„Woonvermogen dreigt één van de belangrijkste scheidslijnen in de Nederlandse samenleving te worden, vergelijkbaar met inkomen of opleidingsniveau”, zegt Barend Wind van de Universiteit Tilburg over zijn promotieonderzoek Housing Wealth in Europe: Institutions and Inequality.

„Dit is een schokkende conclusie, aangezien vermogensopbouw decennialang één van de belangrijkste motieven achter het beleid gericht op de uitbreiding van het eigenwoningbezit is geweest.

Liberalisering

In het proefschrift vergelijkt Wind onder meer de woonvermogens (woningwaarde minus hypotheek) van huizenbezitters die hun woning aanschaften voordat de hypotheekmarkt werd geliberaliseerd en de groep die daarna een woning kocht.

Met de liberalisering kregen kopers vooral in de jaren 90 ruimere financieringsmogelijkheden, waardoor groepen met een lagere sociaal-economische status een woning konden aanschaffen. Zij betalen vaker hun woning niet af en bouwen daarom ook weinig vermogen op. Zeker wanneer de overwaarde van de woning is gebruikt om een relatief laag inkomen aan te vullen.

Tegelijkertijd heeft de liberalisering de huizenprijzen opgeblazen, waar woningeigenaars die voor de liberalisering hun huis kochten, van profiteren. Zij hebben het woonvermogen het meest zien groeien.

Fiscale voordelen

Wind heeft ook het woningbeleid van Nederland met dat van Zweden en Duitsland vergeleken. Daaruit concludeert hij dat Nederland met zijn fiscale voordelen en makkelijke hypotheekverstrekking een voorbeeld is van beleid waarbij eigenwoningbezit gepaard gaat met grotere vermogensongelijkheid.