Bezorgdheid

Mijn tienerzoon is momenteel op wintersportvakantie. In Oostenrijk, voor het eerst alleen met vrienden. Ik zal de gevaren die deze dagen door mijn hoofd spoken, voor mezelf houden. Maar weet wel dat ik pas weer lekker slaap wanneer hij veilig terug is. Aan hem ligt het niet, keurig stuurt hij mij appjes, foto’s en wat-hebben-we-het-leukberichten. Hij weet immers met wie hij heeft te maken: een overbezorgde moeder die elk weekeinde ligt te stressen omdat ze bang is dat haar zoon na het uitgaan in de gracht plast en daar door dronkenschap in dondert. Om maar iets te noemen. Soms heb ik redenen om ongerust te zijn, maar meestal kan ik het don’t worry, be happy-principe aanhangen. En toch lukt dat slecht. Terwijl ik weet dat het kinderen niet helpt om de angst van je ouders te voelen als je vol vertrouwen de wereld in wilt stappen. Overbezorgd ouderschap brengt niet veel goeds, om maar te zwijgen van overbescherming. Overal klinkt dezelfde boodschap: kinderen moeten doelen kunnen stellen, van hun fouten leren en kunnen omgaan met zaken als stress, verwarring en teleurstellingen. Inmiddels weten we wie de schuldigen zijn van het hoge burn-outpercentage onder millennials: de ouders. Zij hebben millennials grootgebracht met het idee dat ze geweldig zijn en dat de wereld aan hun voeten ligt. En toen betraden zij vol ambitie de arbeidsmarkt en gingen keihard onderuit. Bijvoorbeeld omdat ze daar toch iets minder speciaal werden gevonden dan hun ouders altijd deden geloven. Of wij, ouders van de volgende generatie de ’centennials’, het dan nu beter aanpakken? Ik in ieder geval niet, denk ik. Ik doe mijn best en weet op papier precies hoe het niet moet. Maar als ik zie hoe ik mezelf door deze week heen worstel, dan kan ik nog een hoop leren. Bijvoorbeeld loslaten. Chef VRIJ Babette Wieringa belicht elke week de wereld van lifestyle. Volg haar op Instagram en Pinterest: babettewieringa Mail b.wieringa@telegraaf.nl