Veel haken en ogen aan trip met stekkerauto

Goed, alles zit erin. Dit wordt niet het jaar waarin we terugkomen met een flinke voorraad wijn. Zoveel bagage kan een Tesla niet aan. Of we moeten de vuile was gewoon ergens dumpen. Een mens moet prioriteiten stellen. Ik had er een hard hoofd in toen de man thuiskwam met de boodschap dat er een elektrische auto op komst was. Hij was wildenthousiast, ik voorzag vooral problemen. Want hoe moet dat dan met de vakantie? Om de 200 kilometer ergens een paar uur gaan staan kuchen bij een oplaadpunt achter tien andere zielige Teslarijders? De man zuchtte geërgerd. Er was dus zoiets als Superchargers. En die stonden overal, echt waar. „Nou ja, behalve dan in Spanje en in het voormalig Oostblok, maar daar gaan we toch niet naartoe. En dan is zo’n ding in 20 minuten vol hè.” „Er zijn nog tien wachtenden voor u”, mompelde ik, „dan zijn het 200 minuten.” Beeldscherm De auto kwam een week voor het geplande vertrek. De man blij! Al die leuke functies op dat enorme beeldscherm op het dashboard; muziekinstallatie, navigatie, telefoon en achteruitrijcamera in een. „Kijk dan, je ziet zelfs de andere auto’s op de weg. Dadelijk rijden we een vrachtwagen voorbij. Leuk hè?” Jongste zoon deelt het enthousiasme niet. „Wat is er mis met door het raam kijken?” Man koppelt voor het eerst zijn nieuwe speelgoed aan. „Oplaadtijd 6 ½ uur’, zegt het scherm. Dat is niet normaal hoor. Ik denk dat die paal kapot is.” Ja ja… Een bevriende autoliefhebber kijkt zorgelijk als ik vertel over onze vakantieplannen met een Tesla. „1200 kilometer? Denk erom, niet harder rijden dan 90 kilometer per uur, geen airco aan en niet te veel bagage. Anders trek je zo die accu leeg.” O gottegottegot, ik gooi snel een tandenborstel in mijn handtas. Het zal mij niet overkomen dat ik straks in the middle of no-where bij een of ander gribushotel waar we zijn gestrand, alle koffers moet uitpakken. Optimistisch De man blijft optimistisch. „Onze eerste stop is bij Brugge”, zegt hij. „Daar moeten we 50 minuten opladen…” Tien keer 50… Niet over nadenken! We zijn nog geen tien minuten onderweg als het magische beeldscherm de eerste waarschuwing geeft: ’lage bandenspanning’. „Gewoon negeren”, zegt de man terwijl de auto een slinger maakt. „Oeps, te dicht bij de witte streep. Ja, dan grijpt de auto dus zelf in…” Er komen nog een paar slingers. Richtingaanwijzer vergeten bij het invoegen. Tante Tesla houdt niet van dat luie gedoe. Rond 11.30 uur zijn we dan bij Brugge. „Lunchtijd”, roept de man. We hebben verdorie net ontbeten. Op de parkeerplaats van het hotel staan zo’n tien palen. Ze zijn allemaal bezet. Het is maandagochtend, niet eens Zwarte Zaterdag. „Ja, dat zou wel een dingetje zijn”, geeft de man toe. „Misschien niet zo handig, met een Tesla op vakantie in het hoogseizoen.” Er rijdt een auto weg. „Aha”, zegt hij opgelucht. „Over drie kwartier zijn we hier weg. Koffie?” Het dashboard van de auto geeft 1 uur en 20 minuten oplaadtijd aan. Is het nog te vroeg voor wijn? Wachten De meeste bestuurders zitten gewoon te wachten achter het stuur tot de accu vol is. Ik vind het een gemiste kans. Een hotel, een minnares en een Tesla. ’Sorry schat, ik ben wat later. Even de auto opladen. Nou ja zeg, gaat anderhalf uur duren. Ik denk dat ik maar een kamer neem. Kan ik rustig werken.’ „Nog maar 1 uur en tien minuten”, zegt de man na 20 minuten wachten. Goh, dat schiet lekker op. Zoon zet alvast een kerstliedje in. „Het is gewoon een andere mindset”, zegt de man. „En voor de hond is het ook fijn, even eruit.” Die kijkt alleen maar verlangend naar de auto. Hij is dol op rijden. Nog een kop koffie verder met een wederhelft die alleen maar op z’n telefoon tuurt om de vorderingen bij te houden, zegt hij ineens: „O, ik weet al waarom het zo lang duurt. Ik heb de auto verkeerd ingesteld. Hij staat op 100% vullen. Dat had 80% moeten zijn.” Daar had ik nog voor gewaarschuwd. Gelezen in de Autovisie: laad een elektrische auto altijd maar op tot 80%, de laatste 20% duurt veel langer. „Ja sorry hoor”, zegt hij. „Het is voor mij ook wennen.” Nog maar zo’n 1000 kilometer te gaan. Hij kijkt fronsend naar mijn opschrijfboekje: „Je hoeft niet alles op te schrijven hè.” Oplaadmoment Het volgende oplaadmoment is twee uur later bij een Novotel. De man wandelt een rondje met de hond, ik haak een babytruitje en zoon vraagt of we geen kaarten bij ons hebben en stelt daarna een wedstrijdje ’planken’ voor. Ik houd het 18 seconden vol. Toch weer 18 seconden kwijtgespeeld. Na een klein half uur kunnen we verder. Dat valt dan weer mee. Amper een uur later staat volgens het schema het volgende oplaadmoment gepland. Rijkelijk snel, maar je wilt het risico niet nemen dat je anders de eindstreep niet haalt. Sta je daar met je lege batterij op een landweggetje… Alle laadpalen zijn bezet, op een na. Dat wordt een langere zit. Hoe meer auto’s willen opladen, hoe meer de stroom moet worden verdeeld. Hoe minder auto’s, hoe sneller weer op weg. Er wacht ons nog een oplaadpunt, vlakbij Mont St. Michel; een van de mooiste plekjes van Bretagne. Ik verheug me op een etentje aan de voet van de berg terwijl Tante Tes (ja, zo heet ie echt, Tesla-rijders moeten hun auto verplicht een naam geven) de broodnodige energie opdoet. Maar helaas, we komen terecht bij een desolaat uitziend passantenhotel. We zijn de enige Tesla, dat dan weer wel. Het personeel is slomer dan de oplaadpaal. ’Opladen voltooid’ meldt de app op de telefoon van de man. Onze drankjes moeten nog komen. Vruchteloos Zo’n twee uur later dan gepland arriveren we op onze bestemming. Volgens het beeldscherm kunnen we nog 160 kilometer rijden. „Maar er zit een laadpaal in het dorp”, zegt de man tevreden. „Daar zet ik haar morgenochtend meteen aan. Hebben we na een uur of vier weer een volledig opgeladen auto.” Het was een mooi plan. De eerste vakantiedag bestaat uit het vruchteloos rijden van laadpaal naar laadpaal. Pasje voor de lezer houden, knopjes indrukken en een deurtje waarachter de stekker verstopt zit dat hermetisch gesloten blijft. De man verliest met iedere verreden kilometer een beetje meer van zijn goede humeur. Uiteindelijk bellen we moedeloos naar de leasemaatschappij. ’Ach nee’, zegt ene Jasper, ’jullie ook al. Het is een drama. Ik ben de hele dag al aan de telefoon met Teslarijders. Iedereen die op vakantie is, staat ergens boos tegen een gesloten laadpaal te schoppen. Punt is dat al die ’gewone palen’ in handen zijn van verschillende bedrijven. En samenwerken? Ho maar. Is er ergens een supercharger in de buurt? Die werken wel. Haal je die 100 kilometer nog? En anders zit er ook nog een gewone stekker in de auto. Die kan in ieder stopcontact. Duurt een eeuwigheid, maar een andere oplossing heb ik niet.” Met een verlengsnoer via het dakraam staat Tante Tes in de tuin. En ik maar denken dat op vakantie gaan met een Tesla een uitdaging was. Thuiskomen, dat wordt pas echt een avontuur. Reactie ANWB Mensen die met een elektrische auto op vakantie gaan, doen er goed aan hun reis goed voor te bereiden, zegt de ANWB. „Zoek goed uit wat voor laadpas je hebt en waar je die kunt gebruiken”, zegt woordvoerder Ad Vonk. „Want er zijn verschillende betaalsystemen. Dat is nog lang niet universeel. We staan pas aan het begin van deze ontwikkeling.” Zomaar je elektrische auto inspringen om op vakantie te gaan, is zéér onverstandig. „Check het van te voren goed. Want anders kom je in de problemen”, aldus Vonk. Maar een goede voorbereiding kan knap lastig zijn, waarschuwt Jaco Bijlsma, hoofdredacteur van Autovisie. Apps die laadpalen aangeven, zijn lang niet altijd ’up to date’ en betrouwbaar. Laadpalen kunnen zijn weggehaald. En als ze er wel staan, hebben sommige palen onvoldoende laadvermogen, waardoor het laden lang kan duren. Of kampen met software-storingen. „Je weet het dus nooit helemaal zeker.” Dat is niet lekker op vakantie gaan, erkent Bijlsma. Want een lege accu op de vluchtstrook ’bijvullen’, is vrijwel onmogelijk. „Dan zul je moeten worden weggesleept.” Bijlsma: „Als ik zou moeten kiezen, ga ik liever met een benzine- of dieselauto op vakantie.”