’Ons teken stond in haar nek getatoeëerd’

,,Ik buig voorover en in haar nek zie ik het staan. Vier tekens, waarvan eerst twee letters, links naast twee cijfers. IW74 staat met zwarte inkt in haar nek getatoeëerd. Ongeveer 2 centimeter hoog en 5 centimeter breed, net in de haarlijn. Ivanka W, uit 1974. Elke kip met een vergelijkbaar nummer, daar in haar nek, is eigendom van ons.” Het is een passage uit het boek van de Haarlemse schrijver, dat begin mei in de verkoop is gegaan. De feiten over de Europese mensenhandelorganisatie waar hij deel van was kloppen zegt hij, maar hij heeft om de impact te vergroten verder de romanvorm gekozen. „Het kan best zijn dat iemand het leest en denkt ’wacht eens even, hij heeft het hier over mij. Is hij helemaal besodemieterd?’ Er zitten risico’s aan, maar het boek niet schrijven omdat ik er mogelijk last van krijg zou te egoïstisch zijn. Het belang van het boek is veel groter dan wie ik ben en wat ik wel of niet heb gedaan.” ’Vrouwen zijn irritant en sletterig’ Als jonge jongen heeft Justin behoorlijk wat moeite om zijn draai te vinden in de maatschappij. Vrouwen vindt hij irritant, vooringenomen en sletterig. Hij komt steeds verder van de maatschappij af te staan. Als hij eenmaal gaat studeren in Den Helder belandt hij in de wereld van gas en olie. Een plek waar vrouwen ook niet hoog in het vaandel staan. Hij vertelt dat zijn ’normaal’ vertroebelt en wanneer hij de verkeerde mensen tegen het lijf loopt, is er naar eigen zeggen niet veel nodig om hem vanuit zijn boosheid mee te laten gaan in de daden van vrouwenhandelaren. Oost-Europese vrouwen ontdoet hij van hun identiteit. Ze worden verkracht, getatoeëerd en geconditioneerd om zich helemaal over te geven aan hun handelaren. Gebruikt als product, proizvod, het woord dat Zeit in zijn tijd als vrouwenhandelaar regelmatig gebruikte om de vrouwen te omschrijven en de titel van het boek. De meisjes die verhandeld werden kwamen uit Balkanlanden, vertelt Zeit. „Zij zijn gemakkelijker weg van huis te krijgen. Een deel van de vrouwen werd aangeleverd door Russische zakenpartners, een deel werd door onszelf gescout en opgehaald, hetzij van familieleden gekocht dan wel geronseld, paspoort afgepakt en onder dwang meegenomen. Het is ijskoude handel.” ’Ze stikte vrijwillig’ Het boek onthult gruwelijke details: ,,Terwijl zij stikt weigert zij haar handen naar de riem om haar nek te brengen. Liever stikken dan proberen los te komen. ’Is dat een kenmerk van een slaaf?’, schreeuwt Andrea nu nog meer spugend naar mij. Een slaaf zal vechten. ’Zie jij een gevecht?’, vraagt hij mij terwijl hij zwetend IW74 nog steeds trots aan de riem omhooghoudt, alsof hij net een vis heeft gevangen en op de foto mag. Nee. Ze stikt zonder protest inderdaad vrijwillig. Dit is bizar.” En verderop: ,,Soms pik ik er één uit en laat die aan de ketting voor mij uit naar een andere kamer kruipen. Een grijze kleine vierkante cel met een vies matras. Opgesloten in het donker, zonder besef van tijd en realiteit. De schrik wanneer de deur opengaat, een aantal man naar binnen loopt en haar stevig aanpakt. Net als bij een heftig ongeluk schakelt het lichaam naar een veilige modus waardoor je het niet bewust meemaakt. Een soort trauma-arbeid die moet worden verricht. Deze vrouwen moeten elk moment bewust meemaken en hieraan de juiste associatie en intentie verbinden. Ze mogen niet in die mentale veiligheid komen, want dan wordt het een slappe pop die niet meer bewust zal reageren.” Werken als privéslavin Zodra de vrouwen volledig gebroken zijn worden ze verkocht als privéslavin of moeten ze achter het raam of in bordelen werken. ,,Ik heb van Boyd begrepen dat ze soms twintig man per dag over zich heen krijgen, zeven dagen per week. Hun alternatief is hier blijven in armoede, verstoten van familie en mentaal beschadigd. Dan opeens is eigendom en netjes gedragen niet het ergste. Loyaal aan de eigenaar die de zorg heeft voor haar te zorgen, althans, tot hij haar doorverkoopt.” Pas als jaren later zijn woede op vrouwen is gestild, besluit Justin Zeit uit het criminele circuit te stappen. Dat gaat gepaard met een hoop geweld en een gedwongen leven onder de radar. 25 jaar later besluit hij de gruweldaden op papier te zetten. Hij is niet trots op zijn leven: „Het is een heel zwaar thema. Het boek is allerminst een verheerlijking. Maar de tijd is rijp.” ’Oh wat vreselijk’ Volgens Zeit is het belangrijk dat het verhaal vanuit de dader wordt verteld. „Er zijn al heel veel verhalen van slachtoffers. Als mensen dat lezen zeggen ze wel ’oh wat vreselijk’, maar het is tegelijkertijd iets waar mensen vrij makkelijk weer vanaf stappen. Als dader je verhaal vertellen roept andere emoties op, veel meer boosheid en verontwaardiging. Hopelijk draagt dat bij tot een groter podium voor het thema.” Ina Hut, directeur-bestuurder van CoMensha, het coördinatiecentrum tegen mensenhandel, is het daarmee eens. „Het is belangrijk dat we meer zicht krijgen op de daderkant en de motieven van de dader. Het gebeurt niet vaak dat de dader hiermee in de openbaarheid treedt. ” Mensenhandel is nog steeds de realiteit van de dag, vertelt Zeit. „In Nederland weten we allemaal van gedwongen prostitutie op de wallen, maar dat is enkel het resultaat. De intake-kant is een stuk heftiger. Ja, natuurlijk worden die vrouwen als product vervoerd en is er sprake van manipulatie, maar ik denk dat mensen zich daar voor hun eigen gemoedsrust te makkelijk van afmaken. We horen ook veel over loverboys, dat is zichtbaar en dichtbij, dus daar gaat de aandacht naartoe. Maar dat is haast kinderspel.” Nooit vervolgd Zeit is nooit vervolgd voor zijn betrokkenheid bij vrouwenhandel. Hij maakte een deal met het Openbaar Ministerie: informatie over de werking van vrouwenhandel in ruil voor zijn vrijheid. De informatie die Zeit gaf was lang niet volledig, maar genoeg om niet vervolgd te worden. „Door dit boek te schrijven is niet alles dat ik gedaan heb opeens weg, maar ik zie het wel als een kans om iets terug te geven aan de maatschappij.”