Op alles moet ik beknibbelen. Ik doe boodschappen in de goedkoopste supermarkten en soms fiets ik een heel eind om om bijvoorbeeld shampoo in de aanbieding te halen. Fietsen, inderdaad. Voor een auto heb ik het geld niet.

Ooit was ik getrouwd. Mijn man werkte fulltime, ik drie dagen per week. Toen de kinderen werd geboren, werden dat twee dagen. Dat konden we ons gelukkig veroorloven.

Toen mijn huwelijk strandde, bleef ik achter met twee dochters in de basisschoolleeftijd. Mijn ex betaalt kinderalimentatie en ik kon drie dagen per week bij mijn baas aan de slag, maar mijn inkomsten zijn nog steeds geen vetpot.

Ga er maar aanstaan met kinderen die regelmatig uit hun kleren groeien, opeens een grotere schoenmaat blijken te hebben, die op een clubje willen, die op schoolreisje gaan.

Online zocht ik naar tips om de kosten te drukken. Sommige gingen me te ver. In de winter maar een extra trui aantrekken in plaats van de verwarming hoger te zetten? Dat is armoe; zo wil ik niet leven.

Wat veel rust gaf, was een soort huishoudboekje bijhouden. Nog steeds schrijf ik precies op wat mijn inkomsten en uitgaven zijn. Zo houd ik overzicht. Ik spaar zelfs een beetje, al weet ik echt niet waar het geld vandaan moet komen als de wasmachine het plotseling begeeft.

Maar ik dacht dat ik het allemaal in de hand had. Tot vorig jaar zomer.

Voorheen ging ik meestal met mijn zus en haar gezin in Drenthe of Limburg kamperen. Zij weten van mijn situatie, dus we gingen niet naar peperdure attracties en we kookten bij de tent.

Maar mijn zus en zwager hadden voor een mooie reis buiten Europa gespaard, dus vorig jaar zomer zou ik er alleen met de kinderen op uit trekken. Ik had nog niets geboekt toen ik een vriendin van een vriendin sprak. Nicole was net gescheiden. „We zitten in hetzelfde schuitje, waarom gaan we niet samen op vakantie?”

Ik vertelde haar dat mijn budget beperkt is, al loop ik niet graag te koop met mijn problemen. Nicole deed luchtig: „Ik heb ook niet veel te besteden, hoor. We blijven in Nederland en doen gewoon geen gekke dingen.”

Die vakantie werd een ramp. Nicoles idee van ’weinig te besteden’ bleek merkwaardig. Tot mijn schrik bleek haar budget veel groter te zijn dan het mijne. Ze kon met gemak een bezoek aan een dierenpark betalen; wij moesten het laten afweten. Vond Nicole ’niet gezellig’. Haar kinderen pestten de mijne dat ze zich geen souvenirtje konden veroorloven.

Ik vond het zo sneu voor mijn dochters dat ik uiteindelijk toch meer uitgaf dan de bedoeling was geweest. Daardoor kwam ik behoorlijk rood te staan. Na de zomer leende ik hier en daar bij vrienden en familie. Heel vervelend. Ik ben nog steeds aan het afbetalen met een bijbaantje in de horeca. Dat gaat niet zo vlot als ik zou willen.

Het ergste vind ik het effect op mijn kinderen. Vroeger waren ze met weinig tevreden, zo heb ik hen ook opgevoed, nu hebben ze gezien hoe het ook kan. Geld vinden ze opeens belangrijk. Mijn ene dochter wil een krantenwijk, al is ze daar nog net even te jong voor. Mijn andere dochter droomt ervan succesvol ondernemer te worden.

Ik hoorde ze laatst praten: „We willen toch niet zoals mam worden?” Dat was slikken.

In deze rubriek vertellen lezers waarvan ze spijt hebben. Wilt u ook (anoniem) kwijt wat u anders zou hebben gedaan? Mail uw verhaal, 575 woorden, naar vrij@telegraaf.nl.