Binnenkijken: Karina Dorresteijn laat haar droomhuis zien

Ineens werd Karina Dorresteijn badend in het zweet wakker. Rechtop zat zij in bed: „We moeten het niet doen! René, word wakker! We moeten de kopers van ons huis afbellen.” Om daar vervolgens rustiger aan toe te voegen: „En we moeten een gietvloer en zwartstalen kozijnen nemen. Nou, welterusten, schat.” Karina kan er nog om lachen. „Ik had het al vaker op mijn heupen gekregen en een te-koopbord in de tuin gezet. Maar René en de kinderen waren helemaal niet happig op een nieuw pand. Toen de verkoop uiteindelijk toch bijna rond was, kreeg ik in die nacht ineens visioenen van eenhapshuizen met minituinen. Waar zouden we een betere plek vinden dan hier? Aan het water, overal dichtbij en toch buiten.” Slechts een kleine verbouwing kon Karina’s onrust sussen. „Opeens wist ik dat we eigenlijk al in ons droomhuis woonden. Het had alleen wat aanpassingen nodig. Kennelijk had ik een koper nodig om dat in te zien!” Die zwarte stalen deuren tussen de woonkamer en de keuken kwamen er, net als die betonnen gietvloer. Zo was Karina optimaal tevreden. Toch zal haar ommezwaai René hebben verrast. Het was namelijk niet voor het eerst dat Karina wilde verhuizen, kort nadat hun huis klaar was. „Hiervoor woonden we in een tot woonhuis omgebouwde koeienstal aan de achterkant van een grote boerderij. Gelukkig kan René alles zelf, want dat was een enorme verbouwing.” Maar toen het eenmaal klaar was, fietste Karina dagelijks langs een uiterst popperig, romantisch huisje aan het water waarvan het te-koopbord langzaam algengroei begon te vertonen. „Het stond al jaren te koop”, zegt Karina. „Ik werd verliefd op het plekje.” Enige overredingskracht was nodig, maar ook René zag het ten slotte voor zich. Hoewel er doorzettingsvermogen bij kwam kijken, want tijdens de verbouwing bivakkeerde het gezin een dik jaar in het schuurtje. De meeste mensen bouwen namelijk een aanbouw, maar Karina en René bouwden eigenlijk aan hun nieuw gekochte ’aanbouw’. vast. Het oorspronkelijke huisje wordt benut als woonkamer met erboven een slaapkamer, met in het nieuwe deel ruimte voor een forse woonkeuken, bijkeuken, twee badkamers en drie slaapkamers. Karina is ook na de laatste verbouwing nooit gestopt met, zoals ze het noemt, ’prutsen in huis’. Maar er is rust in de tent. Oké, geregeld komen de andere gezinsleden ’s avonds thuis in een ander huis: nieuwe kleuren, nieuw behang. Maar Karina heeft wortel geschoten. „Dat te koop-bord komt de tuin niet meer in. Wij blijven hier!” Dit is waardevol Karina: „De werkbank die nu als tv-meubel dienstdoet, vind ik prachtig. René kocht hem ooit via een vriend die in oude legerspullen handelde. Deze werkbank was van de marine. Ik heb ’m met een vriendin vanuit de schuur het huis in gesleept. Loeizwaar! René leek het niets, totdat hij het resultaat zag. Hij moest alleen wel een nieuwe werkbank maken.” Bewoners Karina Dorresteijn en René, Nikki (18), Stan (14) en Jens van Bemmel (11) Oppervlakte 200 m2 Bouwjaren circa 1930 en 2009 Kamers 5 Wonen er sinds 2009 Beste woonkoop „De keuken is tijdloos en dus nog altijd mooi!”