Het was een roerige opening van het saison de chasse. Zaterdagochtend om 9 uur rende een hert in paniek het centrum van het Noord-Franse plaatsje Compiègne in. Urenlang lag hij met zijn tong op het asfalt uit te puffen.

De politie zette hekken neer in afwachting van een veearts. Actievoerders van de anti-drijfjachtbond AVA bleven in de buurt om te protesteren en erop toe te zien dat het dier ook echt gered werd.

Toen agenten het hert wilden vangen om hem mee te nemen en te verzorgen, rende hij weer terug richting bos. Inmiddels waren de beelden al over sociale media gaan razen.

Bij het beoefenen van drijfjacht stuurt een equipe van ruiters te paard een roedel van rond de twintig honden aan, die één bepaald dier opjagen, zoals een hert, everzwijn, haas of konijn. Als de prooi uiteindelijk zo uitgeput is dat hij niet verder kan, wordt hij door de jagers gedood. De honden mogen het dier vervolgens opeten.

Consternatie

De chasse à courre bestaat al sinds het einde van de Middeleeuwen en werd door François I tot kunst verheven. Tijdens de Revolutie werd het verboden, maar Napoleon herstelde de drijfjacht weer in ere. Volgens beoefenaars, vaak uit de hogere sociale klassen, draait het niet alleen om de prooi, maar ook om de tradities om de jachtpartij heen. Er zijn strenge regels en iedere ’afdeling’ heeft een eigen tenue, wapen en hiërarchie.

Maar deze vorm van jagen is in veel landen al afgeschaft en ook in Frankrijk omstreden. Volgens tegenstanders levert het dier veel stress en lijden op. Jagers werpen tegen dat hun prooi twee van de drie keer ontkomt. Als de honden wel een dier te pakken krijgen, gaat het volgens hen om beesten die toch al zwakker waren.