Merlijn Kamerling gaat confrontatie aan: ’Mijn vader was geen superheld’

Ja, Antonie was Peter Kelder in GTST, maar hij was ook Valentijn Boecke in De kleine blonde dood, Hero in Allstars, Erik in Ik ook van jou. De nieuwe Rutger Hauer werd hij genoemd. Hauer overleed iets meer dan een jaar geleden. Hij werd 75. Kamerling ging bijna tien jaar eerder. Hij was 44. In 2010 benam hij zichzelf het leven. Zijn zoon Merlijn was 11. „Het was een bijzonder jaar”, zegt hij, „ik ging naar de brugklas en mijn vader ging dood.” Nu ik je zie, heet het boek dat Merlijn schreef over zijn zoektocht naar wie die vader eigenlijk was, die zich in zijn herinnering zo vreemd kon gedragen. ’Ik moest nog steeds door het rouwproces’ „Er was een dag waarop ik opeens de noodzaak voelde dit boek te gaan maken. Ik was 16 toen ik eindexamen havo deed. In de jaren die volgden, deed ik niks. Nou ja, ik blowde en ik ging naar de sportschool. Maar wat ik met mijn leven wilde: ik had echt geen idee. Ineens realiseerde ik me dat mijn besluiteloosheid op dat gebied misschien wel te maken kon hebben met het rouwproces waar ik nog steeds doorheen moest. Ik had immers nooit meer met iemand over hem willen praten na mijn vaders dood. Niet met mijn moeder, niet met mijn oma of andere familieleden, niet met zijn vrienden. Ik kon het niet. Mijn herinneringen aan hem waren doordrenkt met schaamte: die rare papa die in zijn gekleurde ochtendjas en op blote voeten het schoolplein opliep en ook nog eens heel hard piano ging spelen in de aula… Misschien was zo slecht mogelijk over hem te denken wel de beste manier op dat moment om mezelf te beschermen tegen de pijn en het verdriet omdat hij er niet meer was.” Verhaal gaat verder onder de foto „Ik heb lang mijn gevoel weggestopt. Er was verdriet, maar ik liet het niet toe. Ik blowde om niet te hoeven voelen. Van softdrugs stomp je af. Als iemand over mijn vader begon of ik langs een tv-zender zapte waar net een herhaling van Allstars werd uitgezonden, dan duwde ik dat zo ver mogelijk van me af. Die blonde man was mijn vader niet; dat was een bekend iemand waar ik zo min mogelijk van wilde weten. Ik vond het pijnlijk en confronterend om beelden van hem te zien of zijn stem te horen. Er waren ook mooie en leuke herinneringen. Dat moest wel, er waren foto’s van als bewijs. Maar ik liet ze niet toe. Ik denk dat die te veel pijn deden. En tegelijkertijd was daar ook nog dat gevoel dat ik hem teleurstelde. Antonie was immers zo succesvol. Hij was ambitieus en haalde hoge cijfers, studeerde rechten, klom van soapie op tot gerenommeerd acteur en kon ook nog eens prachtig piano spelen. Hoe kon ik hem ooit trots op mij maken? Ik, die nergens in uitblonk? ’Dit gaat heel zwaar worden’ Op een avond zat ik met een vriend in de kroeg. Dezelfde vriend die me heeft geholpen dit boek te schrijven. ’Realiseer je je wel dat de tiende sterfdag van je vader eraan komt’, vroeg hij. ’Ben je er op voorbereid? Mensen zullen jou er ook op aan gaan spreken; je vragen hoe het nu met je gaat.’ Dat heeft iets wakker geschud in me. Tien jaar alweer… En hoe gaat het eigenlijk met mij? Heb ik vooruitgang geboekt in het leven? Weet ik al iets meer over mijn vader; over zijn depressie? Het antwoord was op alle vragen: nee. Binnen een paar dagen besloot ik dat te veranderen en heb ik de literair agent van mijn moeder gebeld met het voorstel voor dit boek. Mijn moeder vond het heel goed en heel stoer dat ik dit ging doen. Maar ze zei wel tegen me: ’Weet waar je aan begint. Dit gaat heel zwaar worden Merlijn.’ Dat was het ook.” Voor het eerst in tien jaar ging Merlijn de confrontatie aan met zijn herinneringen. Daarvoor moest hij ook flink minderen met blowen. „Je kunt een boek als dit niet schrijven als je je afsluit voor je gevoel. Daar moet je juist dichterbij zien te komen.” Verhaal gaat verder onder de foto Hij sprak met iedereen uit de omgeving van zijn vader die hem meer kon vertellen over wie Antonie Kamerling nou eigenlijk was. Met zijn oma, maar ook met bijvoorbeeld Antonies soap-collega Reinout Oerlemans, vriend Beau van Erven Dorens, zwager Peter-Paul Muller en huisgenote Medina Schuurman. Regelmatig waren hun verhalen onthutsend eerlijk. „Ik wilde ook een oprecht verhaal. Niet alleen maar mooie plaatjes. Ik wilde weten hoe het echt was; niet die geïdealiseerde versie van mijn vader die me meestal wordt voorgeschoteld omdat ik nou eenmaal zijn zoon ben.” En zo werd het plaatje langzaam ingekleurd. „Ik ontdekte dat ik eigenlijk heel veel op mijn vader lijk. Hij was helemaal niet de zelfverzekerde filmster, de superheld die ik me herinnerde. Hij was net zo zoekende als ik toen hij mijn leeftijd had. En daarna ook nog. Mijn beeld van mijn vader is helemaal anders geworden. Hij was een veel leuker mens dan ik dacht. En gaandeweg werd ik zelf ook minder onzeker. Ik heb lang geprobeerd de schijnwerpers zoveel mogelijk te vermijden en nou zoek ik ze juist op. Behalve met dit boek ben ik ook bezig met een documentaire. Ik wil dat mensen dit verhaal leren kennen zoals het echt was. Misschien hebben ze er wat aan als zij of hun familieleden aan dezelfde ziekte lijden als mijn vader. Als ik om dat onder de aandacht te brengen voor het voetlicht moet treden, dan doe ik dat. Ik kan het nu ook. Inmiddels ben ik in therapie geweest. Erover praten heeft enorm geholpen. Twee jaar geleden had ik dit gesprek niet kunnen voeren zonder huilend weg te lopen.” Verhaal gaat verder onder de foto ’Ik mis hem iedere dag’ „Niet dat ik nu vrede heb met de dood van mijn vader. Dat zal ik nooit krijgen. Ik huil nog steeds om hem en mis hem iedere dag. Zeker toen ik bezig was met dit boek, voelde ik me afschuwelijk. Dagelijks dacht ik: waar ben ik aan begonnen? Maar als ik erover nadenk hoe het zou zijn geweest als het nog tien jaar zo verder was gegaan, mijn vader niks aan zijn problemen had gedaan en niemand hem had geholpen, dan kan ik me voorstellen dat dat ook verschrikkelijk zou zijn geweest. Voor mijn moeder en voor ons. Toch zal ik nooit zeggen: het is goed zo. Daarvoor ben ik er te veel van overtuigd dat alles uiteindelijk opgelost kan worden. Als je het maar probeert.” Heeft u hulp nodig? Neem dan contact op met de hulp- en preventielijn ’Zelfmoord? Praat erover’. Tel: 0900-0113 of www.113.nl