Amerikanen vinden onze droppings ’bizar’

Een verhaal in de New York Times levert 300 reacties op. Honderden vooral Nederlanders steken op Twitter de draak met het bange Amerikaanse verhaal.

De krant heeft voor de reportage een correspondent vanuit Londen naar Nederland gestuurd om te berichten over de ’nachtelijke dwaaltochten in de bossen’.

Foto ter illustratie

Ⓒ Aldo Allessie

Kinderen tussen 12 en 15 jaar oud, in het holst van de nacht in een donker bos achterlaten, veel Amerikanen vinden het maar ’crazy’, en dat laten ze weten ook. Dat ze er ook nog eens als gijzelaars geblinddoekt heen worden gebracht en dat leiders er genoegen in scheppen om de argeloze kinderzieltjes in het pikkedonker met gebrul te verrassen, het kan er bij de gerenommeerde New York Times niet echt in.

’Wat een gekken’

De lezers van de krant reageren nogal verschillend. De Amerikanen die ooit in Europa hebben gewoond, vinden de droppings opvoedkundig wél verantwoord en een goede training voor de rest van hun leven, maar velen vinden het ook ’heel gevaarlijk’ of zelfs een ’gevalletje van kinderverwaarlozing’. „Wat een gekken wonen daar in dat land.” Jeanine schrijft: „Geen wonder dat alle Nederlanders die ik in Amerika ken niet naar hun land terug willen.”

Kleine godjes

Toch concluderen veel Amerikanen dat droppings in hun eigen land misschien wel eens goed zouden zijn voor hun verwende kinderen. „Maar zoiets gaat hier nooit werken. Kinderen zijn hier kleine godjes.”

Ook het feit dat iedereen in Amerika een wapen kan dragen, maakt een dropping in de States levensgevaarlijk. „Als je hier midden in de nacht aanbelt omdat je de weg kwijt bent, word je neergeschoten.”

Extreem voorbeeld

„De Nederlanders doen de opvoeding heel anders”, concludeert de verbaasde verslaggeefster van de wereldberoemde krant. Kinderen wordt al vroeg geleerd niet te veel afhankelijk te worden van ouderen. En een dropping is daar een extreem voorbeeld van: kinderen kunnen dan zelf hun leven in handen nemen.

De correspondent voert de Nederlandse schrijfster Pia de Jong (58) op die zich afvraagt of een dropping wel zo lollig is. „Stel je voor dat je misschien wel tien uur lang geen idee hebt waar je bent. Je kan er bang van worden. Ik denk dat dat niet leuk is voor kinderen.”

Niemand klaagde

De verslaggeefster volgde een groepje tijdens een dropping in de buurt van Austerlitz. Ze ziet dat de kinderen halverwege eten en drinken krijgen, dat de (minderjarige) leider voor noodgevallen een gsm bij zich heeft en dat voor het laatste stukje ’zelfs’ de gps wordt afgenomen. „Maar niemand klaagde.”

Heb je onlangs een dropping georganiseerd of meegemaakt, dan hoort de De Telegraaf graag je verhaal. Mail je naam en telefoonnummer naar Martijn Schoolenberg m.schoolenberg@tmg.nl

Twitter gaat los

Op Twitter overheerst vooral onder Nederlanders de lol over de Amerikaanse angst voor droppings. Er wordt vooral sarcastisch gereageerd...