Nog steeds bang na aanslag Bataclan

De 39-jarige Française wil afspreken in een rustig café, vlakbij het station waar haar sprinter uit de voorstad arriveert. Ze beschermt zichzelf tegen de stress en het lawaai van Parijs met een grote koptelefoon. ,,Het gaat best goed met me”, zegt ze. ,,Als ik thuis blijf. Want daar voel ik me veilig.” Sommige slachtoffers willen niet meer praten over het concert van Eagles of Death Metal, nu bijna vier jaar geleden. Anderen kunnen het niet. Catherine wil er best over vertellen, al kan ze zich lang niet alles herinneren. ,,Een van de kenmerken van een posttraumatische stressstoornis (PTSS).” Het Bataclan was een van haar lievelingsconcertzalen. ,,Ik kwam er vaak. Ik stond altijd beneden, maar wilde deze avond graag zitten, dus gingen we naar de eerste verdieping.” Haar moeheid redde haar waarschijnlijk het leven. Als de terroristen rond kwart voor tien binnenstormen met kalasjnikovs, beginnen ze hun slachtpartij op de begane grond. Daar maken ze de meeste van hun 90 dodelijke slachtoffers. ,,Het geknal leek eerst nog bij de show te horen, maar toen ik mensen bij bosjes in elkaar zag zakken, wist ik dat het mis was. Toch kon ik niet opstaan, het leek alsof ik aan mijn stoel zat vastgeplakt.” Uiteindelijk weten Catherine en haar vriend via een nooduitgang op straat te komen. Ze rennen zo hard en zo ver mogelijk weg – denken ze. Want het stel vergist zich en belandt recht voor het theater. ,,Daar struikelde ik over een van de mensen die ze op de stoep hadden doodgeschoten, ik belandde op het lichaam. Er was nog geen politie te bekennen.” Ze krabbelt overeind en springt met haar vriend in een taxi naar haar huis iets buiten Parijs. Na twee dagen binnen te hebben gezeten, realiseert Catherine zich dat het helemaal niet goed met haar gaat. Ze meldt zich in het ziekenhuis waar psychologen slachtoffers opvangen. ,,In de trein en de metro naar Parijs was ik verschrikkelijk bang.” PTSS, constateren hulpverleners direct. ,,Na twee weken ging ik weer naar mijn werk, ik was archivaris bij een fotoagentschap. Maar ik vond het veel te lawaaiig op kantoor. Uiteindelijk heb ik een jaar lang twee dagen per week gewerkt.” Haar laatste angstaanval had ze deze zomer, het gebeurt haar gelukkig steeds minder vaak. ,,Ik krijg flashbacks, of ben bang dat de terroristen me alsnog komen halen, ben een beetje paranoia. Ik probeer wel naar buiten te gaan, maar ik merk dat ik het steeds enger vind. Eigenlijk blijf ik het liefste thuis.” Het café begint zich te vullen. ,,Ik denk dat ik zo wel wil gaan”, zegt ze met een verontschuldigende glimlach. Ze zet haar koptelefoon op en verdwijnt richting station.