„Niemand was blij met onze nieuwe leidinggevende. Madelon maakte een kille, koude indruk. Zoals ze daar stond in haar mantelpak met een geforceerde glimlach... Dat het hogere management haar bij een ander bedrijf had weggekaapt omdat ze zo goed zou zijn, namen we met een korrel zout.

Madelon ging voortvarend van start. Nu was onze afdeling in de loop der jaren inderdaad wat ingedut. Een voor een werden wij bij haar geroepen. Zij maakte een strenge indruk achter haar grote bureau en ik voelde me alsof ik op mijn eigen baan moest solliciteren. Ze stelde veel standaardvragen. Of ik mijn eigen pluspunten kon opsommen? Wat kon er worden verbeterd op de afdeling? Aan welke collega nam ik een voorbeeld?

Maar een aantal vragen vond ik nogal brutaal. Welke collega kon ik missen als kiespijn? Ik zei fijntjes dat zo’n beoordeling niet aan mij was, maar aan het management. Dat daar ook evaluatiegesprekken voor waren. Madelon glimlachte hooghartig. Ze moest nou eenmaal een goede indruk van het team krijgen, zei ze. Zonder mij, dacht ik en uiteindelijk gaf ik geen antwoord.

Na haar vragenronde gooide Madelon het roer om. Zo werden sommige mensen in de buitendienst opeens achter een bureau gezet. Lang niet iedereen was daar blij mee, maar de zaken liepen inderdaad een stuk beter.

Ongeveer een half jaar later organiseerde Madelon een verplichte brainstorm buiten de deur. Op een zaterdag. Onderling klaagden we steen en been. Wat dacht ze wel niet! Onze vrije dag opofferen!

De sfeer tijdens die sessie was om te snijden. Het was duidelijk dat de meeste mensen – ik in ieder geval – liever op het voetbalveld stonden of boodschappen deden. Er kwam niet zoveel uit. Rond een uur of vier namen voor de vorm één borrel. We stonden in groepjes bij elkaar en het was pijnlijk om te zien hoe vrijwel niemand een praatje met onze cheffin aanknoopte.

Niet lang daarna was ik zo druk met een project dat ik soms zo’n anderhalf uur overwerkte. Ik stond op punt van weggaan toen Madelon haar kantoor uitkwam. Of we snel ergens een hapje zouden eten? Ik had er totaal geen zin in, maar kon niet weigeren.

We belandden in een eetcafé waar een hele andere Madelon aan tafel zat. Warm, charmant, belangstellend. Zij vertelde dat ze in haar vorige functies af en toe het verwijt had gekregen dat ze te soft was. Vandaar dat ze zich nu hard en afstandelijk opstelde. Dat was ook precies wat het management verlangde.

Ik wilde haar niet al te veel vertellen over wat wij onderling over haar zeiden, maar ik wist haar toch duidelijk te maken dat een andere opstelling zou helpen. Dat nam ze gelukkig ter harte en de sfeer op de afdeling werd geleidelijk beter.

Ik ging veel vaker met Madelon uit eten en wij kregen een relatie. We waren discreet, maar het kwam natuurlijk toch uit. Mijn collega’s waren verbijsterd: wat zag ik in die koele kikker? We bespraken zeker ook alles wat er op het werk gebeurde?! Dat was niet het geval, maar ik werd niet geloofd. Mijn collega’s keken me met de nek aan.

Ik ging op zoek naar een andere werkkring. Madelon werkt nog steeds bij ons oude bedrijf, maar in een andere functie. Onze verhouding overleefde het niet. Waarom was ik zo dom om te denken dat ik werk en privé gescheiden kon houden?”

In deze rubriek vertellen lezers waarvan ze spijt hebben. Wilt u ook (anoniem) kwijt wat u anders zou hebben gedaan? Mail uw verhaal, 575 woorden, naar vrij@telegraaf.nl.