Roemer vertrekt: betrouwbaar, maar geen leider

„Ik wil niet de politicus zijn, die te laat is gegaan. Maar een die een weg heeft gebaand, voor zijn opvolging. Ik denk dat ik daar aardig in geslaagd ben.” Toch werd de val van Roemer al een jaar geleden ingeluid, toen er in de fractie mensen opstonden om de ongemakkelijke waarheid aan te snijden: Roemer is geen leider, noch van de partij, noch van het land, zo klonk het anoniem. De vrees werd bewaarheid: ondanks de stijle neergang van de PvdA verloor ook de SP bij de verkiezingen een zetel. Bij de formatie stond de partij buitenspel. Gesloten front Dat er anonieme klagers voor nodig waren om het besef te laten doordringen, is veelzeggend. De socialisten vormen van oudsher een gesloten front; openlijke klachten over het leiderschap waren er zelden. Maar Roemer presteerde zo matig, dat de onvrede zelfs de stalen partijtucht weerstond. Betrouwbaar Roemer, de goedlachse oud-leraar uit Boxmeer, wordt als betrouwbaar gezien, maar met betrouwbaarheid alleen wint een partijleider de verkiezingen niet. De SP-voorman is de afgelopen jaren onzichtbaar geweest, in debatten had hij de feiten niet altijd paraat en was hoongelach veelvuldig zijn deel. Lees verder onder de foto Dieptepunt was zijn optreden tijdens de Algemene Beschouwingen, toch de hoogmis van het politieke debat. Roemer zette een boom op over de verwoestende gevolgen van de marktwerking en de bureaucratie in de zorg. Weg met dat eigen risico, betoogde hij. Wie die 4 miljard euro zou opbrengen die dat zou kosten, sarden zijn opponenten. De kaboutertjes soms? De leider van de grootste oppositiepartij in de Tweede Kamer werd het lachertje van de dag. Betrouwbaar: ja. Een winnaar: nee Maar ook intern deed hij het niet goed, getuige de klachten van anonieme Kamerleden. Emile is ongeschikt om de partij te leiden, laat staan om het land te leiden, werd er besmuikt gelekt. Hij miste de uitstraling van de straatvechter, het activisme van de worstenmaker en de scherpte van Jan Marijnissen. Betrouwbaar: ja. Een winnaar: nee. Lees verder onder foto Terwijl dat toch de insteek was toen hij in de verkiezingscampagne van 2012 het leiderschap op zich nam nadat de onzekere Agnes Kant zichzelf gedesillusioneerd had teruggetrokken. Als een raket schoot de goedmoedige nieuweling in populariteit omhoog. Verslaggevers togen massaal naar Boxmeer om iets van het wonder terug te vinden in het gemeentebestuur waar Roemer als wethouder met de VVD had bestuurd. Tevens de plaats waar hij zo’n geliefd leraar was geweest op de plaatselijke Jenaplan-school en een graag gezien lid was van de plaatselijke carnavalsvereniging. Geen kapsones, oprechte bedoelingen, lekker gewoon, leek het gedeelde oordeel toen. En met 36 zetels in de peiling had de man nog kans op het premierschap ook. Tegenvaller in de oppositie Het liep anders. De SP werd met 15 zetels niet eens de grootste oppositiepartij. Ze stond buitenspel toen het kabinet steun nodig had van de oppositie voor ingrijpende hervormingen op de woningmarkt en in de sociale zekerheid. Maar van kleurrijk oppositievoeren was evenmin sprake. Toch was er nog hoop: het Nationaal Zorgfonds, de staatsverzekering voor ziektekosten. Het zou hét thema worden waarmee de SP zich bij de verkiezingen. Uitgerekend op die strategie richtte zich de echter onvrede in de fractie. De focus was te eenzijdig, waardoor onderwerpen als integratie en veiligheid amper meer aan de orde kwamen. Onderwerpen, die voor de natuurlijke achterban óók heel belangrijk zijn. Melden op kamer Roemer In plaats van zich de kritiek aan te trekken, ging Roemer verbeten op zoek naar de opstandelingen binnen de partij. Eén voor één moesten ze bij hem op de kamer komen en verklaren of zij het waren die hem die streek hadden geleverd. De crisis werd gesmoord in partijdiscipline en een jaar lang leek het rustig. Dat wil zeggen: Roemer bleef de kleurloze kop in de oppositie waarvan niemand meer vuurwerk verwachtte. Na de verkiezingen was het Lodewijk Asscher, leider van de gedecimeerde PvdA, die op links de show stal, niet Roemer. Applaus en tranen Pas een maand geleden, toen het kabinet-Rutte III was aangetreden, was dan toch voor Roemer het moment gekomen om eens goed naar zichzelf te kijken. Familie en fractieleden begroetten zijn besluit met applaus en tranen. Het was mooi geweest, besloot de scheidende leider van de socialisten. „Fractievoorzitter zijn, partijleider zijn, is misschien wel de mooiste hondenbaan die je je kan wensen.”