Indiase stewardess overleeft bomaanslag Zaventem en inspireert nu mensen in moeilijke tijden

Puur uit sentiment wilde stewardess Nidhi Chaphekar die trip Mumbai-Brussel-Newark-Brussel-Newark maken. „Nog één keertje.” Haar werkgever, Jet Airways, zou in maart 2016 de laatste vlucht naar de Verenigde Staten maken. Tot haar spijt stond Nidi er niet voor ingeroosterd. Pogingen tot dienstruilen liepen op niets uit, maar op het laatste moment moest een collega-purser deze trip afzeggen. De Indiase Nidhi mocht haar plaats innemen. „Ik sprong een gat in de lucht”, zegt ze. En ze ging, ook al uitte haar echtgenoot Rupesh zijn verontruste, vage voorgevoel dat ze niet moest gaan. Het werd haar laatste vlucht als stewardess. Verschrikkelijke tijd Ja, Nidhi Chaphekar (44) was al bijna onderweg naar ons land voor de presentatie van haar boek Herboren (uitgeverij Lannoo). Maar het coronavirus houdt haar thuis. De nieuwe wereldwerkelijkheid schrijft een wat onpersoonlijker interviewmethode voor. Ze schatert als ze haar mobiel opneemt op het tijdstip van de belafspraak. „De school van mijn dochter ging ineens dicht, ik moest haar ophalen en nu zit ik in de auto. Geen zorgen, ik word gereden, brand los!” De eeuwige claxonnades van het chaotische Mumbai-verkeer begeleiden haar woorden. Over corona gaat het eerst, natuurlijk. „Van deze verschrikkelijke tijd moeten we maar het beste zien te maken.” En daarin is zij de meester. Zondag is het precies vier jaar geleden dat zij rond de klok van acht uur werd getroffen door een bomaanslag. Op de Brusselse luchthaven Zaventem, vlak voor Nidhi haar felbegeerde vlucht naar de VS ging maken. Eerst was er een kleine explosie. „Bij de tweede, veel krachtiger dan de eerste, vloog ik meters door de lucht en landde op mijn rug. Ik zag een man in een plas bloed liggen, mensen vluchtten in paniek via een stilstaande roltrap. In mijn benen zat geen gevoel meer, ik kon niet opstaan.” In de chaos van sirenes en stofwolken sleepte een militaire commando haar naar een bankje, naast haar ging een vrouw zitten bellen. Journalist Ketevan Kardava, die voor de Georgische televisie naar Genève zou afreizen, zag die twee op het bankje en maakte in een beroepsreflex een foto met haar iPhone. Dat beeld ging de hele wereld over en groeide uit tot een iconische foto. Nidhi: „Op alle voorpagina’s stond-ie. Ik denk omdat mijn gezicht alles uitdrukte: shock, verdriet, pijn, doodsangst en een groot vraagteken. Eén beeld vertelt meer dan duizend woorden, ik werd het gezicht van de aanslag.” Haar huid verbrand, bloedend, een voet gebroken, haar haar grijs van het stof. Schoen foetsie, haar gele uniformjas aan flarden, haar buik bloot, bh zichtbaar. „Als ik geweten had dat die foto was gemaakt, had ik gevraagd om dat stuk te blurren. Zo wil je niet op internet en in de krant.” Maar diezelfde foto heeft haar veel goeds gebracht en een nieuw leven bezorgd. „Dat uitgerekend ik uit die 340 gewonden werd gepikt, is een bizar toeval.” Bij de aanslag vielen 32 dodelijke slachtoffers. Thuis verkeerden haar man, hun twee kinderen en haar ouders in grote onzekerheid over haar lot. Tot Rupesh de foto op de site van The Telegraph zag. Nidhi was zwaargewond. Staalsplinters in haar hele lijf, tot in haar oogkas toe, haar voet verbrijzeld, de huid van haar gezicht en handen verbrand, scheurtjes in haar trommelvliezen. In brandwondencentrum Grand Hôpital in Charleroi werd ze tot 13 april in kunstmatige coma gehouden, Rupesh, die zo snel mogelijk overkwam, vond in het ziekenhuisbed een totaal ingezwachtelde mummie waarvan alleen de oogleden zichtbaar waren. Operaties volgden, levensbedreigende infecties van haar longen, zware medicatie, infusen. Op 19 april keek ze voor het eerst in de spiegel en wilde ze niet meer leven. Op Skype herkende haar dochter in India dat oude, gebogen besje niet. Van een mooie vrouw in de bloei van haar leven, naar een wrak met een stoma, een orthopedische schoen en een masker. Niet de oude Maar al gauw verscheen er weer een glimlach op haar gezicht. „Zo is mijn aard.” Op YouTube klikte ze zo vaak op het troostgevende Hare rama hare krishna-gezang dat de Belgische verpleegkundigen het spontaan voor haar zongen. Pas begin mei kon ze terug naar huis en zag ze Vardaan, haar 14-jarige zoon, en Vriddhi, haar 10-jarige dochter, terug. En ging ze in Mumbai het medische circuit in. Lees verder onder de foto Nee, de oude is ze niet meer geworden. Stapje voor stapje moest ze leren lopen en ze trekt nog steeds geen sprintje. De pijn in haar benen en rug is een dagelijkse metgezel, net als de bromtoon in haar oren. Haar verbrande huid is geheeld, maar trekt. Veel metaalsplinters zijn verwijderd. „Ik droeg graag jurken, maar nu alleen nog maar broeken. Mensen kijken naar die landkaart van littekens, logisch. Op een dag merkte een vrouw luidkeels op: ’Wat een lelijke benen.’ Ik dacht alleen: ’Maar ik hèb ze tenminste.’ Om de huid te beschermen, droeg ik lange tijd medische handschoenen. Op een dag trok ik ze even uit, waarop een klein jongetje mijn handen zag en heel hard schreeuwde: oh my god. Mijn kinderen furieus, omstanders keken gegeneerd weg. Ik snapte dat jongetje wel, mijn huid leek wel van slangenleer. Ik keek hem aan en vertelde dat ik vroeger een zeemeermin was geweest, en dat die schubben daar nog een erfenis van waren. Iedereen lachte.” Overlevingsrecept Dat is haar overlevingsrecept in een notendop. „Tanden op elkaar en doorgaan. Als je jezelf voedt met positiviteit, optimisme en liefde, dan kun je alles aan en keer je elke situatie ten goede. Natuurlijk klaag ik wel eens, maar dan verman ik mezelf snel. Tijd is het kostbaarste geschenk en dat kreeg ik. Ik heb geleerd van elk moment te genieten. Ik waardeer het leven want je weet nooit of er een morgen is. De bomaanslag heeft mij en mijn familie veel pijn bezorgd, maar ik heb mezelf niet verloren in haat en wraakgevoelens, want dat is precies wat terroristen beogen. Tja, waarom ik? Ik leerde mezelf een andere vraag te stellen: Hoe kom ik dit te boven?” Haar leven als stewardess mist ze niet. „Vliegen was een meisjesdroom en mijn passie, nu koester ik mijn herinneringen. Omkijken is mooi. Niets in het leven is permanent, niets is voor altijd, van alles moeten we afscheid nemen. Van ellende blijft niemand gevrijwaard. Ik ben nu gelukkiger dan ik was.” De foto maakte haar bekend, Nidhi deed haar verhaal in interviews, werd gevraagd voor lezingen en groeide zo ongemerkt in een nieuwe rol. „Door mijn verhaal kan ik anderen inspireren. Ik kan laten zien dat je je kunt verdedigen tegen tegenslag.” Nidhi schiet in de lach. „Als scholieren horen dat een oud mens van 44 jaar dit te boven kwam, moeten zij dat toch zeker kunnen. Als stewardess bracht ik mensen altijd van A naar B, nu loods ik ze naar een andere gemoedstoestand.” Ze hoopt dat haar verhaal ook mensen die nu in corona-isolatie zitten, helpt. Haar boek is tevens een ode aan haar redders. Al na een jaar zocht zij ze op, de politieman, de commando, de specialisten, de verpleegkundigen, de fotografe, de Belgische Stefanie de Loot, die naast haar op het bankje eerst haar moeder belde en geruststelde. Ze werd zelfs ontvangen door de Belgische koning Filip en koningin Mathilde. Terug op luchthaven Zaventem zag ze het bankje. „Dat het er nog stond…” Ze ging zitten en kon, ondanks de meedraaiende camera’s, haar tranen niet stoppen. „Ik voelde me weer verlamd, hoorde weer het hulpgeroep, al die sirenes. Ik keek om me heen en nam een voorbeeld aan het luchthavengebouw. Het lag in puin, maar na de heropbouw was het mooier dan ooit. Mijn leven moest ook doorgaan, ik moest uitkijken naar een nieuw begin!” Nidhi Chaphekar, icoon van veerkracht.