’Tot in mijn ziel geraakt’

De Lieshoutse is er kapot van dat haar weerloze zoon in de foute handen viel van tijdelijke krachten die door zorgstichting Dichterbij waren ingehuurd wegens personeelstekort. Zónder dat zij waren opgeleid om te zorgen voor deze hulpeloze bewoners, van wie sommigen niet alleen nog kind zijn, maar ook veelal ernstig beperkt en niet in staat om te praten. Geen VOG Ook zouden deze medewerkers niet beschikken over de benodigde certificaten, en hadden ze geen Verklaring Omtrent het Gedrag (VOG). Die moeten werkgevers in deze sector verplicht opvragen voordat personeel aan het werk mag. Naast het grote verdriet om haar kind is Lathouwers ook woedend, vol ongeloof en gefrustreerd dat haar kind waarschijnlijk met zijn medelogés en bewoners slachtoffer is geworden van mensen die geweld niet schuwen bij de meest kwetsbare groep in onze samenleving. „Dichterbij heeft verzaakt onderzoek te doen naar de tijdelijke krachten. Door deze grote fout heeft dit vreselijk mis kunnen gaan.” Ze houdt de stichting dan ook verantwoordelijk voor de ellende. Waarheid „Waar je als moeder van een kind met beperking altijd bang voor bent, is helaas waarheid geworden”, vertelt ze, terugkijkend op de maandenlange periode dat ze steeds vaker forse blauwe plekken op zijn lichaam ontdekte. „Ik weet ook niet precies wat er met hem is gebeurd, want hij kan het me simpelweg niet vertellen.” Haar zoon is 22 jaar, maar functioneert op het niveau van een tweejarige, en is niet in staat functioneel te spreken. Vooral daarvan lijkt op schokkende wijze misbruik te zijn gemaakt. In november hoorde de moeder voor het eerst dat er sprake was van structurele mishandeling van meerdere bewoners en logeercliënten van de zogeheten Wonen Kind Intensief-locatie Logterberge, onder wie verschillende kinderen. „Dichterbij vertelde in één-op-één-gesprekken met de ouders dat er al langere tijd sprake was van mogelijke mishandeling in de groep van mijn zoon. Kinderen en jongeren met ernstige verstandelijke beperkingen en met een zeer laag denk- en handelingsniveau.” Tipgever Een of meerdere ingehuurde medewerkers zouden schuldig zijn, meldde een anonieme tipgever die bij datzelfde uitzendbureau werkt. Zo kwam de zaak aan het rollen. De verbijstering was groot toen, vlak voor de kerstdagen vorig jaar, de stichting plotseling de stekker uit de zorglocatie trok. Annemarie Lathouwers ging er in eerste instantie nog van uit dat er alleen sprake was van mishandeling. „Toen ik in februari een agent sprak over de voortgang van het onderzoek, zei hij dat de zaak nu bij de afdeling zeden lag. Ik was geschokt dat er een melding was gedaan van mogelijk misbruik of onzedelijk betasten, en heb meteen opheldering geëist van de directie.” Drie dagen later was er een gesprek met alle betrokken ouders, politieagenten, zedenrechercheurs en leiding van Dichterbij. Toen de directie daar vertelde dat het inderdaad om een aangifte van onzedelijk betasten ging, sloeg de grond onder haar voeten weg. Vermoeden Annemarie kreeg, net als andere ouders, sterk het vermoeden dat Dichterbij de misbruikzaak binnenskamers wilde houden. „Ze verschuilden zich achter aspecten als privacy, wilden geen onrust bij de ouders creëren.” De Brabantse is woedend dat de situatie zo lang heeft kunnen doorgaan, en ook dat Dichterbij – waar in de nasleep uiteindelijk de directeur zou zijn ’vrijgesteld van werk’ – niet bepaald doortastend ingreep. De voorbije maanden kwamen er meer schokkende zaken aan het licht. In juli zouden ouders al aan de bel hebben getrokken, maar met hun melding werd niets gedaan. Iets wat in een gesprek met alle ouders zou zijn toegegeven. „Ze maakten geen gebruik meer van dat specifieke uitzendbureau werd ons verteld, dus we hoefden ons geen zorgen meer te maken. Maar de ouders hebben inmiddels begrepen dat deze personen elders nog gewoon in de zorg werkzaam zijn. Dat is toch niet te geloven? Mijn nekharen gaan ervan overeind staan”, zegt Lathouwers. De locatie waar de twee groepen werden opgevangen is inmiddels gesloopt, en Jesse zat van het ene op het andere moment thuis. Dat haar zoon zijn vaste begeleiders ook niet meer zag, was voor hem eveneens niet te bevatten. „Het vaste personeel op de werkvloer heeft altijd proberen te zorgen voor een fijne en veilige plek en deed dat met hart en ziel. Deze personen is helemaal niets te verwijten. Zij zitten ook enorm hiermee in hun maag.” Spreekverbod De medewerkers van de organisatie hebben inmiddels een spreekverbod. Hoewel er altijd minimaal één vaste medewerker aanwezig moet zijn bij de groepen, werden er toch alleen tijdelijke medewerkers ingezet. Terugkijkend kan Lathouwers zichzelf wel ’voor haar kop slaan’ dat ze niet goed genoeg naar haar gevoel heeft geluisterd. „Elke keer dat ik aangaf ongerust te zijn, werd gezegd dat Dichterbij kon instaan voor de veiligheid en zorg voor Jesse. Ze zouden erg lief voor hem zijn.” Ze zegt de onmacht ’tot in haar tenen’ te voelen. „Ze hebben me tot in mijn ziel geraakt. Jesse zit nu gelukkig op een andere fijne plek.” Manager Jos Peters van stichting Dichterbij bevestigt aan De Telegraaf dat er deze periode een onderzoek naar zijn organisatie loopt, maar wil om die reden niet inhoudelijk reageren. „Het is op dit moment een zaak van de politie. Het onderzoek is nog gaande, daarom willen we er niets over kwijt”, stelt de zegsman in een reactie. „En over individuele gevallen doen we hoe dan ook nooit publiekelijk uitspraken.” De politie bevestigt eveneens dat er een onderzoek is ingesteld. De Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd voegt toe dat Dichterbij wel zelf melding heeft gedaan van de situatie, en dat daarbij de gebruikelijke procedure is gevolgd. „Ook heeft de instelling zelf onderzoek gedaan volgens onze richtlijn, en daarover gerapporteerd aan de inspectie”, stelt woordvoerder Gerrit-Jan KleinJan. „Wij hebben geconstateerd dat dit onderzoek voldoende is.”