Fred Teeven doet boekje open: ’Vijanden gemaakt bij de advocatuur’

In Meer dan boeven vangen, een boek over zijn carrière als misdaadbestrijder en politicus, doet de voormalig staatssecretaris van Justitie uit de doeken hoe hij onder meer zijn aftreden heeft ervaren. „Vanwege de bezuinigingen op de sociale rechtshulp had ik nogal wat vijanden bij de advocatuur gemaakt. Ik denk dat er een dossier is gelicht en iemand met die schikking is gaan zwaaien om mij in de problemen te brengen, maar zeker weten doe ik het niet”, schrijft Teeven. Uithaal naar commissie-Oosting Hij haalt uit naar de commissie-Oosting die in 2015 onderzoek deed naar de schikking die het OM twintig jaar geleden trof met drugscrimineel Cees H. De commissie keurde de deal af, wat Teeven ’knap’ vindt, omdat ze niet kon ’reconstrueren wat er precies aan de hand was geweest’. Het rapport ’rammelt’ volgens Teeven en is naast ’karaktermoord’ ook ’een werkstuk’ waarin Teevens contact met H. ’op suggestieve wijze uitvergroot en los van de context’ is beschreven. Wat er precies is afgesproken rond de schikking, wil Teeven ook in zijn boek niet kwijt. „Het is bepaald niet zo dat H. zomaar 5 miljoen mocht houden zonder dat hij daar iets tegenover hoefde te stellen”, vermeldt hij. Wel wordt in het boek nadrukkelijk de criminele dreiging benoemd richting Teeven en zijn familie, alsmede een ontdekt plan hem te ontvoeren. Afscheid onvermijdelijk „Er werd geschreven dat doordat deze affaire op straat kwam te liggen, alles openbaar werd, maar dat is niet het geval. Een deel van het verhaal werd openbaar, maar wat er door H. werd gezegd en wat al dan niet werd afgesproken, weet nog steeds niemand.” Zijn afscheid als staatssecretaris was onvermijdelijk nadat duidelijk werd dat Opstelten verkeerde cijfers over de deal in de Kamer had genoemd. „Hij en ik voelden dat we in een trein zaten die niet te stoppen was.” Omdat de kwestie de ’Teevendeal’ was gaan heten, zou het onmogelijk worden aan te blijven als zijn minister er om zou vertrekken, ook al stelde premier Rutte dat in het Torentje wel voor. Of Opstelten zelf besloot op te stappen of dat Rutte hem de wacht had aangezegd, weet Teeven niet. „Ik ben er nooit achter gekomen hoe dat zat.” Pikant is Teevens signalering dat Opsteltens opvolger Ard van der Steur al langer in de coulissen klaar stond om minister te worden. Hoe hij hierbij komt, legt de VVD’er overigens niet uit. Teeven geeft toe meerdere malen van het ministerschap te hebben gedroomd. In 2002 zag hij zich bij het in de peilingen goed scorende Leefbaar Nederland ’sneller dan het licht minister van Justitie worden’. Na de grote verkiezingsoverwinning van de VVD in 2010 verwachtte hij het als de nummer drie op de kandidatenlijst opnieuw. Hij werd staatssecretaris, onder Ruttes vertrouweling Opstelten. In 2012 vroeg Rutte hem of hij opnieuw staatssecretaris van Justitie wilde worden. „Misschien gaat Ivo met pensioen en dan word jij minister”, zou Rutte hem hebben voorgehouden. Zijn staatssecretariaat wankelde ook een paar keer. Zorgminister Edith Schippers trok hem in Rutte-I door de telefoon toen hij publiekelijk opperde dat het invoeren van een eigen bijdrage voor de ggz niet verstandig was. Even later belde de premier. „Ook hij vroeg zich af of ik helemaal gek geworden was. Nog één keer en ik kon vertrekken.” In het tweede kabinet-Rutte was het een ’briesende’ PvdA-voorman Diederik Samsom die hem dreigde weg te sturen, nadat Teeven liet merken dat hij het in het regeerakkoord afgesproken kinderpardon met tegenzin uitvoerde. „Als je zoiets nog een keer doet, dan stopt het voor mij hier. Met zo’n staatssecretaris kunnen we niet werken”, voegde Samsom hem met ’een van woede trillende stem’ toe. ’Volk en vaderland’ Teeven is in zijn onderhoudende boek ook kritisch op zichzelf. Zo heeft hij spijt van zijn uitroep bij zijn aftreden dat met de schikking ’niets mis was’ en dat hij het allemaal voor ’volk en vaderland’ gedaan heeft. Die laatste frase was de naam van het NSB-blad tussen 1933 en 1945. Na de politiek is Teeven aan de slag gegaan bij Connexxion als buschauffeur. Het is hem opgevallen hoe snel zijn imago daarna veranderde. „Het beeld van een drammerige staatssecretaris annex crimefighter werd ingeruild voor dat van een goeiige teddybeer die de bus bestuurt. Beide beelden kloppen niet, al valt met het laatste beeld beter te leven dan met het eerste.”