Ware liefde op zijn Brits

Dat wil wat zeggen. Als dertienjarige herkende Elizabeth in haar achterneef Philip haar prins op het witte paard. Net na de oorlog vroeg Philip aan George VI om de hand van diens dochter. Die kreeg hij, op voorwaarde dat met het huwelijk gewacht zou worden tot Elizabeth de volwassen leeftijd van 21 jaar had bereikt. Zo geschiedde. Op 20 november 1947 vond het sprookjeshuwelijk plaats. Van Nederlandse zijde waren kroonprinses Juliana en prins Bernhard aanwezig. Die avond schreef George een mooie brief aan zijn dochter. Deze werd enkele jaren geleden openbaar gemaakt. „Ik kan zien dat je op sublieme wijze gelukkig bent met Philip. Dat is natuurlijk goed. Maar vergeet ons niet. Dat is de wens van je liefhebbende en toegewijde … Papa.” Berenmuts Het geheim van het huwelijk, beschrijft Andrew Marr in The Diamond Queen – geschreven naar aanleiding van een ander recent jubileum, ligt in het opgeruimde karakter van Philip. Hij is de enige, schrijft Marr, bij wie Elizabeth zichzelf kan zijn. Dat levert in de loop der jaren een groot aantal innemende foto’s op van een schalkse oude man die, diep in de negentig, zijn iets jongere, maar intussen toch ook meer dan negentig jaar oude echtgenote aan het lachen kan krijgen door met een uitgestreken gezicht, gehuld in uniform met enorme berenmuts, te vragen of hij de langslopende koningin ’misschien ergens van kent’. Het was natuurlijk niet altijd koek en ei tussen de twee, zoals de miljoenen kijkers van de tv-serie The Crown inmiddels weten. Het meest vermakelijk is wel het moment dat een woedende Elizabeth, tijdens een reis naar Australië, voor het oog van een groep verbouwereerde journalisten, achter haar echtgenoot aangaat en hem naast verwensingen ook een stel tennisschoenen en een racket naar het hoofd gooit. „Excuses voor dit kleine intermezzo”, houdt ze het journaille voor. „Maar jullie weten dat zoiets in ieder huwelijk voorkomt.” De journalisten waren nog mak indertijd. Het duurt dan ook tientallen jaren voor het incident wereldkundig wordt gemaakt. De tabloids waren indertijd nog niet zo meedogenloos als tegenwoordig, maar de donderhuwelijken die haar zonen Charles en Andrew, alsmede dochter Anne achter de rug hebben, staan mijlenver af van de ervaring van Elizabeth en Philip. Ja, aanvankelijk was er de Thursday club waar Philip iets te graag aanwezig was en waar wulpse actrices een bijkomende attractie waren, maar ondanks grondige pogingen om een slippertje te bewijzen is dat in al die jaren niet gelukt. Geroddel Dat is natuurlijk absoluut geen reden om alle verhalen die in de loop der jaren de ronde hebben gedaan in aanloop van het jubileum niet nog eens te herhalen. Britten hebben nu eenmaal recht op een aanzienlijke dosis dagelijks geroddel. Wat te denken bijvoorbeeld van de bloedmooie musicalster Pat Kirkwood, die Philip, in de eerste jaren van zijn huwelijk, in haar kleedkamer opzocht. Dat er anderen bij waren, inclusief haar echtgenote en dat Kirkwood een relatie tot op haar doodsbed ontkende, doet er niet toe. Of het hardnekkige verhaal dat Philip een relatie had gehad met Susan Barrantes, de moeder van zijn latere schoondochter Sarah Ferguson. Het werd van beide zijden net zo hardnekkig ontkend, maar is in herkauwde vorm de afgelopen dagen toch weer volop na te lezen. Prins Philip haalt zijn schouders erover op. „Ik kan nergens een stap zetten zonder dat ik word begeleid door een politieman. Hoe zou ik dit soort avonturen moeten uithalen.” Philip vergeet daarbij te melden dat hij in de eerste tientallen jaren van zijn huwelijk veel meer bewegingsvrijheid had. Laten dat nu juist de jaren zijn die komende maand in de tweede reeks afleveringen van The Crown aan bod komen. In de periode 1956-1964 waarbij nu wordt stilgestaan, koos Philip ervoor om een bootreis van een half jaar te maken richting Australië en Nieuw-Zeeland. In zijn eentje, zonder vrouw en eerste twee kinderen. Zelfs in de gedweeë pers van die tijd zorgde dat voor enige besmuikte opmerkingen. Onenigheid In de nieuwe serie bijt Elizabeth Philip ook ergens toe dat het afgelopen moet zijn met zijn ’rusteloosheid’. En ook is er een fragment vrijgegeven waar Elizabeth iemand buiten beeld mededeelt dat er geen schijn van kans is dat ’ik jou vergeef, de grote vraag is hoe jij jezelf kan vergeven’. Heeft ze het over Philip? Het is nog even afwachten. Maar een ding is zeker. Het schemergebied tussen fictie en werkelijkheid draagt alleen maar bij aan de magie rond het Britse koningshuis. En wat dan nog. Een beetje onenigheid komt in de beste gezinnen voor. Helemaal als je vaak op elkaars lip zit. Sinds de pensionering van de 96-jarige Philip in september heeft het echtpaar iets meer tijd om met elkaar door te brengen. Ook Elizabeth laat, huiverachtig, wat meer taken over aan haar zoon Charles. Zo mocht deze vorige week voor het eerst de officiële krans leggen bij de Britse dodenherdenking. Elizabeth was ontroerd. Net als bij het afscheid van haar geliefde schip de Royal Britannia ontwaarden de fotografen een traan. Geruchten over slippertjes en ruzietjes daargelaten, lijkt sprake van ware liefde. In het openbaar zwaaien Philip en ’Lilibet’ elkaar niets dan lof toe. Voor Elizabeth is Philip de ’steun en toeverlaat’ van haar leven. ’Haar koesteren’, zegt Philip, ’dat is een veel te zwak woord om mijn gevoelens uit te drukken.’