Mijn nieuwe huis was mooi verbouwd. Hier kon ik de komende 25 jaar wel wonen. Ik was 64, het was 2007. Toen kwam Johan voorbij.

We hadden meegedaan aan een golfwedstrijd. Johan liep erg moeilijk. Oeps, een kneusje, dacht ik. Maar hij sloeg een aardige bal en tijdens het diner ontpopte hij zich als een charmante man, attent en welgemanierd.

De tweede keer dat hij bij mij thuis was, moest hij toch iets vertellen. Nu komt het, dacht ik. Hij had afspraakjes met een andere vrouw gemaakt maar hij had haar laten weten dat het niets zou worden. Dat beklemde me een beetje. Ik zie het een poosje aan, dacht ik. We gingen op dates, altijd in de betere restaurants.

In de lente van 2008 waren we smoorverliefd en vroeg Johan me bij hem in Twente te komen wonen. Ik had mijn bedenkingen, maar hij haalde me over. Ieder ons huis verkopen en samen een nieuwe woning, stelde hij voor. We lieten onze huizen taxeren.

Toen stortte de woningmarkt in en zouden we allebei fors verlies lijden. Ik kon mijn pand aan mijn zoon overdoen, maar hij had drie kinderen.

We besloten te verbouwen en ik zou half deelnemen in zijn woning. „Het moet ook jouw thuis worden, hoor”, zei hij. Ik betaalde alvast de verbouwing. Dat lieten we notarieel vastleggen, maar de deelneming in zijn woning werd uitgesteld omdat zijn kinderen tegen de plannen van pa protesteerden. Zij eisten inzicht in mijn financiën, wat ik natuurlijk weigerde. Grote ruzie!

„Laat het even rusten, we leggen dit later wel vast, het komt goed”, sprak Johan bij herhaling. Ik vertrouwde hem inderdaad. Hij had wel rente laten vastleggen die we later bij de beschrijving zouden verrekenen. Nu hoefde hij de bank geen rente te betalen. Daar ontstond mijn eerste vraagteken, maar ja, de verhuizing was op handen.

Later bleek de financiële situatie zeer moeizaam. De leuke etentjes en uitjes waren voorbij. Johan bleek helemaal klem te zitten, kon het al jaren niet meer volhouden, elk gesprek over geld liep uit op ruzie, zelfs wekelijks over de boodschappen. Zo’n kniepert had ik nog nooit meegemaakt! Zelfs een bloemetje of verjaardagscadeau kon er niet af.

In 2015 had Johan gelukkig een stuk grond verkocht en de overdracht zou in januari 2016 plaatsvinden. Ik vond dat een mooi moment om de afgesproken beschrijving te doen. Bovendien wilde ik de hypotheek op twee namen. Immers, als hij zou komen te overlijden, zou ik geen nieuwe hypotheek meer krijgen en zou ik het huis uit moeten.

Plotseling kreeg ik in een e-mail via zijn dochter te horen dat mijn relatie was afgelopen en dat ik binnen drie maanden het huis moest verlaten. Anders volgde er een kort geding. Ik was totaal verbijsterd. Maar ja, die dochter. Want in een gesprek met Johan bleek dat hijzelf de relatie in stand wilde houden.

Toch kwam er een schrijven van een advocaat en al mijn financiële inbreng was opeens van Johan. Natuurlijk had ik maandelijks een afgesproken bijdrage in de huishouding gedaan. Maar ik betaalde ook mee aan de hypotheek en andere lasten, als ware het huis van ons beiden. Zijn auto, een extra lening, de helft van de nieuwe carport... Al met al ruim een ton.

Ik zal nooit meer iemand vertrouwen. Ik had het moeten laten bij die eerste gedachte: ’Oeps, een kneusje!’”

In deze rubriek vertellen lezers waarvan ze spijt hebben. Wilt u ook (anoniem) kwijt wat u anders zou hebben gedaan? Mail uw verhaal, 575 woorden, naar vrij@telegraaf.nl.