’Ziek zijn is topsport’

Hij was zestien. Het leven draaide om vrienden, meisjes en oh ja, ook nog 5 vwo. Tot Roy Looman (23) op een augustusochtend in 2010 een rare bult in zijn nek voelde. De volgende dag al kwam de diagnose als een hamerslag aan: lymfeklierkanker. De overlevingskansen waren met 85 procent relatief goed maar Roy kon ’s avonds alleen maar aan die resterende vijftien procent denken. En zijn ouders ook. „Dat was het allerergste, om mijn ouders stuk te zien gaan. Die ziekte kon ik wel dragen maar je vader en moeder zijn op die leeftijd nog onkwetsbare superhelden voor jou als kind. Je wordt opeens heel snel volwassen en wilt ze behoeden voor al die ellende.” Zestien chemokuren volgden in een tijdsbestek van acht maanden. Donderdag een kuur, vrijdag bijkomen, maandag weer op school. Maar het woord ’vechten’ vindt Looman onzin. „Dat zou betekenen dat de mensen die zijn overleden niet genoeg hebben gestreden! Het is bij zo’n chemokuur toch gewoon een kwestie van op een bed liggen en een infuus in je arm krijgen. En verder zo goed en zo kwaad als het gaat op de been blijven. Wel is een positieve houding fijner voor jouzelf en je omgeving dan bij de pakken neer gaan zitten.” Perspectief Tot overmaat van ramp kreeg Roy nog een bloedstolsel in zijn hart, waardoor hij bloedverdunners moest gaan gebruiken. „Sta je daar op je zestiende op een feestje jezelf in je been te prikken. Het maakte die laatste loodjes extra zwaar.” Na de kuren was Roy ’schoon’ maar hij weet dat hij zijn leven lang kwetsbaarder zal zijn voor nieuwe tumoren. Het maakt dat hij anders in het leven is gaan staan. „Niet dat ik elke dag juichend opsta of dankbaar ben voor kleine dingetjes. Dat gevoel heb je de eerste weken maar al heel snel neemt het gewone leven weer de overhand. Gelukkig! Maar ik kan zaken wel beter in perspectief zetten. Dat familie en goede vrienden heel erg belangrijk voor me zijn. Het gekke is dan ook dat ik, het verdriet voor de omgeving uitgezonderd, dat jaar niet zou willen schrappen uit mijn leven.” Roy ging ook nadenken over zijn toekomst. „Mijn plannen waren altijd geweest: bedrijfskunde studeren en vervolgens goed geld gaan verdienen. Maar ik onderging toch een herschikking qua prioriteiten. Ik werd gevraagd om ambassadeur voor KiKa te worden. Ik gaf lezingen en vertelde mijn verhaal op scholen. En hoewel ik na mijn ziekte dacht: weg uit het ziekenhuis en nooit meer terug, ontstond toch het plan om medicijnen te gaan studeren. Daadwerkelijk iets voor anderen betekenen.” Topsport Hoewel hij ondanks zijn ziekteproces was overgegaan naar 6 vwo, besloot hij 5 vwo opnieuw te doen. „Dat is best een heftige beslissing als je zestien bent, want je wilt met je vrienden mee naar de examenklas. Maar veel mensen onderschatten wat voor effect zo’n periode met chemokuren op je lichaam en geest heeft. Ziek zijn is topsport. Je moet echt bijkomen, herstellen. Het voordeel van doubleren was dat ik biologie erbij kon nemen in mijn pakket.” Inmiddels heeft Roy zijn bachelor gehaald, heeft hij een jaar in de VS gezeten om acute lymfatische leukemie te bestuderen en nu loopt hij coschappen in het VU medisch centrum in Amsterdam. „Ik aarzel nog over mijn specialisatie. Kinderarts? Huisarts? Interne geneeskunde? Psychiatrie? Het lijkt me ook mooi om me te gaan verdiepen in het feitelijk welzijn van patiënten, hun begeleiding, want dat is ook heel belangrijk.” Geurtjes Roy was daarom ook jarenlang voorzitter van de Kinderadviesraad van het Prinses Máxima Centrum. „Er komt méér kijken bij genezing dan behandelen alleen. De leden van de Kinderadviesraad adviseren over zaken zoals voeding. Dat is heel belangrijk als je in het ziekenhuis ligt. Kinderen blijken tijdens de kuren vooral voedselgeurtjes vreselijk te vinden. Dus moet je daar iets op vinden.” Hij is nu vicevoorzitter, heeft een stapje terug gedaan. „Tijd voor verjonging! Bovendien heb ik het heel druk met mijn coschappen.” Wil hij geen kinderoncoloog worden en in het Prinses Máxima Centrum gaan werken? „Het centrum is een prachtige plek waar alle ’topvoetballers’ op dit gebied bij elkaar zitten. Ik ben me nog volop aan het oriënteren. Het zou natuurlijk een prachtige afronding zijn van mijn verhaal… Maar ik ben een mens en geen boek!” Help mee! De Telegraaf heeft deze week elke dag aandacht besteed aan de strijd tegen kinderkanker. In juni opent het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie in Utrecht, waarin alle Nederlandse ziekenhuizen hun krachten bundelen. Ondanks financiële steun van KiKa is er nog veel geld nodig. Wilt u doneren? Bankrekening NL89INGB0000008118 t.n.v. KiKa.