk staaltje complotdenken.