Jeannette werd verkracht op de camping

Twaalf was Jeannette Dijkstra. Voor het eerst mocht ze tijdens de vakantie met vriendinnen op het aparte veldje van de camping staan. Hoe volwassen en zelfstandig voelde ze zich. Op datzelfde veldje stond hij ook. Hij was een jaar of twintig. Stiekem vond ze hem best knap. En stoer ook. Hij reed immers al motor... Op een middag kroop hij ineens haar tent in. Jeanette was alleen. „Ik zag dat hij zijn riem losmaakte. Ik had zelfs nog nooit met een jongen gezoend, maar ik wist meteen dat het foute boel was.” Diepe schaamte We zitten in de eengezinswoning die ze deelt met haar drie zoons. De traumatische ervaring van haar verkrachting ligt inmiddels 43 jaar achter haar. „Ik ben naar het douchehok gegaan en heb heel lang onder het warme water gestaan. Ik voelde me zo vies. En ik schaamde me diep. Daar besloot ik dat ik het nooit aan iemand zou vertellen. Niet aan mijn vriendinnen, maar ook niet aan mijn ouders. ’Ze worden vast hartstikke boos op me’, dacht ik.” Er waren jaren waarin ze niet eens meer wist dat het gebeurd was. „Dat heeft officieel de tussentijd. Heel veel mannen en vrouwen met ervaring met seksueel geweld blocken de traumatische gebeurtenis. Er zitten dingen niet goed in je lijf, maar je weet niet meer hoe dat komt. In die periode ging ik gevaarlijke dingen doen. Ik gebruikte drugs, ging naar punkfeesten, had een tijdlang anorexia. Toen ik een jaar of achttien was, begon het me voor het eerst te dagen dat er iets raars aan de hand was. Er was een liedje heel populair; Tonight is the night. Op een gegeven moment in het nummer, vraagt de zangeres: Do you remember your very first time? Ik piekerde me suf, maar wist echt niet meer wanneer ik was ontmaagd. ’Dit klopt niet’, dacht ik. ’Wie vergeet zoiets nou?’” Verkeerde mannen Nu, zoveel jaar later, kan ze dat allemaal prima verklaren. Ze heeft ervoor doorgeleerd, volgde opleidingen bij Pieter John Schouten (Instituut voor Psychodrama) die een speciale methodiek heeft ontwikkeld voor slachtoffers van seksueel geweld en heeft inmiddels, naast haar baan als operatie-assistente, zelf een praktijk aan huis om lotgenoten te helpen. Maar indertijd was ze nog lang niet zo ver. „Ik koos de verkeerde mannen. Mannen die zich niet wilden binden, die zelf beschadigd waren. Dat probleem bleef zich steeds herhalen. Ik zat vast in een negatief patroon, was niet altijd een even leuke moeder. Dat er iets niet goed zat, daar was ik me wel van bewust, maar ik wist niet wat. En al helemaal niet hoe ik dat kon veranderen. Overigens sta ik daarin niet alleen. Die patronen zijn bij heel veel slachtoffers hetzelfde: onveilige situaties beschouwen ze als veilig en er treden ook vaak agressieproblemen op. Je grenzen zijn immers zo ver overschreden dat je zelf niet meer weet waar die grenzen eigenlijk liggen.” Pijn verdoven Het inzicht kwam toen ze verhuisde naar het dorp waar ook een van de vriendinnen woonde die indertijd mee was op de bewuste vakantie. „We dronken koffie bij elkaar. Op een dag kwam mijn zoontje de huiskamer binnenlopen. Ineens zag ik mezelf weer als kind. De herinneringen kwamen als golven boven. Heel gedetailleerd ook. Ik wist zelfs nog welke kleur onderbroekje ik had gedragen.” Jeannette volgde een cursus bij Schouten en kreeg inzicht in wat ze met zich meedroeg en hoe ze daarvan af kon komen. Ze gebruikt voorwerpen om het uit te leggen: een lippenstift en een doosje oogdruppels. „Na het misbruik ontstaat er een interne splitsing in een mens. De afgesplitste delen moeten weer samen komen, maar dat gebeurt pas wanneer de dader eruit is gezet. Die scheiding doet heel erg veel pijn. Slachtoffers van seksueel misbruik zoeken naar middelen om die pijn te verdoven. Ze gaan aan de drugs, ontwikkelen een alcoholprobleem, zoeken het gevaar op. ” Theorie over trauma Er zit een theorie achter. „In ieder mens zitten andere mensen geïntegreerd. Je wordt opgevoed door je ouders, die leren je eten met mes en vork. Die kennis nestelt zich in je. Je hoort nog steeds onbewust hun stemmen. Datzelfde gebeurt met de dader van je verkrachting. Ook die nestelt zich in je, als een soort parasiet. Je kan het verdringen of zeggen dat je het achter je hebt gelaten en nergens last van hebt, maar dat is niet zo. De verkrachter blijft onderdeel van je tot je hem eruit hebt gewerkt. Dat vraagt om de juiste therapie en het kost tijd.” Zelf was ze 48 toen ze eindelijk los was van de man die haar ooit zoveel pijn deed. „En dan ben je dus leeg. Je moet jezelf helemaal opnieuw ontdekken. Er was zoveel in mijn leven bepaald door zijn ’aanwezigheid’. Ik was nog nooit mezelf geweest, altijd alleen maar de Jeannette die werd geregeerd door het trauma dat ze in zich meedroeg. Ik wist niet eens op wat voor soort mannen ik viel. In feite heeft het bij mij veel te lang geduurd voor ik geheeld was. Ik pleit er dan ook heel hard voor dat veel meer therapeuten deze methode leren kennen en hem gaan toepassen. Zeker bij jonge mensen. Hoe fijn is het om rond je twintigste je leven weer op te kunnen bouwen in plaats van ergens rond je veertigste?” Cirkel doorbreken Ze is inmiddels een groot pleitbezorgster van de methode van Schouten die er het boek Traumaseksualiteit over schreef. „Nog steeds worden ouderwetse methodes gebruikt als EMDR. Die helpen niet. Anders zouden er inmiddels wel minder slachtoffers zijn waarvan het leven wordt geregeerd door hun trauma. Vraag het maar aan de mensen in je omgeving. Vrijwel iedereen heeft wel ooit een nare ervaring opgedaan. Er zijn zoveel slachtoffers van seksueel geweld. En de daders zijn vaak zelf ook weer slachtoffers. We kunnen die vicieuze cirkel alleen doorbreken door het trauma met wortel en al uit te roeien.”