Mariniers roeien met collega’s met PTSS

Hoewel de roeiers van de Dutch Marines Rowing Challenge (DMRC) de strijd op leven en dood al heel wat jaren achter zich hebben gelaten, laten ze elkaar nimmer los. Hun zorg geldt ook na de actieve loopbaan. Nu valt de terugkeer in het dagelijkse bestaan voor sommigen zwaar. Een deel van de mariniers kampt met een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Erik-Jan van Riet van DMRC: „Het korps zorgt goed voor zijn manschappen en nabestaanden. Ook als er persoonlijke problemen na missies blijken te zijn. Maar sommige jongens vallen tussen wal en schip. Die hebben een specifieke hulpvraag of extra aandacht nodig. Daar komen wij om de hoek.” Facebook Het was niet eens opzet. In 2015 zou de Korps Mariniers 350 jaar bestaan en dus besloot een kleine groep een roeitocht van 350 kilometer te maken. Het werd Rotterdam-Vlissingen-Londen. Er werd een goed doel aan gekoppeld: de eigen mariniers, die in de problemen zijn gekomen en de zorg voor nabestaanden van collega’s die zijn ontvallen. Een oproep op Facebook leverde tientallen geïnteresseerde mariniers op. Er werd besloten niet alleen vóór beschadigde collega’s te roeien, maar ook mét. Van Riet: „Fysiek bezig zijn is natuurlijk iets wat wij ons hele leven hebben gedaan. Velen voelen zich daar erg goed bij.” Na twee trainingsjaren werd de roeitocht in 2015 legendarisch. Negen sloepen roeiden in zeven dagen naar de Britse hoofdstad. Daar werd de volgende dag deelgenomen aan de wereldberoemde The Great River Race, een wedstrijd over 40 kilometer met meer dan 300 boten. ’Onze’ jongens pakten na de loodzware week over zee zilver. Van Riet: „De Nederlandse generaal stond tussen onze familieleden en vrienden op de Tower Bridge. Als echte mariniers namen wij de tijd om met alle boten te salueren. Dat kostte ons zeker een paar minuten. En toch eindigden we als tweede. Die Engelsen hebben alleen nog maar met respect naar ons gekeken.” De emoties schoten in die week alle kanten op aan boord. PTSS is immers ook nooit weg. Een van de roeiers: „Het kwam voor dat een van de mannen een herbeleving had. Je hoort aan de commando’s dat het net is of iemand in een gevechtssituatie zit. Diegene beleeft het ook echt zo. Omdat we er allemaal zo veel van weten, kunnen we elkaar helpen. Je moet zo iemand rustig terughalen naar het ’heden’. Terug naar die roeiboot.” Tragiek Maar er is meer tragiek. Een marinier nam de as van zijn overleden dochter mee. Hij kwam veilig terug uit brandhaarden, maar thuis stierf zijn tienermeisje bij een verkeersongeluk. Onder de Tower Bridge sprak hij haar toe dat ze het gered hadden om 350 kilometer te roeien. „Niemand houdt het op zo’n moment droog. Wij mariniers hebben elkaar door heikele situaties in de actieve diensttijd heen gesleept en doen dat nu ook. Dat gaat nooit veranderen.” Na de volgende inspanning – in 2017 van Den Helder naar Willemshaven over opnieuw 350 kilometer – dient zich volgend jaar de ultieme uitdaging aan: DMRC gaat in 2019 alle provincies van Nederland aandoen en roeit dan 750 kilometer weg. Van Riet lachend: „Dat hoort toch een beetje bij ons mariniers, om altijd uitdagingen te blijven zoeken.” Hulphond Dat het uiteindelijk ook aan de vraagkant werkt, bleek vorige maand nog. DMRC kon middels de samenwerking met de KNGF de eerste hulphond aan een oud-marinier schenken die leidt aan PTSS, van het geld dat is opgehaald met het roeien. Van Riet geraakt: „Ook tijdens de slaap kan iemand last hebben van herbelevingen en de hond voelt dat. Die kan zijn baasje tot rust manen en loyaal bij hem blijven. Dat wij dit soort onconventionele oplossingen kunnen aanbieden aan onze buddy’s, ja daar doen we het voor. Wij zijn na deze eerste vijf jaar dus zeker nog niet uitgeroeid.”