Pieter Derks: ’Ouders van 2019 zijn onwaarschijnlijke zeiksnorren’

Nu ik een paar maanden op het schoolplein sta en om me heen kijk, snap ik pas dat het grootste probleem in het onderwijs niet zit in toetsen, personeelstekort, te grote klassen of te kleine budgetten. De ware plaag die het onderwijs teistert, zijn wij: de ouders. Laten we eerlijk zijn; mijn generatie, de ouders van 2019 zijn onwaarschijnlijke zeiksnorren. Ons kind is uniek, speciaal, extra begaafd of juist ’anders getalenteerd’. Hij of zij heeft nu eenmaal niet zoveel met cognitieve methodes. Hij of zij wordt niet genoeg uitgedaagd, geprikkeld of aangesproken, moet meer gestimuleerd worden of veel minder aan zijn kop gezeurd, is snel overprikkeld, moet voorzichtig benaderd worden, moet juist meer tegengas krijgen, moet verantwoordelijkheid leren dragen, moet gewoon lekker kind kunnen zijn, mag niet geremd worden in de ontwikkeling, ook niet te veel gepusht worden en mag tussen de middag uiteraard geen lactose, gluten, pinda, soja, eiwitten, vis, varkensvlees, kleurstoffen of suiker. Ik zeg altijd maar zo: je moet niet de weg voorbereiden op het kind; je moet het kind voorbereiden op de weg. Het grote probleem van dit moment lijkt mij dat wij als ouders maar de hele tijd willen dat leerkrachten onze kinderen kennen, omdat ze zo uniek zijn. En natuurlijk, ieder mens is uniek. Maar aan de andere kant: ook daar zitten grenzen aan. Je kan het ook overdrijven. Ik hoorde deze week nog een reclame voor maandverband, en de tekst was: er zijn 3,5 miljard vrouwen op de wereld en die zijn allemaal uniek, dus waarom zou hun maandverband dan het zelfde zijn? Interessante vraag, met volgens mij een verrassend simpel antwoord: omdat in principe bij de meeste vrouwen de dingen ongeveer op dezelfde plek zitten. En bovendien heeft het ook een praktische component: maandverbandjes zouden ongeveer twintig euro per stuk gaan kosten als voor elke vrouw een adviseur langs zou komen om de complete benedenboel op te meten. Het is nergens voor nodig om 3,5 miljard verschillende maandverbandjes te ontwerpen, zoals het ook niet per se nodig is om per klas dertig verschillende lesmethodes te ontwikkelen. Hoeveel tijd en energie zou het niet schelen als wij als ouders ons kind gewoon bij de deur zouden afgeven en zouden zeggen: ’hier, doe maar gewoon wat je ook met die anderen doet’. Ja, het onderwijs moet onze kinderen nóg beter gaan leren kennen. Een onmogelijke opgave natuurlijk. Ik vind het al moeilijk genoeg om mijn eigen kinderen echt te kennen. Mijn grootste angst is dat ik zo’n ouder word die zijn eigen kind als lief, zachtaardig en bescheiden omschrijft, terwijl hetzelfde kind, zodra ik me omdraai, haar nagels al in de armen van een ander kind heeft staan. Het is al moeilijk genoeg als er een van mij staat te huilen in de zandbak, niet meteen het kind van een ander de schuld te geven, maar eerst te vragen: ’wat heb jij dan precies allemaal uitgevroten?’ Leer eerst zelf je kind maar kennen. Want terwijl onderwijzers op een studiedag hun kostbare tijd investeren in nog beter worden in hun vak, zitten wij ouders die dag weer te vullen aan de rand van het zwembad, starend naar onze telefoon, terwijl een van onze kinderen het halve peuterbadje onder water duwt. Want dat is wat ik heb geleerd van mijn eerste jaar als basisschoolvader: Iedereen is uniek. Behalve ouders. Die zijn allemaal hetzelfde. Pieter Derks is ’basisschoolvader’ en cabaretier