Heineken-ontvoerder Boellaard biecht reeks misdrijven op

Het gaat om een reeks zeer gewelddadige speedbootovervallen en andere geweldsmisdrijven, waaronder een moordaanslag op politieman Paul van Hove. Boellaard, die niet alleen was betrokken bij de Heineken-ontvoering, maar in 1994 ook een douanier in Amsterdam doodschoot, biecht een groot aantal misdrijven op in zijn boek Wij willen gangster worden, dat volgende maand verschijnt bij uitgeverij Lebowski. Het boek is gebaseerd op de memoires van Jan Boellaard, die hij tijdens zijn detentie vanwege de douane-moord schreef. Boellaard onthult dat hij, samen met Cor van Hout en Frans Meijer, al in 1974 zijn eerste overval pleegde. Speedbootoverval Hij beschrijft ook het ontstaan van de criminele organisatie Epancratius, die volgens hem verantwoordelijk is voor vele onopgeloste overvallen op geldtransporten, wapenhandelaren en banken, waaronder de beruchte speedbootoverval op het Girokantoor aan het Singel in Amsterdam in 1976 en de overval op de Makro in 1980, waarbij 2,1 miljoen gulden (een miljoen euro) werd buitgemaakt. Dat Boellaard door justitie medeverantwoordelijk werd gehouden voor een reeks ernstige misdrijven voor de Heineken-ontvoering was al bekend. Hij werd om uiteenlopende redenen nooit vervolgd. Hetzelfde gold voor de overige Heineken-ontvoerders. De misdrijven zijn nu strafrechtelijk verjaard. De Heineken-ontvoerders werden in verband gebracht met de volgende misdrijven, die nu dus door Boellaard grotendeels worden bekend: • In mei 1978 vond een beroving plaats van een filiaal van de Amrobank in de Amsterdamse Jodenbreestraat, waarbij de overvallers vele malen schoten. Met een moker sloegen ze de gepantserde ruiten van de loketten stuk. Buit: anderhalve ton. • Een maand later was het raak in het kantoor van de Gemeentegiro aan de Ceintuurbaan in de hoofdstad. Daar moest een geldloper zijn koffer afgeven. Opbrengst: 820.000 gulden. • Kort daarop: een overval op een geldtransport op de Ceintuurbaan. Schade: 450.000 gulden. • Maart 1980: een overval op een geldtransport op de Amsterdamse Stadhouderskade. Buit: een kwart miljoen gulden. • Juli 1980: voor het girokantoor op het Surinameplein in de hoofdstad moest een geldloopster cassettes met 520.000 gulden afgeven. • December 1980: een overval op een geldtransport bij de Makro in Duivendrecht waarbij 2,4 miljoen werd buit gemaakt. Ondanks het uitbundige gebruik van vuurwapens vielen er nergens dodelijke slachtoffers. Alleen werd bij de overval op de Ceintuurbaan een bewakingshond doodgeschoten. Bij de Makro liep een employé een schotwond op. Kogelregen Dan was er nog het ernstige schietincident van oktober 1977 dat nooit werd opgelost. Ook in die zaak werd achteraf de link gelegd met de Heineken-ontvoerders. Het drama begon bij een verkeerscontrole in Amsterdam-Noord op een vroege zondagmorgen. Toen agenten een Opel Rekord tot stilstand wilden dwingen, werden ze met automatische wapens beschoten. Bij een achtervolging die daarop volgde, vlogen de kogels door de voorruit van de patrouillewagen. De Opel dook de IJtunnel in, waarop andere inmiddels te hulp geroepen politiepatrouilles de tunneluitgang met hun wagens probeerden te blokkeren. Maar de mannen in de Opel baanden zich ook daar schietend een weg doorheen. Even later kwam het in de Czaar Peterstraat in Amsterdam-Oost tot een gewelddadig treffen met de politie, waarbij 146 schoten werden gewisseld. Doordat de banden van de politieauto lek werden geschoten, konden de inzittenden van de Opel ontkomen. Volgens Boellaard in zijn boek gaat het om meer dan 180 schoten. Bloedsporen Uit tal van bloedsporen bleek dat een van de mannen hevig gewond moest zijn geraakt door politiekogels. Een van de agenten, Paul van Hove, raakte ook gewond. Hij schreef later (ná de ontvoering van Heineken) een boek over de voor hem traumatische schietpartij. Daarin verklaart hij minstens twee man van de Heineken-bende te hebben herkend als de schutters die hem in 1977 belaagden: Jan Boellaard en Cor van Hout. De recherche had ook tal van andere aanwijzingen dat Boellaard degene was die bij het incident schotwonden had opgelopen. Hij zou nog met een kogel in zijn linkerbil rondlopen, maar hij heeft altijd kunnen voorkomen dat de recherche röntgenfoto’s maakte. In zijn boek beschrijft hij nu hoe Willem Holleeder de littekens in de gevangenis met een heet strijkijzer verergerde, zodat ze niet meer als overblijfselen van schotwonden waren te traceren.