’Vreemdgaan zou mij niet gebeuren’

Het zou mij nooit overkomen, nam ik me altijd stellig voor. Als oude bok achter een groen blaadje aangaan? Nooit. Toch is dat onlangs gebeurd. Ik ben een man van 68; met mijn vriend heb ik al 35 jaar een vaste relatie. We houden van elkaar, maar van passie is nog nauwelijks sprake. Ons leven kabbelt verder. Sinds mijn pensionering werk ik als vrijwilliger in een groot ziekenhuis. Vorig jaar werd een jonge verpleegkundige van exotische origine aan het team toegevoegd. Een knappe man. Zijn vrouwelijke collega's waren meteen dol op hem. Zelf had ik amper contact met hem. Ik had het gevoel dat hij mij een beetje uit de weg ging. Op een bepaald ogenblik was hij weer verdwenen. Ik hoorde dat hij elders een betere baan kon krijgen. Einde verhaal, dacht ik. Een tijd geleden was ik met een vriendin uit eten. Mijn ex-collega was in hetzelfde restaurant en maakten een praatje. Gewoon gezellig. Ik zou zijn groeten overbrengen in het ziekenhuis. De vriendin vroeg later of ik iets met die jongen had. Nee, natuurlijk niet. Had zij iets gemerkt...? Kort daarop zocht die jongen die uiteraard mijn naam kende, contact met mij via Facebook en Messenger. Ik vond dat nogal vreemd, maar zocht er aanvankelijk niets achter. Eerst kwamen er wat nietszeggende berichtjes, toen namen ze plots een heel andere wending. Liefdesuitingen, gelardeerd met hartjes, knipoogjes en kussende lipjes. Wat een onzin, dacht ik eerst, dit is voor tieners. Wat wil-ie van me? Maar ik bleef niet lang ongevoelig voor zijn charmeoffensief. Ik begon in dezelfde trant te reageren. Liefdevolle berichtjes gingen heen en weer. Eerst voelde ik me belachelijk, maar ik werd verliefd. Nu begon hij op een ontmoeting aan te dringen. Ik hield de boot af, maar uiteindelijk ging ik overstag. Spijt had ik eerst niet. Alles verliep zo teder en romantisch dat ik me de gelukkigste man op aarde waande. Oud, maar verliefd op een manier die ik nooit eerder had meegemaakt. Toch wist ik dat ik ermee moest kappen. Dat konden we elkaar gezien het leeftijdsverschil niet aandoen. Bovendien wilde ik mijn langjarige relatie niet in gevaar brengen. Ik denk dat hij dat ook inzag. Dat was dus dat. Een mooie herinnering? Nee, want ik word verteerd door liefdesverdriet. Ik snap niet dat dit me overkomt, op mijn leeftijd nota bene. Toen ik jong was, heb ik wel vaker om een geliefde getreurd, maar wat ik nu voel, is veel erger. Mijn interesses zijn verdwenen en ik voel me leeg. Naar het ziekenhuis moet ik me slepen. Bovendien kan ik me niet veroorloven iets aan mijn omgeving te laten merken. Stel je voor dat mijn partner het te weten komt, mijn familie... Niemand zou daar begrip voor kunnen opbrengen. Voor de buitenwereld moet ik me dus sterk houden, geen verdriet tonen. Toch zei de buurman dat ik er slecht uitzag. Het is inderdaad moeilijk om verdriet en wanhoop te verbergen. Die roes is geëindigd in een drama. Wat heb ik spijt dat ik me met die jongen heb ingelaten! Ik probeer me te troosten met de gedachte dat het zo beter is, dat we samen geen toekomst hadden. Het zal voorbijgaan, houd ik me voor, maar laatst was er plots een nachtelijk berichtje: hij kon niet slapen. Nou, ik ook niet. Meer van zulke nachtelijke prikjes en ik slaap waarschijnlijk nooit meer. In deze rubriek vertellen lezers waarvan ze spijt hebben. Wilt u ook (anoniem) kwijt wat u anders zou hebben gedaan? Mail uw verhaal, circa 600 woorden, naar vrij@telegraaf.nl.