Week van de waarheid voor ’dame van uitersten’

Bestuurder Pauline Krikke - van 9-5-1961 te Sneek - ziet altijd de zon schijnen, zelfs wanneer gitzwarte donderwolken zich boven haar hoofd hebben samengepakt. Nadat ze zwaar was bekritiseerd, omdat ze als burgemeester van Den Haag op Bevrijdingsdag de terroristische daad van de Allahu akbar roepende Syrische messensteker Malek F. minzaam had omschreven als ’het gedrag van een verwarde man’, wees de VVD’er subiet op de positieve kant van deze onverkwikkelijke affaire. Hagenaars, háár Hagenaars, waren ter plekke meteen te hulp geschoten en dat vervulde haar met blijde trots. Nadat ze tijdens oud en nieuw toestemming had gegeven voor een veel te hoog vreugdevuur op het strand en als gevolg van een westenwind Scheveningen ernstig bedreigd had zien worden door een inferno, schreef ze een brief aan alle bewoners vol mooie zoete woorden. Harde hand Ze had ’grote waardering’ voor de hulpdiensten en ’de veerkracht van de Scheveningers’. Het volk kon rustig gaan slapen, want: ’Het college van burgemeester en wethouders heeft besloten de gebeurtenissen rond de vreugdevuren grondig te evalueren. (...) Het gerenommeerde onderzoeksinstituut IFV gaat een onafhankelijk onderzoek uitvoeren.’ Dat zij zelf deel uitmaakt van het genoemde ’gerenommeerde onafhankelijke’ instituut, wordt in de brief niet vermeld. Wel dat er op uitnodiging van de gemeente koffie gedronken kan worden tijdens evaluatiegesprekken in de YMCA van de buurt. Sommige burgemeesters zoeken ten tijde van crisis hun heil in het gezamenlijk nuttigen van een kopje thee, Pauline Krikke kiest voor koffie. Maar in beide gevallen is de hoon van het volk eensluidend: slap bestuur, gênant staaltje van wegkijken. Trumpiaanse ontslagen Dat beeld past bij een deel van Krikkes karakter: charmant, sociaal voelend, vriendelijk, weinig doortastend. Maar er is ook dat andere beeld: van een dame wier wil wet is. Krikke of stikke werd al een gevleugelde uitdrukking toen ze van 2001 tot en met 2013 burgemeester van Arnhem was. Ze had haar ambtsketen nog niet om of er waren zes medewerkers op Trumpiaanse wijze ontslagen. Ook de relatie met de raadsleden bracht haar geen nominatie voor de Nobelprijs voor de Vrede. Tegenover de betrekkelijk warme band met de bevolking stond een gespannen verhouding met de volksvertegenwoordigers. De vriendelijke lach in relatie tot - achter de schermen - de harde hand geeft haar iets van een Dr. Jekyll en Mrs. Hyde. Hondenverbod In Den Haag torpedeerde ze hoogstpersoonlijk het hondenverbod in het stadhuis door met haar labrador Harley naar binnen te lopen. Bij wijze van proef werd daarop besloten om honden toe te laten. George Orwell schreef het al in Animal Farm: Alle dieren zijn gelijk, maar sommige dieren zijn meer gelijk dan andere. Met een bibliothecaresse-opleiding, een afgebroken rechtenstudie en ervaring als raadslid en wethouder te Amsterdam in haar bagage toog de dochter van een Friese handelaar in frisdrank en bier naar Arnhem. Haar ’huwelijk’ met de stad duurde twaalf jaar, zonder ooit echt gelukkig te zijn geweest. Ze kreeg voor elkaar dat de raamprostitutie verdween uit het Spijkerkwartier en zag haar pogingen om het Nationaal Historisch Museum naar Arnhem te krijgen mislukken door een centenkwestie. Tijdens een (vermeend?) discriminatiegeval binnen het politiekorps werd haar ’een slap optreden’ verweten. Arnhemse raadsleden noemden haar ’tamelijk onzichtbaar’ (de oppositie probeerde haar bij herhaling weg te sturen); tijdens de vermaarde bier- en bitterballenavonden van de VVD was ze gangmaker; en later als directrice van het Scheepvaartmuseum in Amsterdam een ’nachtmerrie’ voor het managementteam aldaar, dat haar een chronisch gebrek aan vaardigheden, ervaring en kennis verweet. Beroofd Die in twijfel getrokken vaardigheden lijken haar nu ook weer in Den Haag op te breken. Van een burgemeester mag enige daadkracht worden verwacht en die liet ze niet zien na de terroristische steekpartij en niet na het uit de hand gelopen vreugdevuur. Ook nadat ze nota bene zelf beroofd was in de beladen Haagse Schilderswijk, liet ze weinig daadkracht zien. Ze besloot om dit incident in de doofpot te stoppen, wat werd uitgelegd als wegkijkgedrag. ’Hoera een meisje’, juichten feministische politici in koor toen de benoeming van Pauline Krikke als burgemeester van Den Haag bekend werd. De Haagse bevolking ziet vooralsnog weinig heil in die roze wolk. Of de bestuurder met de oververhitte voeten dat onder ogen ziet, valt te betwijfelen. Zelfkritiek is volgens tegenstanders niet haar sterkste wapen.