’Mijn lieve jongen,’ zo begint Hollie. ’De afgelopen 24 uur zijn een pure waas geweest. Niets is logisch en niets doet er toe. Ik had nooit gedacht zo’n pijn te kunnen voelen als ik jouw gezicht zou zien. Een pijn die ik nog nooit eerder had gevoeld. Ik ben zo verdrietig, Jack.’

Ze vervolgt: ’Je was zo’n geweldige jongen. Je had alles - letterlijk álles - kunnen doen, maar je koos ervoor om anderen te helpen. Je kwam op voor de underdog, je deed er alles aan om ervoor te zorgen dat anderen gehoord werden. Nu is jouw stem verloren gegaan. Je redelijke, gevoelige en gepassioneerde stem is verloren gegaan en dat maakt me bang. Je kwam op voor anderen, en nu moeten wij dat voor jou doen.’

Hollie beschrijft in haar brief hoe zinloos de aanslag is en dat ze moeite heeft de woorden te vinden om de juiste zinnen te maken: ’Gisteren liep ik langs de rivier, de lucht was zo fris. Het was het helderst dat het in dagen was geweest, maar ik kon niets zien. Ik kon niets horen en alles deed me aan jou denken, ik zal altijd aan jou herinnerd worden.’

Jack Merritt.

Ⓒ AFP

’Ik wil zo veel. Ik wilde zo veel voor jou. Jouw leven kende zo veel plezier, het bracht ons allen blijdschap.’

Hollie gaat verder: ’Ik kan eigenlijk niet geloven dat ik deze woorden via Facebook deel, jij haatte Facebook. (...) Maar iedereen zou jou gekend moeten hebben.’

’Je was simpelweg de beste. Jouw stem zal niet verloren gaan, jouw ziel zal niet verloren gaan en ik zal er voor zorgen dat je nooit zult worden vergeten. Mijn lieve jongen, mijn hart is gebroken. Jack Merritt, je verdient de wereld.’