Sprookjesprins van Parma koestert rol

Dus er is een Nederlandse prins die ook hertog van Parma is? De jonge barista van Lino’s Coffeebar in het centrum van de stad denkt even na. „Oh, dat wist ik niet.” Ook de receptioniste van het hotel schudt haar hoofd. „Nooit van gehoord.” En wat vindt de barista ervan dat de buitenechtelijke zoon de achternaam eist van ’zijn hertog’, een zaak die nu tot de hoogste Nederlandse instantie wordt gevochten? Hij schokschoudert: „Tja...” En dat geldt voor verreweg de meeste inwoners van de Italiaanse stad. Wel is er een klein groepje royalisten die fan zijn van de hertog. Maar zelfs zij weten niet allemaal van de affaire. Vrijwilliger Natalino Tonghini (65) toont een zilveren herdenkingsmunt, geslagen na de doop van Carlos’ jongste zoon. Wat vindt hij van de zaak die tot de hoogste bestuursrechter van Nederland wordt uitgevochten? „Laat maar”, mompelt een medevrijwilliger die de vraag hoort en kennelijk geen trek heeft in onrust. „Volgens mij weet Natalino daar niet van.” Spaanse troon twintig jaar is de familie van Carlos weer aanwezig in Parma. Ooit de hoofdstad van hun hertogdom Parma en Piacenza in het noorden van Italië. Carlos’ vader claimt in de jaren zeventig van de vorige eeuw eerst de Spaanse troon, onze prinses Irene lijkt zelfs even de nieuwe koningin van Spanje te kunnen worden. Maar als dat toch niet lukt en een andere familie de Spaanse troon bestijgt, wijkt Carel Hugo uit naar Italië. Daar ’sticht’ hij zijn eigen ’koninkrijk’. En reikt onderscheidingen uit van de huisorde van de adellijke familie. Als de vader van Carlos overlijdt, wordt hij met groot ceremonieel bijgezet in Parma. Carlos volgt hem op en neemt de taak van hertog ogenschijnlijk bloedserieus. Hij doopt zelfs zijn jongste zoon in Parma. Met de medailles van de huisorde op zijn borst, tilt hij zijn zoon de lucht in. „Ik presenteer u de prins van Piacenza”, roept hij plechtig. Zijn neef koning Willem-Alexander kijkt toe. Vol ornaat De plechtigheid rond het hertogschap is opmerkelijk. Want de titel wordt in Italië juridisch niet erkend. Het hertogdom bestaat allang niet meer. Er is in Parma bovendien geen landgoed van de familie meer, laat staan een kasteel. Toch verschijnt Carlos tijdens officiële gelegenheden in vol ornaat met zijn onderscheidingen. Historicus Luigi Alfieri uit Parma: „Voor de fans is het een sprookje, met Carlos als prins op het witte paard. En daar genieten ze van.” Dat Carlos in Nederland woont, doet daar niets aan af. Sommige fans hebben zelfs een foto van hem met zijn gezin in de kast staan. Wat vindt Luigi ervan? „Ik doe niet mee aan die hysterie”, floept hij eruit. Hij schrikt van zijn uithaal en neemt die terug. Ik bedoel het respectvol, maar ik heb er niks mee, legt hij uit. Over de buitenechtelijke zoon haalt hij zijn schouders op. Achternaam Wat gebeurt er als de buitenechtelijke zoon van prins Carlos, de 21-jarige Hugo Klynstra, inderdaad de achternaam van zijn vader mag dragen. Dan zou hij straks in Nederland formeel het nieuwe hoofd van de adellijke familie worden, terwijl hij niet binnen het huwelijk is geboren. En dus niet zijn jonge halfbroer die in 2016 met zoveel ceremonieel werd gedoopt. Dat Carlos zich nu zou beroepen op familieregels vindt John Töpfer, directeur van de stichting Adel in Nederland wrang. „Het is de prins die zich niet aan de eigen familieregels heeft gehouden door buiten het huwelijk om een kind te verwekken.” Bovendien schroomt de familie in het verleden niet om te marchanderen met de regels als het hen goed uit komt, vertelt de directeur. Is de prins in zijn eigen sprookje gaan geloven? Mogelijk maakt hij zich zorgen over de reputatie van zijn familie, vermoedt Töpfer. De afgelopen decennia hebben zij in Parma zichzelf juist aanzien gegeven door feestelijkheden te organiseren en lintjes uit te reiken. Maar Carlos zou vooral de vader van de jongen moeten zijn, vindt Töpfer. „Dat weegt zwaarder dan je status.” Traditie Op een warm welkom van de fans in Parma hoeft Hugo niet te rekenen. Professor Giovanni Godi beent naar zijn bureau en zwaait met een blauw boek waarin de adel staat beschreven. „Hier zal Hugo nooit in komen te staan!”, roept hij. „En als hij zichzelf hertog zou noemen, dan zou hij een flater slaan!” Is dit niet een starre houding, voor iets dat veel weg heeft van een poppenkast? Godi kijkt verontwaardigd en trekt driftig zijn jasje recht. „Dit is geen theater. Wij houden de traditie in leven.” De fans staan pal achter Carlos, zoals Paolo Conforti, onderscheiden met twee medailles. Wat als Carlos de regels zou negeren? „Dan zouden we hier in Parma zeggen: ’hij is gek geworden!’ Dat er een buitenechtelijke zoon is, daar maakt hij zich niet zo heel erg druk over. Maar, zegt hij, : „Zolang hij maar geen hoofd van de familie wordt. Want wat de voorvaderen ooit hebben besloten, kan niet zomaar worden veranderd!”