Het is een gedicht in drie delen, over een reis door het hiernamaals: van de Hel (Inferno), door het Vagevuur (Purgatorio) naar het Paradijs (Paradiso). Alle Italianen lezen op school De Goddelijke Komedie en iedereen kent de eerste regels uit het hoofd: ’Op het midden van ons levenspad gekomen, kwam ik bij zinnen in een donker woud, want ik had niet de rechte weg genomen.’

Dante sloeg in zijn werk een brug tussen de klassieke Oudheid (met het Romeinse Rijk) en het christendom. Voor hem was Italië een groot erfgoed van schoonheid en cultuur. Dat beschreef hij bovendien niet, zoals de gewoonte was, in het Latijn, maar in het ’volgare’, het gesproken dialect in Florence dat aan de basis staat van het huidige Italiaans. Dat schiep verbondenheid en vormde een fundament onder het land: Dante was de eerste humanist, een van de pijlers van de Italiaans-christelijke cultuur.

Hartstocht en twijfel

De genialiteit van het werk schuilt volgens liefhebbers vooral in Dantes weergave van de menselijke hartstocht en twijfel. Zijn verwoorde gevoelens waren universeel, zoals de liefde, de mens die zich van zijn zonden wil bevrijden. Dante had bovendien een heel modern beeld van de vrouw. Terwijl in zijn tijd in de Middeleeuwen er nog discussie was of de vrouw een ziel had, beschrijft Dante de vrouw als degene die de man redt, zoals Beatrice die hem redt uit de hel. Voor Dante was de vrouw het meesterwerk van God, het wonder van de schepping.