Marikes zoon (20) stierf in haar armen aan meningokokken

Nog maar drie maanden geleden, op 18 augustus, verloren moeder Marike en vader Eddie hun 20-jarige zoon Carsten. Het valt moeder Marike zwaar om te vertellen over het overlijden van hun enig kind. De extra vaccinatiecampagnes tegen meningokokken zijn haar ontgaan. „Maar áls ik het had geweten; de oproep was vorig jaar voor kinderen tussen 14 en 18 jaar. Carsten was toen 19.” Eigenlijk kan ze nog steeds niet geloven dat Carsten er echt niet meer is. Dagelijks kijkt ze naar filmpjes en foto’s van haar zoon. En de appjes. „Dan lijkt hij nog zo dichtbij”, zegt de moeder wier kind voor haar ogen stierf met als laatste woorden ’Mam, ik voel me duizelig’. Heimwee Het toekomstpad lijkt voor Carsten tot halverwege augustus van dit jaar nog met geluk geplaveid. Hij heeft een fijne jeugd met een lieve vader en moeder. Die met Carsten – toen hij zes jaar was – besloten samen hun geluk te beproeven in Australië. Maar als Carsten elf jaar is, overlijdt zijn opa in Nederland. Moeder Marike vindt Australië toch opeens wel ver weg. „Ik heb veel familie. Het terugverlangen naar het moederland werd steeds sterker.” Dus keert het gezin terug naar de Lage Landen, waar Carsten veel profijt heeft van zijn tweetaligheid. Hij slaagt met lof voor de mavo, doet 4 en 5 havo nagenoeg in één jaar. Carsten is een gezellige, vrolijke en rustige jongen die volop van het leven geniet. Eigenlijk wil hij piloot worden, maar hij komt niet door de selectie heen. De hbo-studie toegepaste psychologie op het Saxion in Deventer lijkt hem echter op het lijf geschreven. Knuffel Eind juli, begin augustus maakt Carsten een roadtrip met een paar vrienden. Marike: „Naar Berlijn, Krakau en Praag.” Carsten heeft als enige een rijbewijs, dus zijn ouders houden hun hart vast. Vóór die vakantie weet hij via TicketSwap een kaartje voor het Lowlands-festival te bemachtigen. Op donderdag 15 augustus vertrekt hij met een groep van tien vrienden richting Biddinghuizen. Marike geeft hem nog een dikke knuffel en samen zwaaien zijn vader en moeder hem uit. Donderdagavond appt Carsten filmpjes van de silent disco. Vrijdagochtend belt hij zijn ouders enthousiast op dat hij op het festival te horen had gekregen dat hij een studentenkamer heeft bemachtigd in Deventer. „Hij was zo blij”, herinnert Marike zich. Omslag Op zaterdag is er opeens een omslag. Marike krijgt de app dat haar zoon griep heeft; hoofdpijn, keelpijn, oorpijn en koorts. Ze appen wat heen en weer of hij niet naar huis wil. Maar Carsten wil die dag uitzieken in de tent, zodat hij zondag nog kan luisteren naar optredens. Gaandeweg de dag worden de klachten erger, ’s avonds laat hij weten ook pijn in zijn gewrichten te hebben. Carsten zegt tegen zijn vrienden dat ze moeten genieten en stelt uiteindelijk, na aandringen van zijn ouders, voor dat ze hem toch zondagochtend ophalen. Maar Marike heeft er geen goed gevoel bij dat hij nog een nacht ziek op het festival blijft. „Om twaalf uur in de nacht zijn we hem op gaan halen; om drie uur waren we thuis.” Koud In de ochtend krijgt Carsten aanhoudend diarree. Hij voelt niet meer warm, maar wat ze niet weten is dat de koorts naar binnen is geslagen. Ze bellen de schoonzus van Marike, die werkzaam is in de gezondheidszorg. „Het klinkt als een flinke griep”, zegt ze. De huisartsenpost wordt gebeld en die zegt een huisarts te sturen. Maar binnen een uur gaat het snel slechter. „Mama, mijn voeten zijn zo koud”, zegt Carsten. En Marike maakt een kruik, daarna ligt haar zoon met zijn hoofd op haar schoot. „Mama, ik voel mijn voeten niet meer”, zegt Carsten even later. Reanimatie Op dat moment komt de huisarts binnen, die geen pols voelt. Carsten kleurt blauw in zijn gezicht. Een zuurstofkap helpt niet. Infuus is niet aan te leggen omdat er geen ader te vinden is. Carsten stopt met ademen. Er wordt gereanimeerd en een poging tot mond-op-mond beademing gedaan, maar zijn keel is te opgezwollen. Inmiddels zijn er twee ambulances ingezet en een traumaheli. Met een pomp wordt verder gereanimeerd. „Zijn hand heb ik tot het laatste toe vastgehouden. Alles hebben ze geprobeerd, maar het mocht niet baten.” Hoe pijnlijk het verhaal ook is; Marike en Eddie willen hun verhaal vertellen. „Wij als ouders, de huisarts en sommigen van zijn vrienden, moesten vanwege de besmettelijkheid meteen aan de antibiotica en een vaccin halen. We hopen anderen zo bewust te maken van deze sluipmoordenaar, de symptomen en het feit dat er een vaccin is. In onze omgeving hebben veel mensen hun kind nu laten vaccineren. Carsten had maar ruim één dag griepverschijnselen en binnen een paar uur verergerde de situatie. Op het moment dat je actie gaat ondernemen, kan het al te laat zijn.” Wat is meningokokken? De meningokokkenziekte is een besmettelijke ziekte, die je krijgt door een bacterie. Je kunt erg ziek worden als de bacterie in het bloed (bloedvergiftiging) of de hersenen (hersenvliesontsteking) komt. De klachten beginnen vaak met verkoudheid en een griepgevoel. Het ziekteverloop kan snel en grillig zijn, daarbij kunnen de volgende klachten optreden: plotseling hoge koorts, sufheid, hoofdpijn, niet tegen licht kunnen, braken en diarree, een zere en stijve nek (vooral als je het hoofd voorover buigt), heel kleine vlekjes in de huid. Deze zijn rood of paars en kunnen niet weggedrukt worden. In Nederland worden mensen vooral ziek van de typen B, C, W en Y. Vanwege het feit dat type W sinds 2015 meer voorkomt onder jongeren tussen de 14 en 24 jaar – ze zijn waarschijnlijk een risicogroep door de vele sociale contacten – is vorig jaar besloten meer jongeren (tussen 14 en 18 jaar) het aanbod van vaccinatie te doen. Sinds 2015 tot nu stierven 57 mensen aan type W. Carsten was het zesde sterfgeval van dit jaar.