Nieuw geluk voor Piet (79) en Marjolijn (80) na overlijden geliefden

Eigenlijk kwam het allemaal door de hond: Nissie, een grote, goeiige lobbes. Hij drinkt graag water uit de plantenbak en had gemorst. Eigenaresse Marjolijn Laarhuis gleed uit en vond zichzelf terug met een gebroken been. Wie moest Nissie nu gaan uitlaten? Dat wilde buurman Piet van der Himst wel doen. Marjolijn glimlacht nog steeds als ze eraan terugdenkt. We drinken koffie in haar woning, Piet gebruikt voor het eerst het koffiezetapparaat aldaar. „Nee lieverd, twee kopjes tegelijk eronder zetten”, roept Marjolijn. Ze straalt duidelijk bij het uitspreken van het woord ’lieverd’. „We hebben zo’n leuk leven samen”, zegt ze terwijl zij haar schouders heen en weer beweegt. Op een beeldschermpje op het bureau komen foto’s van de recente gezamenlijke vakantie in Dubai voorbij. Wie had dat drie jaar geleden gedacht? Marjolijn was toen getrouwd met Carl en Piet met Ank. Beide paren al ruim vijftig jaar. Marjolijn en Carl waren recentelijk in de buurt komen wonen, maar eigenlijk kenden ze elkaar niet echt. Zowel Ank als Carl werd ziek: kanker. Een verdrietige periode brak aan. Piet weet nog hoe hij Marjolijn en Carl een keer voorbij zag komen in de wachtkamer van het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis waar beide echtgenoten onder behandeling waren. „Ik zei tegen mijn vrouw: daar gaan onze nieuwe buren! Maar Marjolijn keek me wat vreemd aan. ’Ik ken u helemaal niet’, zei ze een beetje afstandelijk.” Beide stellen maakten kennis en gingen, in gedeelde ellende, wat vaker met elkaar om. Maar voor de wederzijdse echtgenoten was geen hoop meer. Ank en Carl overleden in oktober 2016, kort na elkaar. „Een vreselijk verdriet en een niet te beschrijven gemis. Als je zolang samen bent geweest, weet je helemaal niet meer hoe het is om alleen te zijn”, zegt Piet. Natuurlijk hadden beiden steun van hun kinderen die extra vaak langs kwamen. Maar het zijn die kleine dingen, zegt Marjolijn. „Opeens zie je alleen nog maar stellen die het samen leuk hebben. Zelfs gewoon in de supermarkt lopen mannen en vrouwen met elkaar te lachen. Dan komt het besef dat je er helemaal alleen voor staat, extra hard aan.” Nieuwjaarsdag 2017, een paar maanden na de dood van Carl, besloot Marjolijn om Piet te bellen. „Gewoon omdat hij precies hetzelfde had meegemaakt. Ik dacht: kunnen we eens koffie drinken. Als ik met iemand over mijn verdriet kan praten, is hij het, want hij heeft precies hetzelfde meegemaakt na een lang en gelukkig huwelijk.” Een nieuwe relatie kwam in hun hoofd totaal niet op. „Ben je gek”, zegt Piet. „We waren beiden nog verdoofd van verdriet en in ons hoofd was nergens anders plaats voor. Het was meer het delen van onze ellende.” Toen ging hond Nissie dus met water lopen morsen en gleed Marjolijn uit. „Maandenlang kon ik geen kant op. Mijn eerste zorg was de hond. Die moest naar een opvang. Niet alleen zielig, maar ook nog eens flink aan de prijs. Piet bood uitkomst. Hij zei: Ik kan Nissie wel voor je uitlaten. Best een opgave, want dat moet toch drie keer per dag.” Vonk sloeg op Vrijthof over Zo’n aardige buurman stuur je niet meteen na het uitlaten weg. Dus bleef Piet eens een kopje koffie drinken of een borreltje. Marjolijn zat tijdelijk in een rolstoel en wielerde zichzelf handig door de huiskamer. „Ik weet nog dat ik dacht: vreemd dat Piet me niet irriteert! Want mannen kunnen me nogal eens snel ergeren.” Piet dus niet. Al dat uitlaten verdiende een beloning. En Piet is dol op André Rieu, waarop Marjolijn besloot hem te trakteren op een optreden op het Vrijthof in Maastricht. „Met een bijbehorende hotelovernachting. Vanzelfsprekend in twee aparte kamers!” Dat was de zomer van 2018. En daar, op dat zonnige Vrijthof sloeg op een terrasje de vonk over. Of was hij al overgeslagen? Marjolijn kwam er opeens achter dat ze Piets hand vasthield. Piet had in de gaten dat hij dat heel prettig vond. „Het was prachtig weer en zo’n leuke sfeer. Toen keken we elkaar aan en dachten we allebei: ja, dit is het.” „Ik had echt last van vlinders”, zegt Piet. „Ik dacht altijd al wel: wat een leuk wijffie. Zo gezellig. Maar ik had nooit verwacht dat er iets van zou komen. Het overkomt je gewoon, echt. Daarna is het alleen maar verder gaan groeien, het was niet alleen maar een moment. Op een gegeven moment hebben we het onze kinderen verteld. We hebben er allebei twee en ook allebei kleinkinderen. De kinderen waren oprecht blij, al moesten ze even aan het idee wennen.” Soms hadden ze een steuntje in de rug nodig. Bij Marjolijn kwam dat van haar dochter, die zei: „Papa vertelde me ooit dat hij Piet zo’n lieve man vond.” En Piet vond tussen de sieraden van zijn vrouw een hangertje waar vreemd genoeg de naam ’Marjolijn’ op stond. „Geen idee hoe ze daaraan kwam. Gevonden? Maar zonder zweverig te willen zijn, voelde het een beetje aan als een teken, een goedkeuring eigenlijk. Het is toeval hoor, dat weet ik best.” Ze willen voorop stellen: ze zijn geen zestien meer. Het is een rustige relatie zonder al te veel onstuimig gedoe. En ze weten allebei precies wat ze willen. „We blijven apart wonen”, zegt Marjolijn. „We doen allebei onze eigen dingen, maar zijn elke avond samen”, verduidelijkt Piet. „Marjolijn is een ochtendmens. Om een uur of tien is het van: zou je niet eens gaan? Want ze wil vroeg naar bed. Om half zeven staat ze immers al op om Nissie uit te laten. Ik ga ’s avonds thuis nog even televisie kijken.” Het is fijn om samen dingen te ondernemen. Tijdens een warme zomeravond met een fles wijn met twee glaasjes erbij op het strand gaan zitten, bijvoorbeeld. „Dat doe je niet alleen”, zegt Piet. „Dan zie je mensen kijken: zie die twee oudjes daar nou eens gezellig zitten!” Als ze vertellen wat ze leuk aan elkaar vinden, is er veel geglunder. „Piet is zorgzaam, heeft gevoel voor humor en is heel spontaan”, zegt Marjolijn. „Hij kletst overal met iedereen. Dat heb ik niet, ik ben wat meer teruggetrokken. En o ja: hij houdt ook van de hond. Ik zou geen man willen die niet van Nissie houdt.” Piet vindt het leuk dat Marjolijns ogen altijd stralen en dat ze altijd zo vrolijk en opgewekt is. Vooral dat ze een ’stevig’ karakter heeft. „Je moet als man oppassen dat je je niet door haar laat ondersneeuwen! We zijn allebei leiders, soms botst dat even. Maar dan moet je blijven praten. Weet je nog, Marjolijn, bij die fontein in Dubai?” Marjolijn weet het nog. Want na veel gezellige gezamenlijke uitstapjes ontstond recent het plan samen met vakantie te gaan. Naar Dubai, want daar was Marjolijn al eens geweest en zij wilde het dolgraag aan Piet laten zien. „Ik dacht alleen wel: 24 uur per etmaal samen, zou dat wel goed gaan? Met Karl heb ik ook veel gereisd maar na vijftig jaar ben je zo op elkaar ingespeeld, dan heb je niet eens een half woord nodig.” Het lukte wonderwel. Net terug, stralen de twee nog bij de vakantieherinneringen. Prachtige dagen, altijd leuk, altijd gezellig. Maar wat was er nou bij die fontein? Marjolijn lacht. „Bij de fonteinen bij de Burj-al-Khalifa zei Piet: ’Kom, we gaan hier staan!’ Dat wil ik dan weer niet. Ik wil liever dat hij zegt: ’Vind je het leuk om hier te gaan staan?’ Maar als je dat soort kleine dingen meteen met elkaar uitspreekt, is er helemaal niets aan de hand.” Piet is inmiddels met Marjolijns schoonzoon naar Ajax geweest. Een foto op de telefoon toont twee vrolijke mannen met een rood-witte sjaal (al duurde dat niet lang, want Ajax verloor). De kleinkinderen van Marjolijn hadden het eerst over buurman Piet, maar zijn hem zo leuk gaan vinden dat ze nu over opa Piet spreken. Marjolijn vertelt het trots, Piet straalt erbij. „Het is een groot wonder als je op deze leeftijd nog je tweede grote liefde mag tegenkomen”, zegt Marjolijn. „Allebei hadden we dat nooit meer verwacht. Tegen de tachtig, een mooi en goed huwelijk achter de rug. Daar waren we al dankbaar voor. We dachten niet dat er nog zo’n tweede leven voor ons was weggelegd.” Er komt alweer een nieuwe vakantie aan. Die was al geboekt vóór Dubai, toen Marjolijn nog het idee had veel ’eigen ruimte’ nodig te hebben. Ze koos toen voor een eigen hut op de komende cruise naar Noorwegen. „Maar omdat Dubai zo goed ging samen, hebben we bij het reisbureau geprobeerd er één hut van te maken. We zágen de jonge medewerkster van het reisbureau kijken... Wat willen die twee vreemde oudjes nu in hemelsnaam nog samen?” Innige vriendschap Het aantal alleenwonende 75-plussers stijgt jaarlijks. Tussen 1971 en 2015 is deze groep bijna 4,7 keer zo groot geworden. Er zijn nu ruim een half miljoen alleenstaande 75-plussers. Dat zullen er in 2052 1,3 miljoen zijn. Uit onderzoek van 50PlusMatch blijkt dat deze groep eerder op zoek is naar een innige vriendschap, iemand met wie zij leuke dingen kunnen ondernemen, dan naar een relatie inclusief samenwonen. Komen bij die vriendschap liefde en fysieke aantrekkingskracht kijken, dan is dat mooi meegenomen, maar het is niet het uitgangspunt. Een voorwaarde voor een relatie is dat iemand in de buurt moet wonen, want ver reizen ziet deze groep niet meer zitten.