Politie stuurt ’Willeke Dost-bewakers’ weg

Achter zijn woning, pal langs de eigendomsgrens van het perceel en aan de rand van een beekje, staat een tent opgesteld. Zo eentje van een paar tientjes, waarin festivalgangers in de zomer kamperen. Alleen of misschien eens met z’n tweetjes. Nu, in de vrieskou, is het daarin nauwelijks uit te houden. Aan een stoeltje is niet gedacht, warme pizza’s wel. Die worden later in XXL-formaat aangerukt. „Ik heb echt medelijden met jullie”, snauwt Wim weer. „Wie gaat hier nu in de kou liggen? Dan zul je toch niet helemaal goed bij je hoofd zijn.” Markant weiland Een groep vrijwilligers bewaakt de tuin van een boerderij te Koekange, alwaar de in 1992 spoorloos verdwenen Willeke Dost bij een pleeggezin woonde. Volgens de bewakers is deze locatie ’markant genoeg’ om er te gaan graven, net zoals meer dan een jaar geleden gebeurde op twee plekken in een achtergelegen weiland. De destijds 15-jarige Willeke verdween in de nacht van 14 op 15 januari 1992. Van haar is sindsdien niets meer vernomen. Sommigen vermoeden dat de stoffelijke resten van het meisje daar ergens begraven liggen. Aanleiding voor de eerste graafactie waren opmerkelijke radarbeelden en speurhonden die aansloegen. Maar er werd niets aangetroffen. De amateurspeurneuzen, oftewel de Zoekgroep Willeke Dost, namen hier geen genoegen mee en schakelden via een particulier recherchebureau een tweetal Amerikaanse forensisch specialisten in voor het beoordelen van foto’s en grondradarbeelden. Die wijzen nu naar een nieuwe plek, waar nog niet eerder gezocht zou zijn. „Een markante plek is het gewoon, met bijzondere afmetingen. En dat op maar 30 meter van het huis af”, vertelt speurder Jan Huzen. „Op het perceel is al eerder gespeurd, maar niet daar. Omdat het werd aangezien als grond van de buren.” Oogkleppen „In principe doen we niks, zijn we niemand tot last. Dit is puur om een oogje in ’t zeil te houden”, benadrukt Magda, de vrouw van één van de speurders. Bewoner Wim verklaart de ’Willeke Dost-bewakers’ compleet voor gek. „Jullie hebben gewoon oogkleppen op. Er valt gewoon niet mee te praten. Je hebt je ingebeeld dat ze hier in de grond moet zitten en er is niets wat je nog op andere gedachten kan brengen”, foetert de man vervolgens. „Willeke is ergens in het buitenland, niet hier.” Hij doelt op het contact dat Willeke met vrachtwagenchauffeurs zou hebben gehad, via het werk van haar pleegvader. „Die reden overal heen: België, Duitsland. Noem het maar op. Misschien heeft ze daarmee afgesproken. Met eentje die haar de wereld heeft beloofd. Jonge meisjes hè...” Als hij een beetje bedaard lijkt, praat hij opeens honderduit over wat er in de loop der jaren allemaal in en rond de boerderij gedaan is om eventueel sporen van Willeke te vinden. Wijzend naar het weiland: „Eerst is er van die rommel op gegooid, zodat het gras kapot gaat. Toen zijn ze wezen graven. Overal. En alles is omgewoeld. Tot aan de eerste leemlaag toe. Dan is het niet zo gek dat er nu afwijkingen gevonden worden op die radarbeelden.” Hij houdt z’n handen een kleine meter uit elkaar. „Niets is er gevonden.” Als er een ander lid van de zoekgroep aangelopen komt, gaat het echter opnieuw ’hard tegen hard’. „In dit deel is nooit gezocht”, wijst de vrouw naar een lichte glooiing in de lage haag achter het huis. „Jawel”, beweert Wim. „Al in 2010 zijn ze hier bezig geweest.” Zij naar hem: „Als je niks te verbergen hebt, waarom laat je dan hier niet zoeken? Dan krijgt u ook uw rust terug.” Hij verwijst dit naar het rijk der fabelen: „Wat we ook doen, jullie geloven toch maar één ding. En is er hier gegraven, komt er wel weer wat anders waarvan je denkt dat het niet klopt. Zo gaat het al járen.” Wildkamperen is verboden Rond zonsondergang komt een handvol agenten langs. Het is verboden op deze locatie te gaan ’wildkamperen’ krijgen de amateurspeurders te horen. „Er staat gewoon in de Algemene Plaatselijke Verordening dat dit niet mag”, zo wordt benadrukt. Een uur later, als de politiemensen al lang en breed verdwenen zijn met hun dienstauto’s, staat het tentje weer op dezelfde plek. Aan de andere kant van het beekje, maar met goed zicht op die ene, niet onomstreden plek.