We waren vier leuke jonge meiden, al zeg ik het zelf. Al op de eerste avond in de Spaanse badplaats werden we omsingeld door een groep van zo’n tien Italianen. Ze waren niet vervelend of opdringerig, maar duidelijk geïnteresseerd. Ze informeerden naar onze namen, naar ons land van herkomst, naar ons liefdesleven.

Emma liet de jongens direct weten dat zij niet in de markt was. „Ik heb een vriendje thuis”, zei ze heel stellig. Achteraf denk ik dat het daarmee is begonnen. Ik niet, dan jullie ook niet, moet Emma hebben gedacht.

Emma en Chris waren schoolvriendinnen van mijn jongere zus. In die tijd was Spanje nog relatief goedkoop. We hadden niet veel geld, maar een busreis en een week aan een van de Costa’s kon er nog wel vanaf. Erg goed kende ik Emma en Chris niet, maar wat kon er misgaan?

We hadden besloten dat mijn zus en Chris op één hotelkamer zouden slapen en dat Emma en ik zouden delen. Om redenen die ik me niet kan herinneren, lagen mijn zus en ik de eerste nacht op één kamer. De volgende dag zouden we haar spullen verhuizen, maar dat is er niet meer van gekomen.

De dag na aankomst gingen we shoppen. Al snel klaagde Emma dat winkelen niet was te doen met z’n vieren: „Kunnen we niet opsplitsen?” Mijn zus en ik begrepen het probleem niet en liepen gewoon met hen verder. Onderweg verloren wij Emma en Chris uit het oog. „Doet ze expres”, zei mijn zus die zulke dingen altijd veel sneller in de gaten heeft dan ik.

Uren later kwamen Emma en Chris op onze kamer langs. „We waren jullie kwijt, hè?” grijnsde Emma. „Dat was toch de bedoeling?” zeiden wij.

Ze had meer valse trekjes. Chris was een onzekere meid van wie we vermoedden dat ze aan anorexia leed. Op het strand zei Emma quasi-verbaasd tegen haar: „Goh, scheer jij je niet?” Prompt vertrok Chris naar het hotel om okselfris terug te komen.

Alle avonden en nachten waren we in de discotheek te vinden. Een van onze Italianen had een oogje op Chris, maar Emma praatte hem uit haar hoofd. Mijn zus kreeg iets moois met een andere Italiaan en ik met een ober in het hotel. In mijn onnozelheid vertelde ik de meiden aan de lunch in het hotel dat ik met hem had gezoend op de kamer. Daar mocht hij natuurlijk helemaal niet komen.

Emma die tijdens de lunch zicht op het personeel achter mij had, zei: „Ze zijn erachter gekomen. Het is een rel, hoor!” Mijn zus die naast haar zat, schudde laconiek haar hoofd. Er was niets van waar. Emma deed haar best om mij van die ober af te houden.

De breuk was toen definitief. De rest van de vakantie brachten wij twee aan twee gescheiden door. Op de laatste ochtend hoorden we van de Italianen dat Emma en Chris de nacht ervoor over hun camping hadden gezworven. Waarom zullen we nooit weten.

Op de terugreis zaten Emma en Chris voorin de bus, wij achterin. Eenmaal in Nederland zeiden we elkaar niet eens gedag. Een bizarre vakantie waarover mijn zus en ik na afloop lacherig deden. Haar ex-vriendinnen noemden wij ’Piep en Piep’. Alsof we hun namen definitief doorstreepten.

Daarna ben ik nooit meer met mensen op vakantie gegaan die ik amper kende. Het kan natuurlijk ook fout lopen met mensen die je wél kent, maar dat is een ander verhaal.

In deze rubriek vertellen lezers waarvan ze spijt hebben. Wilt u ook (anoniem) kwijt wat u anders zou hebben gedaan? Mail uw verhaal, 575 woorden, naar vrij@telegraaf.nl.