„Canada leek me een prachtig land. Helaas kreeg ik niemand mee en om in m’n eentje met zo’n camper rond te toeren, leek me niks. Ik sloot me aan bij een georganiseerde reis.

Ik moet al lachen terwijl ik dit opschrijf: georganiseerd? Ongeorganiseerd, zul je bedoelen!

Op het vliegveld werden wij ontvangen door een gids die de pensioenleeftijd ruimschoots had bereikt. Een Nederlandse die al jaren in Canada woonde. Priscilla was actrice van beroep, beweerde ze. Daar had ik mijn twijfels over, maar een diva was zij zeker.

Want het was duidelijk dat Priscilla gewend was dat mensen dingen voor háár deden, beslist niet andersom. Ze was niet van plan om zich voor ons in te zetten. Zolang zij het maar goed had.

Onderweg in de bus sprak zij opvallend vaak over voedsel en restaurants. Zij vond het heel belangrijk dat er goed werd geluncht – dat zij goed lunchte – dus gebeurde het dat ze een restaurant binnenliep... en weer naar buiten kwam. Afgekeurd.

Je zou denken dat iemand die al decennialang ergens verblijft, veel over een land kan vertellen. Dat viel zwaar tegen. Ach, Priscilla babbelde wat over bomen. Soms pakte ze er een papiertje met informatie bij. In het Engels, wat zij dan haperend vertaalde. Ze had het niet eens van te voren ingekeken!

Priscilla was niet bekend met het eerste deel van de reis, zo gaf zij tot mijn verbijstering grif toe. Ze had geen initiatieven wat betreft bezienswaardigheden, ze werkte strikt af wat het programma voorschreef. Iedereen wilde graag veel foto’s maken, maar zij liet de chauffeur amper stoppen op mooie plekjes. Ze had geen draaiboek, geen planning. Wij werden van de ene plek naar de andere gereden en we moesten vooral onze mond houden.

Priscilla was namelijk not amused toen ik mijn beklag deed. Ze kwam met smoesjes en ik zag de blik in haar ogen: ik was een lastpak. Een handjevol andere gasten dacht er precies zo over als ik, maar was minder mondig.

Het leeuwendeel van ons gezelschap bestond bovendien uit ouderen die geen woord over de grens spraken. Eén stel was overal geweest: Amerika, Zuid-Afrika, maar kon niet eens in het Engels een kopje koffie bestellen. Zij waren waarschijnlijk dankbaar dat Priscilla zulke dingen voor hen vertaalde.

Naarmate de reis vorderde, werd Priscilla’s gedrag steeds gekker. Na een lunch – waarbij ze vermoedelijk weer uitstekend had gegeten – merkte ik dat ze in de bus een hazenslaapje deed. Ik wist niet wat ik zag. Want had zij het druk? Neuh. Al deed ze alsof. Zo moest zij bellen om onze retourvlucht te bevestigen. Eén telefoontje, hoort bij de service. Maar Priscilla sprak er dagenlang over, alsof ze ons een buitengewone gunst verleende.

Het echte dieptepunt moest nog komen. Priscilla, tientallen jaren geleden uit Nederland vertrokken, kwam erachter dat een van haar gasten bij een koor zat. De laatste dagen van onze trip gaf zij hem de microfoon, waarna hij liedjes uit de oude doos zong. „Zo leuk, zolang niet gehoord!” kirde Priscilla. Alsof ik met een schoolreisje mee was.

Waar ik nou spijt van heb? Onze gids was het zeker niet waard om voor haar ’diensten’ te worden beloond. Maar ze had ons wel twee weken begeleid... Dilemma. Uiteindelijk heb ik haar vijf Canadese dollars fooi in de handen gedrukt. Maar waarom eigenlijk?! Ik wilde dat ik die bitch geen cent had gegeven.”

In deze rubriek vertellen lezers waarvan ze spijt hebben. Wilt u ook (anoniem) kwijt wat u anders zou hebben gedaan? Mail uw verhaal, 575 woorden, naar vrij@telegraaf.nl.