’Dienstmaagd van radicaal rechts’ toont ware gezicht

Ze zou ’microfoondame’ zijn tijdens het congres van Forum voor Democratie in de Midden Nederland Hallen van Barneveld. Beetje heen en weer lopen met zo’n praatijzer, tussen leden met vragen. ’Kan ik niet wat inhoudelijks doen?’, zei Eva Vlaardingerbroek. ’Een toespraak houden over hoe de feministen van nu de weg kwijt zijn.’ „Oké, doe maar, kreeg ik te horen. Ik dacht: de partijleiding wil het uiteraard vooraf lezen, maar nee. Niemand wist wat ik ging zeggen toen ik – bloedzenuwachtig – het podium opliep. Drie minuten later dacht ik: onvergetelijke ervaring. Een paar dagen later brak de hel los.” Er werd zelfs een wetenschapper uit North Carolina ingeschakeld om via een analyse van jouw speech aan te tonen hoe radicaal rechts jij bent. Lachend: „Ja, en die dame weet zo goed wat in Nederland speelt dat ze een foto van een hysterisch schreeuwende jongen publiceerde met de tekst: ’Voorbeeld van opkomend fascisme’. Die knaap is van D66 en krijste: ’Nooit meer fascisme!’ Ik twijfel eerlijk gezegd een beetje aan de kundigheid van die mevrouw.” Wonderlijk is het wel. Je bent 23 jaar, afgestudeerd rechtsfilosoof, spreekt een zaal met 2500 mensen toe over de keerzijde van het hedendaags feminisme… En dan krijg je door stervelingen van feministische bloede toegebeten dat je een schande bent voor de geëmancipeerde vrouwen des vaderlands. ’Dienstmaagd van radicaal rechts’, werd Eva Vlaardingerbroek genoemd door columnist Margriet Oostveen. ’Ineens zijn er allemaal van die Arische prinsesjes’, constateerde schrijfster/columnist/ondernemer Harriët Duurvoort. Maar de meest opmerkelijke tekst over de als een rode lap op een linkse stier werkende toespraak van de rechtsfilosoof – resulterend in een Volkskrant-reportage over ’jonge knappe blonde radicaal rechtse meisjes’ – kwam van Roland Pierik, hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam. ’Een vrouw als Eva Vlaardingerbroek komt langzaam achter de pijnlijke waarheid dat je niet tegelijkertijd lekkere rechtse praat voor de eigen Forum voor Democratie-bubbel kunt geven én daarbuiten als rechtsfilosoof serieus genomen kunt worden’, stelt de associate professor of legal philosophy. Verhaal gaat verder onder de foto. Wie als jonge ontwikkelde vrouw dus op een FvD-partijcongres vraagtekens zet bij feministen die zich – uit solidariteit met fundamentalistische moslima’s – in een boerka laten fotograferen, wordt onverbiddelijk een lachertje in universitaire kringen. „Hieruit blijkt precies wat er mis is binnen onze universiteiten”, zegt het mikpunt van de verbale aanvallen in de Amsterdamse Sky Lounge van Double Tree by Hilton, waar een kopje thee acht euro kost en de obers louter Engels spreken. „Blijkbaar is het voor mijn politieke vorming een relevante factor dat uit mijn schedel blond haar groeit. Ik mag zelfs een dienstmaagd worden genoemd en een Arisch prinsesje dat alleen voor haar uiterlijk wordt ingezet door boze witte mannen.” Bert Vuijsje, oud-hoofdredacteur van HP De Tijd, stelt dat je rücksichtslos uitdeelt en oorverdovend krijst bij het geringste weerwoord. „Er is geen sprake van weerwoord, maar van karaktermoord. Ik sta altijd open voor inhoudelijke kritiek, maar ik pas ervoor om zonder onderbouwing te worden beschuldigd van racisme en seksisme door mensen die doen wat ze mij verwijten. Het is voor mijn criticasters kennelijk onverteerbaar dat ik als jonge vrouw geheel uit eigen vrije wil rechts kan zijn. Rechts zijn sluit uit dat je wetenschappelijk kunt nadenken… Bizar, maar het is exact mijn ervaring op de Universiteit van Utrecht. Ik werd als student geacht om alle begrip van de wereld te hebben voor een conciërge die vanwege zijn geloof weigerde om vrouwen een hand te geven. Daar plaatste ik vraagtekens bij en werd subiet door mijn professor apart genomen. Dit duidde op racistische gevoelens, zei hij. Wellicht was het verstandig dat ik daarvoor hulp ging zoeken. Professor Pierik bevestigt nu mijn punt. Mijn hartelijke dank daarvoor. Heeft zo’n karaktermoord toch ook nog een positief tintje.” Hoe ziet de opvoeding van een Arisch prinsesje eruit? „Ik kom uit een warm gezin, mijn vader is als musicoloog artistiek leider van de Zaterdag Matinee binnen de NPO, mijn moeder zit in de muzieksector van Avro/Tros. Kunst en cultuur staan bij ons thuis hoog in het vaandel, niet echt een rechtse hobby naar het schijnt. Mijn vader was CDA’er, mijn moeder een klassieke liberaal, mijn opa dominee.” En jij schreeuwde het rechts-radicalisme van de daken? „Nee, ik was verlegen, werd geplaagd door faalangst. Dacht: misschien helpt het als ik meer praat, dus ben ik op het Gemeentelijk Gymnasium van Hilversum bij zo’n debatclubje gegaan. Begon het steeds leuker te vinden om te vertellen wat ik vond, al had ik toen nog geen idee of dat links of rechts was. Wist wel al heel vroeg wat ik fout vond. Toen ik elf was, las ik Kidsweek en daarin stond een stukje van ene Hanneke over boerka’s. Hoe treurig het was dat vrouwen werden gediscrimineerd omdat ze boerka’s droegen. Ik vond het vooral zielig dat die vrouwen zo rond moesten lopen, was het niet eens met Hanneke, dus zeiden mijn ouders: ’Dan moet je een briefje naar dat blad sturen’. Heb ik gedaan. Is ook geplaatst. Achter iedere zin stonden uitroeptekens.” Verhaal gaat verder onder de foto. Waarom heeft een belezen jonge vrouw met een afgeronde rechtenstudie en banen voor het oprapen belangstelling voor een rol in de politiek? „Het ging me niet om politiek, maar om het maatschappelijk debat. Ik ben in mijn studie bewust overgeschakeld naar rechtsfilosofie, omdat mensen me meer fascineren dan wetten. Vroeg me af: hoe kan het dat rechters onpartijdig en onafhankelijk zijn? Iedereen heeft toch zijn eigen overtuiging? Valt dat volledig weg zodra je een toga aantrekt?” Toen je kritiek had op de in jouw ogen lage straf voor een verkrachter, kreeg je op sociale media voor het eerst de volle laag. „Ik schreef een open brief aan de rechters die – vond ik – nogal mild waren voor een man die in een lijnbus een meisje had verkracht. Hij was volwassen, maar werd vanwege zijn lage IQ volgens het jeugdrecht bestraft. Volgens de reclasseringsambtenaar had hij moeite met seksualiteit, omdat daar in zijn Afrikaanse cultuur een taboe op rustte. Maar hij vroeg wel als blogger op straat wildvreemde meisjes of ze het met hem wilden doen, dus het viel kennelijk nogal mee met dat taboe. Ik vond dat schrijnend, een dolk in de rug van het slachtoffer, dus schreef ik die brief. Kreeg subiet een lading kritiek over me heen.” En nu weer die speech op het Forum-congres… Zou de toespraak ook zoveel woede hebben gewekt op een VVD-congres? „Daar hadden de woorden niet gepast, omdat die partij er prat op gaat geen visie te hebben. Ik heb een keer gestemd op het CDA, liep daar ook stage, bij het Amsterdamse raadslid Diederik Boomsma. Was verbijsterd over de linkse waanzin in de stad. Ambtenaren die op cursus werden gestuurd om onbewust-racisme te voorkomen… Dat soort gekte.” En toen ronselde Baudet jou met de woorden: ’We zoeken nog een Arisch prinsesje annex dienstmaagd?’ „Nee, ik was huisgenoot van een neef van Thierry en hij zei tegen mij: ’Misschien is de denktank – toen nog geen politieke partij – Forum iets voor jou’. Ik ging daar kijken en dacht: sodeju, hier kun je in een academische entourage met ruimte voor kunst en cultuur ongestraft rechts zijn, hier mag het wél. Het voelde als een warm bad. En zo voelt ’t nog steeds – nu ik stage loop bij de fractie van Forum in het Europees parlement – ook al wordt er driftig geprobeerd om een stempel ’radicaalrechts’ op mijn hoofd te drukken.” Radicalisering: het proces waarbij de gedachten en gedragingen van een persoon of groep extremer worden en in toenemende mate afwijken van de gangbare norm in de cultuur, waardoor personen of groepen geneigd zijn extremistische daden te plegen. Wanneer kunnen we de eerste extremistische daad van Eva Vlaardingerbroek verwachten? „Wauw! Ik ben dus kennelijk een tijdbom, omdat ik een paar vraagtekens zet bij de linkse sfeer op universiteiten en het hedendaags feminisme. Bijzonder.” Heb je ook nog een vriend - Julien Rochedy – die lid was van het Front National van Le Pen, nog meer voer voor vijanden. „Ja, er is al gesuggereerd: hij zat bij haatzaaier Jean Marie Le Pen, dus zal hij ’t ook wel zijn. Maar, dochter Marine Le Pen was partijleider toen Julien bij de jeugdafdeling zat en zij heeft zich van haar vaders denkbeelden gedistantieerd. Julien heeft de partij de rug toegekeerd en is schrijver. Zijn werk is op YouTube te bekijken, dus wie wil, kan een oordeel over hem vellen.” Strijdbaar roerend in haar thee: „Net zoals mijn haarkleur niet bepaalt wat ik vind, bepaalt mijn vriend dat ook niet. Ik vind niks zo leuk als met hem discussiëren. Maar ik maak mijn eigen keuzes.” Ook opiniemaker Wierd Duk is de ophef rondom Eva Vlaardingerbroek niet ontgaan. Beluister zijn meest recente podcast hier: