’Foute vrouwen bestaan ook!’

„Mijn oog viel laatst in de boekwinkel op de omslag van een damesblad. Weer een artikel over ’foute mannen’. Dan moet ik altijd lachen. Alsof er geen ’foute vrouwen’ bestaan. Wie schrijft daar eens over? Het zat er al vroeg in bij mij. Ik zal negen of tien jaar zijn geweest toen ik idolaat was van mijn buurmeisje Peggy. Moeiteloos wond zij me om haar vinger. Toen er in de buurt kittens waren geboren, wist ze mij zo gek te krijgen om er eentje te bemachtigen. Om er een te stelen, dus. Niet omdat ze zo graag een katje wilde, maar om te kijken hoever ik voor haar zou gaan. Onze ouders brachten de kitten terug. „Peggy is een krengetje”, zei mijn moeder streng. „Je speelt niet meer met haar!” Op de middelbare school spande Hetty me voor haar karretje. Ze wist dat ik verliefd op haar was en kwam in het klaslokaal regelmatig naast me zitten. Gezellig, zei ze. Ik begreep dat zij graag bij me wilde spieken, maar dat interesseerde me niet zo. Ik dacht echt dat ik een kans bij haar maakte. Uiteraard was dat niet het geval. Toen ook nog bleek dat ze doodleuk verwachtte dat ze mijn aantekeningen kon overnemen als zij spijbelde, haakte ik af. Maar dat duurde even, want lange tijd kon Hetty in mijn ogen niets fout doen. Tijdens mijn studie liep ik achter Christine aan. We kregen weliswaar een relatie, maar ze hield me aan het lijntje. Stiekem had ze nog een of twee vriendjes. Toen ik daarachter kwam, deed ik mijn best om te bewijzen dat ik de beste van het stel was. Dat maakte geen indruk; Christine vond al die aanbidders prima. Achteraf denk ik: waarom niet, we waren jong en niet elke relatie hoefde serieus te zijn. Maar leuk was anders. Wat al deze dames gemeen hadden, was dat zij heel mooi waren om te zien. Voor minder deed ik het niet. Er zullen genoeg beeldschone, lieve vrouwen zijn. Maar ik liep steeds tegen de verkeerde aan. Of liever gezegd: ik koos altijd de verkeerde uit. Toen verscheen Anja op het toneel. Zij was niet mooi, ze was oogverblindend. „Je hebt het weer voor elkaar!” zeiden mijn vrienden. Tja, maar voor hoelang? dacht ik pessimistisch. Ik ging er eigenlijk al vanuit dat ik Anja zou kwijtraken. Ik wist heel goed dat ze hartstikke fout was, maar ik dacht er zelfs over om haar ten huwelijk te vragen. Toen ik dat aan mijn neef vertelde, verschoot hij van kleur: „Ik wist niet dat het zo serieus was, anders had ik je wel gewaarschuwd!” Op een familiefeest had Anja geprobeerd hem te versieren, al was hij daar niet van gediend. Mijn hart was gebroken. Zelfs op het internet trof ik foute types. Ik dacht een leuke klik met Karin te hebben en we ontmoetten elkaar een paar keer. Maar toen ze probeerde me met een zielig verhaal geld af te troggelen, was het over en uit. Basta! Ik had spijt van al die foute vrouwen. Inmiddels ben ik samen met Jenny. „Niet de buitencategorie, hè?” schamperen mijn vrienden. Nou zeg! Jenny mag dan geen klassieke schoonheid zijn, ik vind haar schitterend. Zij is heel zelfstandig, leeft haar eigen leven, maar steunt me ook in alles wat ik doe. Geen twijfel over mogelijk: zij wordt de moeder van mijn kinderen.” In deze rubriek vertellen lezers waarvan ze spijt hebben. Wilt u ook (anoniem) kwijt wat u anders zou hebben gedaan? Mail uw verhaal, circa 600 woorden, naar vrij@telegraaf.nl.