La douce France

Niet de eerste keer dat ik deze vraag kreeg, niet de eerste keer dat ik antwoordde dat er weinig leven meer in het Franse platteland zit. Jongeren zijn al lang geleden naar de stad vertrokken en dus zie je enkel nog een paar oude besjes over straat schuifelen of in slakkengang over de D-weg rollen. Het zou kunnen dat je in de supermarktrij achter een omaatje staat dat tergend langzaam een betaalcheque uitschrijft, maar meestal blijven opa en oma binnen. Eten warm tussen twaalf en twee, kijken wat slechte Franse televisie en gaan ’s avonds om negen uur met de kippen op stok. Alles met de luiken dicht om te voorkomen dat de temperaturen in huis te hoog oplopen. Deze luiken, leegstaande hotels en dichtgetimmerde winkels maken het gebied tot een slapend achterland waar de rest van Frankrijk zich nauwelijks om bekommert. Deze week bleek ook een ander stukje Frans erfgoed met leegloop te kampen te hebben. Toen stond tout France wel op de achterste benen: de bistro heeft zijn beste tijd gehad. Inmiddels is er een actie op touw gezet om het voortbestaan van de bistro veilig te stellen. Liefhebbers willen de restaurants op de Unesco Werelderfgoedlijst krijgen. Dat de formule – oubollig sfeertje, dagelijks wisselende menukaart, lage prijzen en bovenal authentiek eten – misschien niet meer bij deze tijd past, wordt als onzin afgedaan. We hebben hier immers te maken met cultuur van de bovenste plank! In ons dorp kennen we geen culibarbaren, integendeel: de authentieke bloedworst, terrine met varkenssnuit en -staart en worst die naar darmen stinkt, vinden nog altijd gretig aftrek. Sinds de laatste bistro haar deuren sloot, wordt dit thuis gegeten. Maar de moderne Fransman wil helemaal geen tête de veau en andouillette meer. Heeft geen zin meer om slakken en kikkerbillen naar binnen te schuiven; in steden als Parijs, Lyon en Marseille is de carnivoor van vroeger de vegan van nu. Is dat erg? Soms moet je met je tijd meegaan óf stilstand accepteren. Zoals dat bijvoorbeeld gebeurt in de omgeving van ons vakantiehuisje. Want ondanks de stilstand voelt elke dag daar als een feestdag. Daar zorgen de koeien voor, de glooiende landschappen en zelfs de dorpjes waar naar de komende winterslaap wordt uitgekeken. Zolang ze nog ademen, is er niets aan de hand. Chef VRIJ Babette Wieringa belicht elke week de wereld van lifestyle. Volg haar op Instagram en Pinterest: babettewieringa b.wieringa@telegraaf.nl