Het zijn nogal beukers die ons voorgereden worden: met twee blinkende fatbikes gaan we vandaag het strand van Renesse bedwingen. Vooral de wielen van de zwarte mountainbikes imponeren: die zijn zoveel breder en met zoveel meer profiel dan we gewend zijn van onze wielrenfiets en ‘gewone’ mountainbike!

De ’beuker’ van een fatbike.

Eenmaal erop voelen we ons bijzonder stoer: het geluid van de banden, nu nog op de gewone asfaltweg naar het strand toe, klinken bij stevig doortrappen als een motorcrosser. Een zoevend en raspend geluid, dat meer slurpend wordt als we eenmaal op het strand aankomen. We hebben het strand van Renesse voor ons alleen: de miezerende regen zal daar, naast corona, de oorzaak van zijn. De regen deert ons echter niet, wie op zulke stoere bikes losgaat, kan ook wel tegen wat nattigheid. Eerst wat voorzichtig, daarna harder racen we over het droge strand, links de duinen, rechts de zee. Het is een prachtig gezicht om mijn voorganger over het verlaten zand door de natuur te zien roetsjen.

Aanpoten

De zee lonkt, dus rijden we er recht op af. Dat is echter andere koek: het natte zand zorgt voor een behoorlijke dot weerstand, dus dat betekent schakelen en de bovenbeenspieren aanspreken. Dat is aanpoten zeg!

Ultieme vrijheid: een strand voor onszelf!

Het rijden op een fatbike betekent eigenlijk ultieme vrijheid, zoals fietsen eigenlijk sowieso is. Maar zeker op een leeg strand als vandaag, waar je meterslang kunt doorpezen, soms snel over de droge stukken, dan weer langzamer bij plassen water en nat zand. De lichtste versnelling wordt vaak gebruikt, ook om de lichte heuveltjes richting de duinen te bedwingen. De fiets is immers zwaarder dan een gewone, maar je voelt snel genoeg wanneer je dreigt stil te vallen. Het zadel staat ook iets lager, zodat de voeten de grond kunnen raken bij die stilstand, en je niet met zware bike en al het zand van dichtbij gaat bekijken, zullen we maar zeggen.

Het bewuste bord met Pas op, drijfzand.

Vrolijk fietsen we de nodige rondjes, waarbij een groot bord als ijkpunt dient. Een bord dat waarschuwt voor, zo zal blijken als we na ons speeluurtje het strand verlaten, drijfzand. Oeps! Na 15 kilometer komen we zowel opgeladen als loom van de inspanning, en een tikkie koud door de regen, terug in ons hotel. Dit was leuk! De op Instagram geplaatste filmpjes en foto’s spreken tot de verbeelding, zo blijkt aan het grote aantal reacties. De fatbikes imponeren kennelijk niet alleen in real life, maar ook op beeld. Diversen informeren naar waar we deze fatbikes vandaan hebben (dat was hier), en kondigen aan dit ook een keer te gaan doen. Tip: hoewel het aanlokkelijk lijkt op een warme zomerdag, is een minder mooie dag als deze eigenlijk een betere aanrader, omdat je dan het strand helemaal voor jezelf hebt. Door nat zand rijden is al een uitdaging, daarbij om mensen heen moeten manoeuvreren al helemaal. Daar komt bij dat de stranden in het hoogseizoen vaak verboden terrein zijn voor (fat)bikes. Overigens kun je ook gewoon de trails op met deze beukers: in de duinen doen ze het ook goed.

Dat het een aanrader is, kunnen wij natuurlijk alleen maar beamen!

Eenmaal van het strand af, wacht daar ook nog een mooie route.