Mijn beste vriendin Stefanie en ik waren onafscheidelijk. We gingen samen naar school, kochten samen de Hitkrant, zaten samen op dansles. We hadden dezelfde smaak qua kleren, qua muziek, qua popsterren.

Op de middelbare school begon Stefanie zichzelf Stevie te noemen, naar haar idool, de zangeres Stevie Nicks. Dat was even wennen en ik vergiste me nog weleens.

Tijdens onze opleiding – toch allebei een andere richting – gingen we op vakantie naar Spanje. Heerlijk land, zon, zee en strand, fijne mensen, maar het frustreerde ons dat we hen amper konden verstaan. We besloten ’s zomers een maand een taalcursus in een grote Spaanse stad te volgen.

We kregen samen met Britten, Fransen, Italianen en Scandinaviërs les. ’s Ochtends was het vooral stampen, ’s middags waren we vrij. Dan hadden we opdracht om bijvoorbeeld bij de bakker broodjes in het Spaans te bestellen of om zomaar mensen aan te spreken. We waren dolenthousiast.

Onze klasgenoot Liam had helderblauwe ogen en donker haar en zat bovendien vol typisch Ierse charme. Alle meiden werden als door een magneet door hem aangetrokken. Daar leek hij zelf het meest verbaasd over. Vaak ging de halve klas ’s avonds met elkaar tapas eten. Er werd gevochten om Liams aandacht. Ik wilde niet aan dat circus meedoen, maar was natuurlijk verliefd.

Stefanie had het helemaal zwaar te pakken. Op een avond liep ze naar de bar om een rondje te bestellen en ik riep haar na: „Voor mij een biertje, Stefanie!” Woedend was ze. Ze heette Stevie! Stel dat Liam het had gehoord! Op de terugweg naar onze studentenhuisvesting bleef ze er maar over doorgaan. Kinderachtig.

Een paar dagen later kwam Liam bij ons langs. Of we iets gingen drinken? Stefanie hield een siësta en wilde niet gestoord worden. Het perfecte excuus om er alleen met Liam op uit te gaan. Die middag sloeg de vonk tussen hem en mij over. Schoorvoetend vertelde ik Stefanie dat ik Liam aan de haak had geslagen. Ze was razend en ontroostbaar: „Je weet dat ik stapelgek op hem ben! Mooie vriendin ben jij!”

Onze ruzie liep zo uit de hand dat ik mijn boeltje pakte en bij Liam introk die samen met vrienden een etage huurde. De rest van de cursus bracht ik met hem door. Stefanie zag ik in de klas, maar we wisselden geen woord. Als blikken konden doden, was ik morsdood geweest.

Een afschuwelijke situatie, maar ik ging helemaal op in mijn romance met Liam. Hand in hand wandelden we door de stad en spraken half Engels, half Spaans met elkaar.

Terug in Nederland wilde Stefanie niets meer met me te maken hebben. Daar had ik het moeilijk mee, want we waren met elkaar vergroeid. Maar ik had Liam. Ik stuurde hem een smachtende brief: wanneer kon ik naar Dublin komen?

Zijn antwoord liet maanden op zich wachten. Hij schreef dat het een mooie tijd was geweest, maar dat hij niets in een langeafstandsrelatie zag. Bovendien had hij net een nieuwe vriendin. Het was een vriendelijke, maar ontnuchterende brief.

Ik stond weer met beide benen op de grond. Wat had ik eigenlijk voor Liam betekend? Alleen een leuk tussendoortje? Daar had ik wel mijn vriendschap met Stefanie voor opgegeven.

In deze rubriek vertellen lezers waarvan ze spijt hebben. Wilt u ook (anoniem) kwijt wat u anders zou hebben gedaan? Mail uw verhaal, 575 woorden, naar vrij@telegraaf.nl.