Spijt: ’Ik lapte mijn collega erbij’

“Al jaren ergerde ik me aan een collega wiens problemen de rest altijd moest oplossen. Toen hij zich op zakenreis onverantwoordelijk gedroeg, was voor mij de maat vol.” „Mijn collega Peter heb ik nooit op veel talent kunnen betrappen. Ach, hij heeft een vlotte babbel waardoor je denkt dat je hem kunt vertrouwen, dat het helemaal goed gaat komen. Een groot aantal klanten dweept dan ook met hem en dat is mooi meegenomen. Maar als Peter zaken doet, zijn er altijd haken en ogen. Dan kunnen zijn collega’s dat oplossen. Contracten die bij narekenen niet kloppen, popiejopie-taal in officiële brieven, dat soort dingen. Maar Peter haalt regelmatig een account binnen, dus krijgt hij de credits. Nou wordt er bij ons, net als in elk bedrijf, flink geroddeld. Peters functioneren is zelden onderwerp van gesprek; slechts heel af en toe hoor ik een collega iets onaardigs mompelen. Want we weten allemaal hoe het zit. Een van onze hoogste bazen heeft Peter aangenomen en die zal niet snel toegeven dat hij heeft misgekleund. Bovendien, zo wordt gefluisterd, kent onze baas Peters vader die iets hoogs bij een ministerie doet. Maar dat kan ook kletspraat zijn, een verzinsel omdat mensen een verklaring zoeken waarom Peter ondanks alles wordt gehandhaafd. Op een gegeven moment zocht Peter mij steeds vaker op. Ik ben wat ouder dan hij en onze levensstijlen komen niet overeen, dus ik was achterdochtig. En jawel: hij had wat ’probleempjes’, zoals hij het uitdrukte. Ik hielp hem een paar keer, het bedrijf wordt er immers ook beter van. Vervolgens ging hij me als zijn persoonlijke troubleshooter beschouwen. Had-ie gedacht. Vanwege ’drukte’ verwees ik hem naar een nieuwe collega: „Hij moet het ook leren.” Dat liep mis. Peter maakte weer eens een fout en schoof dat af op onze nieuweling. Deze was zo verontwaardigd dat hij een andere baan zocht. Daar had ik de pest over in, want die nieuwe was veelbelovend. Niet lang daarna vroeg mijn chef of ik met Peter op zakentrip wilde, net over de grens. Ik moet heel raar hebben gekeken, want ik had niet eerder op die manier met Peter samengewerkt. Sterker nog: ik had het idee dat ik als een soort oppas moest fungeren. Vertrouwden ze hem niet? Had hij het eindelijk toch te bont gemaakt? Ik was te overrompeld om een smoes te verzinnen. Peter en ik kwamen eind van de dag in het hotel aan en aten daar. Omdat ik niet lullig wilde doen, deed ik nog een drankje met hem in de bar. Het was duidelijk dat hij meerdere drankjes in gedachten had. De volgende ochtend was hij onvindbaar; niet bij het ontbijt, niet in zijn kamer. De klant heb ik op eigen houtje bezocht. Die had speciaal om Peter gevraagd en deed chagrijnig. Peter bleek de avond ervoor een leuke dame in de bar te hebben ontmoet met wie hij de nacht had doorgebracht. Hoezo onverantwoordelijk? Ik beloofde hem niets te zeggen op het werk, maar toen de klant afhaakte, lapte ik hem erbij. Wat moest ik anders? Toch heb ik daar spijt van. Peters baan hing aan een zijden draadje, maar onze hoogste baas voorkwam zijn ontslag. Sindsdien loert Peter op mij. Op zich niet verontrustend, want ik heb mijn zaakjes goed voor elkaar. Maar om tot mijn pensioen over mijn schouder te moeten kijken, is stressvoller dan ik dacht. Eigenlijk zou ik naar een andere baan moeten uitkijken.” Deze rubriek is gebaseerd op waargebeurde verhalen. Wilt u ook (anoniem) kwijt waarvan u spijt heeft? Mail uw verhaal, circa 600 woorden, naar vrij@telegraaf.nl

Spijt: ’Ik lapte mijn collega erbij’

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Bouwprojecten met hout komen van de grond: is dit de oplossing voor de woningnood?

Restaurantrecensie Karel 5 in Utrecht: wow-moment aan tafel

Deze supersappige witte wijn uit de Provence vloeit rijkelijk op de rode loper

Spreekuur: wat gebeurt er eigenlijk bij facings?