Noëlle en Marc ‘back to basic’ in Amsterdamse volkstuin

’Wij wonen in het centrum van Amsterdam en hebben amper een buiten. Daardoor ben je aangewezen op de stadsparken, maar uiteindelijk waren we het gesleep met alle spullen die je voor een middagje buiten nodig hebt, meer dan zat. In 2002, toen de kinderen nog klein waren, besloten we om bij volkstuinvereniging Linnaeus, tegen het Amsterdam-Rijnkanaal aan, een stukje grond te gaan pachten en het huisje te kopen. Mijn oma had al een volkstuin en later mijn eigen moeder ook, dus ik ben het van kleins af aan gewend om een buitenhuisje te hebben.” Beste van twee werelden Aan het woord is Noëlle Uilenburg, manager bij een grote zorginstelling. Een drukke baan en ze hebben ook een druk leven in de stad. „’Op de tuin’ kom ik helemaal tot rust. Geen verkeer, geen rinkelende trams en we zijn midden in de natuur. Zo hebben we het beste van twee werelden, want ik zou allebei niet kunnen missen. Ik werk trouwens maar drie minuten van mijn huis in de stad, dus ik slaap ’s zomers doordeweeks amper hier.” Marc Smit vertelt dat hij in het onderwijs werkzaam is en vlakbij in de Bijlmermeer werkt. „De laatste tijd ben ik hier een paar keer alleen gaan slapen. Ik kan, in tegenstelling tot Noëlle, heel goed luieren. We hebben afgesproken dat ik het grovere en wat zwaardere werk doe. Aan het begin van een seizoen werk een paar weekenden heel hard en ik neem ook de acht verplichte werkdiensten voor mijn rekening, maar daardoor ’mag’ ik ook ongehinderd van mezelf in mijn hangmat liggen.” „Die werkdiensten vind ik trouwens hartstikke leuk, hoor. Lekker op mijn scheppie leunen, ouwehoeren met de andere tuinbewoners, wat weer leuk is voor de onderlinge contacten. Per slot van rekening is het een vereniging, daar horen ook wat verenigingsactiviteiten bij. Er is bijvoorbeeld ook een groencommissie die jaarlijks de tuinen komt inspecteren. Dat klinkt wat formeler dan het is, maar men vindt het belangrijk dat de bewoners hun tuintje goed onderhouden.” Zo mogen er geen grote schuttingen aan de waterrand staan en mag je de boel niet laten verloederen. „Wij kregen dit jaar weer een grote smiley op ons controleformulier!” lacht dochter Nikki. „Het is volgens mij ook allemaal niet zo superstreng, maar ze willen gewoon dat het er een beetje netjes uitziet.” „Mijn zus en ik gaan niet meer zo vaak mee. Maar sinds ik op kamers woon en zelf helemaal geen ’buiten’ heb, mis ik het des te meer. Toen wij een jaar of vijf, zes geleden nog gewoon mee ’moesten’, was het af en toe een opgave. Geen elektriciteit, geen wifi en als we al een laptop met een gedownloade film bij ons hadden, dan was de batterij meestal leeg voordat we het einde van de film haalden. Wij pubers hebben ons er soms ook tegen verzet. Veel te rustig hier, niet te doen, haha.” Noëlle lacht. „Tja, geen wifi en na een dag was hun telefoon leeg. Geen stopcontact om ’m weer op te laden. Zelf vond ik dat soms ook irritant, hoor. Zeker als het weer wat minder was, dan ging ik net zo lief naar huis.” Marc legt uit dat er ooit een halfbakken zonnepaneel was, maar die is al jaren stuk. Wellicht dat er in de toekomst nog een dergelijke voorziening komt, maar vooralsnog vinden ze het heerlijk dat het redelijk primitief is. „Wij kochten dit huisje voor 11.000 gulden en nog steeds is het best betaalbaar om hier een stukje grond met een huisje te betrekken. Ik geloof dat we ergens tussen veertig en vijftig euro per maand voor de pacht van de grond betalen en we mogen er het hele jaar komen. Alleen buiten het seizoen mag je er niet doordeweeks slapen. Een prima deal voor zo’n prachtige plek onder de rook van Amsterdam. Dat we geen riolering of elektriciteit hebben, maakt het nog charmanter. ’s Avonds zetten we een olielampje neer en steken we kaarsen aan. Mooi toch!” Kaarsje in douchebak Nikki vult aan dat haar ouders vroeger altijd ’s nachts een kaarsje in de douchebak lieten branden voor het geval de kinderen naar het toilet moesten. „Anders was het eng.” Tuinieren is Noëlle noch Marc met de paplepel ingegoten. „In het begin wist ik echt niet wat nou onkruid was of wat door ons geplant groen was”, zegt Noëlle. „Mijn moeder heeft groene vingers. Zij is in het begin de ’projectleider’ van de tuin geweest en wij voerden uit. Inmiddels vind ik het heerlijk om hier bezig te zijn. Ik kan ook niet stilzitten en doe alle lichtere klussen: water geven uit de sloot, wieden en een beetje snoeien. Ik probeer zoveel mogelijk zwarte grond weg te werken zodat er ook geen onkruid kan groeien. Als ik zo’n weekeinde lekker lichamelijk bezig ben, hoef ik ook niet naar de sportschool. Als alle klusjes zijn gedaan, wil ik wel weer naar huis, haha. Maar ja, Marc vindt het heerlijk om in zijn hangmatje te liggen. Hij baalt er weleens van dat ik dan weer naar de stad terug wil. Maar vandaar dat hij doordeweeks soms ook een nachtje extra blijft. Zo is iedereen blij.” Op de vraag of ze nooit eens lekker met een boek of tijdschrift op de tuinbank ploft, antwoordt Noëlle ontkennend. „Zeker sinds ik steeds mijn leesbril op moet – en ’m moet zoeken – vind ik er niets meer aan. Misschien moet ik een nieuwe hobby verzinnen.” Landelijke wilgen Aan de waterkant staan drie kleine wilgen die Marc er heeft neergezet omdat hij dat er landelijk vindt uitzien. „Ooit stonden er coniferen, maar die hebben we uiteindelijk weggezaagd. Wat we zelf nieuw hebben gemaakt, zijn de pergola en het schuurtje waarin alle tuinspullen kunnen worden opgeslagen. Vroeger stalden we daar ook het zwembadje en de glijbaan. Het terras hebben we ook iets veranderd. Maar volgens de reglementen mag je niet te veel stenen in je tuin leggen.” Rood, bruin en groen waren de door de vereniging bepaalde kleuren waarin je je huis mocht schilderen. „Ik geloof dat het kleurenpalet ietsje is uitgebreid, maar wij vinden dit roestbruin wel mooi, dus laten het zo. Mijn favoriete plekje in de tuin is het terras aan de waterkant. Een fijne koele plek waar we altijd eten”, zegt Noëlle. Marc vertelt dat ze in het weekeinde regelmatig met vrienden barbecueën. „Wat ik ook altijd leuk vond, is dat we verjaardagen vaak ’op de tuin’ vierden. Jip is in mei jarig en ik in augustus: geschikte data om buiten te zijn. Met een paar extra tenten op het gras zodat sommige gasten konden overnachten.” In de tuin staat een houten vosje dat Marc ooit als cadeau voor Noëlle meenam. „Ik vond het mooi passen. Op het terrein heb ik ook weleens echte vossen en ook ringslangetjes gezien. We leven met alles wat de natuur te bieden heeft, inclusief de muizen en rare vliegjes die op vliegende hoofdroos lijken!” Inspanning vs. ontspanning Volgens bewoonster Noëlle kan haar man Marc zich veel beter overgeven aan het ultieme ontspannen. Terwijl zij altijd klusjes zoekt, is de hangmat Marcs favoriete plek. Lekker onderuit met een boek of zelfs om een tukje in de middagzon doen. Aanwaaien Dochters Jip en Nikki gaan bijna niet meer mee naar de tuin om er te logeren, maar ze vinden het nog steeds heerlijk om er met hun ouders te eten of verjaardagen te vieren. Sinds Nikki (op foto) het huis uit is, mist zij hun fijne plek buiten enorm en waait ze regelmatig aan.