In veertig dagen liftend door de provincies: deze schrijfster deed het

Sinds zij vier jaar geleden haar eerste stappen binnen de zeilwereld zette, werd Wieke van Oordt overladen met heldenverhalen. Van romantische zeiltochten op de Middellandse Zee tot wereldreizen over het water. „Maar ik had net met het water in eigen land kennisgemaakt en dat wilde ik ontdekken”, vertelt zij. „Ik was nieuwsgierig naar de verhalen die dat zou opleveren. In een opwelling kwam ik op het idee om op zeilboten mee te liften en zo een rondje door Nederland te maken. Dat bleek al snel lastig, want je kunt niet zomaar door alle provincies zeilen.” Het plan werd aangepast tot ’meeliften met elk type boot’ en een maand later ging zij gewapend met bagage, een bordje met de tekst ’Schipper mag ik overvaren’ en haar schrijverspen op avontuur. „De reis begon in Limburg en eindigde in Zeeland. Het was fantastisch en soms ontzettend zwaar, maar het is gewoon gelukt!” Haastig De uitdaging zat ’m volgens de schrijfster vooral in een slaapplek en een boot om mee te varen te vinden. „Zodra ik vanaf een boot een steiger in beeld zag komen, schoot ik direct in de ’aan-stand’: klaar om een bereidwillige kapitein te vinden die me wilde meenemen naar de volgende plek.” „Dat haastige gevoel, altijd klaarstaan om te scoren, voelde als een verslaving. Dat verklaart ook de titel van het boek.” Dat ’scoren’ begon heel rustig, vertelt Wieke van Oordt. Maar vanwege tijdgebrek en de angst om letterlijk de boot te missen, werd het een haastig proces. „Er was een moment dat ik een boot de juiste richting op zag gaan en zo was gefocust om mee te varen dat ik volledig vergat te vragen of het oké was. Ik riep zoiets als: ’Ik vaar met je mee, want ik moet ook die kant op!’ Dat waren niet helemaal de juiste openingswoorden, haha.” Een beetje spijt heeft zij wel van haar gehaaste aanpak, hoewel ze richting het einde van de reis ook leerde loslaten. „Tijdens een van de tochten besloot de schipper een totaal andere richting op te varen. Paniek natuurlijk, maar al snel besefte ik dat het ook eigenlijk niet uitmaakte. De rest van de tocht heb ik bewuster genoten.” Meewaaien „Dat heb ik ook meegenomen van deze reis: waai wat meer met de wind mee, het komt altijd goed. Geloof me: ik heb tijdens die veertig dagen zó vaak gedacht dat het allemaal niet meer zou lukken als ik weer in een of andere donkere haven stond zonder slaapplek of op een steiger aan een leeg meer. Uiteindelijk is alles op z’n pootjes terechtgekomen. Als je met een open houding in het leven staat, kunnen er mooie dingen gebeuren.” Betrokken en gastvrij Als Wieke van Oordt één ding van haar avontuur geleerd, dan is het wel dat Nederlanders veel gastvrijer zijn dan we vaak denken. „Ik wilde tijdens deze reis ’de watersporter’ leren kennen, maar eigenlijk heb ik ’de mens’ leren kennen. Vrijwel alle mensen die ik ontmoette, waren zo ontzettend vriendelijk, betrokken en gastvrij. Ik heb cadeaus gehad, ben getroost tijdens huilbuien nadat ik net mijn moeder had verloren en ben keer op keer weer in vertrouwen genomen. Een samenleving die op lifters wacht: dat moet toch de perfecte maatschappij zijn.”