Gökmen T. blijft nabestaanden tramaanslag tarten: ’Hij heeft alles kapotgemaakt’

Het gebeurde toen twintiger Eline, die zwaargewond raakte tijdens de aanslag op 18 maart, tegen de tramschutter zei: „Een ding is zeker: je hebt me niet verslagen en dat zal ook nooit gebeuren.” Gökmen T. reageerde onmiddellijk: „Jammer, jammer.” In de rechtszaal ontstond meteen groot tumult. De verdachte werd afgevoerd naar het cellenblok, mensen in de zaal scholden hem uit voor „stuk stront” en „inteeltproduct.” Eline, die even daarvoor dapper had verteld wat de aanslag voor haar leven heeft betekend, barstte uit in een onbedaarlijke huilbui. Grens bereikt Voor rechtbankvoorzitter Ruud Veldhuisen was de maat vol. „Het is ook voor de rechters iedere dag balanceren op een slap koord.” Maar de reactie van T. op het verhaal van Eline was duidelijk de druppel die de emmer deed overlopen. De verdachte moest zijn zaak verder in een apart kamertje via een tv-scherm volgen. Voor de commotie over de reactie van de verdachte, vertelde Eline aan de rechtbank hoe haar leven tegenwoordig is verdeeld in de periode voor, en die na 18 maart. Voor 18 maart was ze druk met vrienden en maakte ze zich druk over tentamens. „Nu maak ik me zorgen over dingen waar een 21-jarige helemaal geen zorgen over zou moeten hebben.” Ze had die ochtend nog een sprintje getrokken om de tram te halen. „Ik stond te appen met een vriendin toen ik opeens iemand ’Allahu Akbar’ hoorde roepen. Hij schoot een jong meisje neer. Ik kon gewoon niet geloven wat ik zag.” De deuren van de tram gingen open en zij slaagde erin om naar buiten te springen. „Ik verzwikte mijn enkel. Op dat moment wist ik dat ik de lul zou zijn. Ik probeerde nog weg te kruipen, maar wist wat er ging gebeuren.” Getekend voor het leven Ze voelde een harde klap, het gevoel verdween uit haar benen. Een paar mannen probeerden haar weg te slepen, maar gingen er vandoor toen de schutter naderde. „Terwijl ik lag te creperen van de pijn en lag leeg te bloeden.” Ze overleefde, maar de kogel richtte blijvende schade aan waar ze de rest van haar leven de gevolgen van zal blijven ondervinden. Ook Melanie, nu 22, raakte zwaargewond. Ze vertelde aan de rechtbank hoe ze op weg naar haar werk met een vriendin appte over de aanslag in Christchurch. „Toen ik opkeek zag ik een man met een wapen voor me staan.” Drie schoten probeerde Gökmen T. af te vuren. Het wapen weigerde. Hij richtte op een ander meisje dat hij neerschoot. Daarna schoot hij Melanie in de borst. De jonge vrouw slaagde erin om uit de tram te komen, en rende naar een wachtende automobilist. Ze stapte in zijn auto, drukte met een hand de wond in haar borst dicht en belde met haar andere hand haar vader. Nachtmerrie Het lichamelijk herstel duurde lang, maar de psychische gevolgen zijn minstens zo erg, vertelden Eline en Melanie. Beiden hebben ze last van nachtmerries, herbelevingen, en zijn ze het vertrouwen in mensen kwijt. Melanie vertelde hoe ze in de auto voor een verkeerslicht stond. De automobilist naast haar reikte naar zijn telefoon. Ze dacht dat hij haar wilde doodschieten. „Ik reed plankgas achteruit. Gelukkig stond er niemand achter mij.” Reizen met het openbaar vervoer is voor de vrouwen geen optie meer. Ook tijdens de spreekrechtverklaringen van nabestaanden van de overleden slachtoffers, lachte Gökmen T. geregeld zijn tanden bloot. De vader van de overleden Rinke zei te hopen dat „hij daar” nooit meer vrijkomt. „Dat niemand ooit kan zeggen: ’Kijk, de man die daar loopt heeft Rinke vermoord.” De vader sprak bittere woorden over de beslissing van een eerdere rechtbank om de voorlopige hechtenis van Gökmen T. in een verkrachtingszaak te beëindigen, ondanks dat hij vlak ervoor een bewaker in de gevangenis een kopstoot gaf. De zus van Rinke zei te hopen dat Gökmen T. voor de rest van zijn leven achter de tralies gaat, en geen bezoek meer mag ontvangen. „Wij kunnen ook niet meer op bezoek bij Rinke.” De vader van de doodgeschoten Roos zei te hopen dat T. meteen door een vrachtwagen wordt overreden mocht hij ooit vrijkomen. De moeder van Roos vertelde geëmotioneerd hoe zwaar het haar viel om de dochter die ze tijdens de zwangerschap in haar buik voelde leven, 19 jaar later te moeten begraven. De zus van Roos durft ook niet meer met het openbaar vervoer te reizen, en is in drukke winkelstraten altijd op haar hoede. „Want er kan nog zo’n gek rondlopen. Het liefst sta ik letterlijk met mijn rug tegen de muur. Dat daar”, met een hoofdknik in de richting van de verdachte, „heeft alles kapotgemaakt.”