’En toen had ik opeens een baby...’

’Opeens lag er een plas water in de gang. En ik wist zeker dat ik niet in mijn broek had geplast”, zegt Sandra over het moment waarop ze ontdekte dat ze zwanger was. „Ik belde meteen de huisartsenpost en vertelde de assistente dat ik vermoedde dat mijn vliezen waren gebroken. En dat ik dus waarschijnlijk zwanger was. Maar ze vond dat een raar verhaal en zei dat ik eerst maar een test moest doen. Dus stapte ik op de fiets naar de supermarkt…” Toen ze de assistente terugbelde om te vertellen dat de uitslag positief was, kwamen de weeën inmiddels al om de paar minuten. „De vrouw aan de andere kant van de lijn riep: ‘Niet in paniek raken, blijf rustig!’, vertelt Sandra lachend. „Maar ik was juist de rust zelve. Ik zei: ‘Mevrouw, de enige die hier in paniek is, bent u’.” Couveuse Daarna ging het snel. Sandra werd per ambulance naar het ziekenhuis gebracht, waar enkele uren later een gezonde dochter op haar borst werd gelegd. „Van tevoren hadden de artsen gezegd dat het kindje meteen bij me weg zou worden gehaald, omdat we geen idee hadden hoe lang ik al zwanger was”, vertelt ze. „In de verloskamer stonden zowel een wiegje als een couveuse klaar.” Maar toen de baby er eenmaal was, zagen de artsen meteen dat dit geen prematuur kindje was. Het meisje woog maar 2800 gram, maar had lange nageltjes, geen grammetje huidsmeer en alle andere tekenen van een voldragen baby. Even later bleek uit de tests dat de zwangerschap 42 weken had geduurd. Hoe het kan dat ze dat al die tijd niet heeft gemerkt? Achteraf vielen er bij Sandra veel puzzelstukjes op zijn plek. „Ik had bijvoorbeeld extreem veel last van rugpijn die maar niet overging. Ik ben één keer eerder zwanger geweest, toen kreeg ik na 11 weken een miskraam. Omdat ik toen ook rugpijn had, heb ik een zwangerschapstest gehaald. Die was negatief. Net als de tweede test, die ik een paar weken later deed. Toen ook de pijn verdween, liet ik het los.” Sandra heeft tijdens haar zwangerschap gewoon gemenstrueerd, en ook was ze niet heel veel dikker geworden. „Ik had alleen een soort zwembandje rond mijn bovenbuik, maar ik dacht dat dat kwam omdat ik veel last had van mijn darmen. De placenta blijkt erg aan de achterkant te hebben gezeten, wat zelfs mijn fysiotherapeut tijdens de behandelingen niet heeft gevoeld.” Het is achteraf maar goed dat Tess twee weken te lang is blijven zitten. Toen ze 40 weken zwanger was, is Sandra namelijk nog met haar moeder een weekendje naar Boedapest geweest. Met het vliegtuig. „Ze had dus zomaar in de lucht geboren kunnen worden, of in een land waar ik de taal niet spreek”, zegt ze. Alcohol „Probeer dan maar eens uit te leggen dat je niet wist dat je zwanger was! Maar nog veel erger vind ik dat ik de hele zwangerschap lang geen rust heb genomen. Ik werk fulltime als juridisch medewerker bij de overheid en was net verhuisd, waarbij ik veel heb getild en geklust. Ook heb ik al die tijd regelmatig alcohol gedronken. Grote kans dat Tess daarom zo klein was bij de geboorte.” Pas over een tijdje kunnen de artsen testen of het alcoholgebruik gevolgen heeft voor Tess, maar vooralsnog lijkt ze gezond. Ze is inmiddels één jaar en begint al te lopen en te praten. „Ze is zo’n vrolijk, lief en makkelijk kind”, zegt Sandra glunderend. „Daar heb ik echt geluk mee gehad. Het eerste jaar was namelijk best zwaar, ik ben zelfs een tijdje boos geweest op alles en iedereen. Ik begrijp nu dat je die 9 maanden echt wel nodig hebt om je te kunnen voorbereiden op het ouderschap.” En dan staat ze er ook nog eens alleen voor. De vader van Tess is namelijk niet meer in beeld. Sandra is daarom heel blij dat ze meteen na de bevalling van alle kanten hulp kreeg aangeboden. „De buurvrouw had nog een wiegje op zolder staan, een vriendin kwam met een tas vol kleertjes en een andere vriendin met een Maxi-Cosi. Binnen een paar dagen had ik alles in huis en op mijn werk heb ik gemeld dat ik per direct zwangerschapsverlof opnam. Die eerste week functioneerde ik puur en alleen op adrenaline, ik was nog steeds compleet in shock dat ik opeens een kind moest gaan opvoeden.” Gelukkig heeft ze inmiddels de rust teruggevonden. Al voelt het soms nog steeds wel alsof ze achterloopt op de feiten. „Het blijft een beetje behelpen, mijn keukentafel doet bijvoorbeeld dienst als commode. Eigenlijk is mijn huis – een tweekamerappartement – ook veel te klein. Als ik had geweten dat ik zwanger was, had ik het nooit gekocht. In de toekomst wil ik dus graag verhuizen, maar dat is financieel nu nog niet mogelijk. Ik heb immers ook niet kunnen sparen.” Kinderwens Sandra’s leven is in een jaar tijd compleet veranderd. Zat ze eerst nog vrijwel ieder weekend in de kroeg, nu heeft ze de verantwoordelijkheid over een kind. „Ik heb nooit een duidelijke kinderwens gehad”, zegt ze eerlijk. „En naarmate ik verder richting de veertig ging, kreeg ik ook steeds meer het besef dat ik het niet meer wilde. Maar nu Tess er eenmaal is, ben ik echt hartstikke blij met haar. Ze is honderd procent welkom. Het is echt waar wat ze zeggen: het is even aanpassen, maar je krijgt er zo veel voor terug!”