Opstand onder VVD’ers

Simon, oud-reclameman, zit, samen met acht kennissen, aan een lange tafel in een villa in Haarlem. Witte wijn, borrelnootjes, zoute stengels. Er wordt veel gelachen en door elkaar gepraat. Onderwerp van gesprek: de stand van het land. „Er is een veenbrand gaande”, meent Simon. „De integratie is mislukt, grote groepen moslims staan met de rug naar ons toe. Maar deze regering doet alsof er niks aan de hand is.” Instemmend geknik. Ex-ondernemer Jan (76): „Haatpredikers mogen hier gewoon binnenkomen. Die moet je helemaal niet toelaten.” Angst Het gezelschap bestaat uit succesvolle ondernemers, een cultuurmanager, een voormalig beroepsmilitair. Welvarend, grote huizen. Gemiddelde leeftijd rond de 70. Mensen die niets meer hoeven te bewijzen. En toch durven ze niet met naam en toenaam in de krant. En liefst geen foto’s. „Zodra je iets negatiefs zegt over de islam valt heel links Nederland over je heen”, klinkt het. „Voor je het weet heb je een steen door je ruit.” Zakenvrouw Dorothée, blond, met 55 jaar de jongste, wordt er opstandig van. „Ik heb me in mijn leven nog niet zo onvrij gevoeld.” Ze hebben de jaren 60 meegemaakt. „Alles kon”, zegt Simon. „We hadden een waanzinnig leven: zuipen, seks en als de politie je betrapte met een slok op moest je een stukje over het trottoir lopen.” Ze missen dat gevoel van onbekommerdheid. Hun kinderen waarschuwen: pas op met kritische uitspraken over de multiculturele samenleving, over immigratie en de islam. Van de politiek verwachten ze nauwelijks nog iets. Neem nou zo’n ’ruggengraatloze’ Mark Rutte. „Rutte gaat zijn nek niet uitsteken want dan ondermijnt hij zijn positie in Europa”, zegt Dorothée. „Maar hij gaat het bezuren want wat wij verwoorden horen we overal: op straat en in onze kennissenkring.” Handdruk Rob (67), oud-militair: „Vriend Rutte heeft steeds meer VVD-standpunten ingeleverd. Zet die illegale immigratie nu eens stop, we zijn er helemaal klaar mee.” Wat merk je in Haarlem en omgeving nou écht van die vermeende ’islamisering’ en van de toestroom van vluchtelingen? Best veel, meent Anna (70). „We waren laatst bij de oogarts in Hoofddorp. Mijn man moest een staaroperatie ondergaan en we waren allebei nogal aangeslagen. We liepen de kliniek uit, daar hing op de deur van een arts een A4’tje met de tekst: ’Ik geef u geen handdruk, dank voor uw begrip’. Daar word je toch niet goed van? Ik was te bedrukt om er iets van te zeggen.” Farce Dorothée heeft nare ervaringen met asielzoekers. Met echte oorlogsvluchtelingen heeft ze geen probleem, zegt ze, ’die verdienen asiel en opvang’. Maar dat immigranten zich voor haar deur in het centrum van Haarlem ’klem zuipen’ en vervolgens bij haar en de buren tegen de voordeur pissen, dat ergert haar enorm. „Handhaving zegt: ’Ook al sturen we ze weg, de volgende dag staan ze er weer’. Het is een farce.” En dan is er het verhaal van haar nichtje in Oisterwijk. „Zij werkt keihard, werd ongewenst zwanger en kreeg geen enkele hulp van de gemeente. Net in die tijd kwam naar buiten dat vluchtelingen in Oirschot tienduizend euro krijgen om hun woning in te richten. Dan sta je daar als Nederlander. Daar gaan wij nou voor werken.” Wat is het begin van een oplossing? „Scholing”, zegt Simon. „Schaf het bijzonder onderwijs af en breng die kinderen van jongs af aan onze normen en waarden bij.” Radicaliseren Anna schiet in de lach: „We zijn aan het radicaliseren!” Ze merkt het op de sportschool, op feestjes. Ze wil telkens haar verhaal kwijt, ’mensen de ogen openen’. „En ik moet je zeggen: ik heb steeds meer succes. Mensen antwoorden: ik ben het met je eens, maar ik durf dat niet in het openbaar uit te spreken.” Theo Hiddema van het Forum voor Democratie vinden ze ’een prachtvent’. Komt in de buurt van Fortuyn en Bolkestein, hun helden uit het verleden. Simon: „Hiddema kan het zo vilein en scherp zeggen.” Hij is onlangs lid geworden van het FvD – hij blijkt niet de enige in dit gezelschap. „Uit protest en om Hiddema te steunen. Ik was nog nooit lid van een partij, ook niet van de VVD.” En dat allemaal voor de kinderen. Simon: „Wij zouden makkelijk kunnen zeggen, het zal onze tijd wel duren. We zijn al oud, we wonen mooi, geld genoeg, we kunnen weg, op vakantie, we hoeven die ellende hier niet te zien. Maar die kinderen zeggen terecht: ’Ja, maar je laat ons met de problemen zitten’. (Lachend) Dus ben ik nu een boze, witte geradicaliseerde man met een missie.” De geïnterviewden blijven op hun nadrukkelijke verzoek anoniem. Hun volledige namen zijn bij de redactie bekend.