’De wolf houdt van harmonie’

Sterker nog, we kunnen heel wat van deze intelligente roofdieren opsteken, betoogt zij in haar boek De wijsheid van wolven. „De wolf heeft mij in elk geval geleerd nooit op te geven, niet achterom te kijken en nooit te stoppen met spelen.” Haar boek is in Duitsland, waar al sedert twintig jaar de wolf is teruggekeerd, een ongekend succes. Sinds oktober staat het tot haar grote plezier onafgebroken in de bestsellerlijsten. „Ik hoop dat de mensen mede dankzij mijn boek meer van deze viervoeters gaan houden”, zegt de zelfverklaard ’wolfaholic’, die al 25 jaar wolven observeert in het Amerikaanse Yellowstone National Park in Wyoming. „Ik ben mijn loopbaan begonnen als advocaat”, vertelt Radinger. „Ik heb rechten gestudeerd. Maar ik was diep ongelukkig in mijn vak. Huurgeschillen, echtscheidingen, het frustreerde me alleen maar. Ik was domweg niet hard genoeg om een goede advocaat te zijn. Als ik eraan dacht dat ik dit werk mijn hele leven zou moeten blijven doen, brak het klamme zweet me uit. Het was hoog tijd om het roer om te gooien en dat heb ik dertig jaar geleden dan ook gedaan, door naar een gedragsonderzoekstage te solliciteren bij het Wolf Park in de staat Indiana.” Leiderwolf De leiderwolf van de roedel daar mocht beslissen of zij werd aangenomen. Radinger beschrijft het voorval uiterst beeldend in haar boek. „Het was zonder twijfel de meest ongewone sollicitatie die ik ooit heb gedaan. Want hoe overtuig je een wolf dat jij de juiste stagiaire bent? Gelukkig ben ik nooit bang geweest. Ik ben opgegroeid met honden, onze huiswolf, zeg maar. Ik stelde me dan ook voor dat hij niets anders was dan een hele grote hond. Het moment dat hij me met zijn grote ruwe tong in mijn gezicht likte, zal ik nooit vergeten. Die kus was het begin van mijn nieuwe carrière en ik kan je zeggen: ik heb nooit spijt gehad van mijn besluit. Ik ben echt verslingerd geraakt aan wolven bestuderen.” Een van de redenen waarom Radinger geen genoeg van het kijken naar wolven kan krijgen, is dat de dieren haar ontroeren. „Wolven zijn echte familiedieren. Ze leven naar waarden, waarnaar wij zo verlangen, zoals geborgenheid en betrouwbaarheid. Elke roedel wordt aangevoerd door een ouderpaar. Het mannetje en vrouwtje doen alles samen. Ook de opvoeding van de kleine welpen. Wolvenvaders zijn echt gek op hun kinderen. Ze ravotten er eindeloos mee. En pa en ma trekken in opvoedingsvraagstukken steevast één lijn. Al heeft moeders, net als bij mensen, wel vaak het laatste woord.” Harmonie Radinger, die ook regelmatig managers toespreekt over leiderschap en wat de mens in dat opzicht van de wolf kan leren, vervolgt: „Wolven houden oprecht van harmonie. Het ouderpaar zorgt dan ook eerst en vooral voor een goede sfeer, waarin iedereen zich veilig en thuis voelt. Verdeeldheid zaaien levert in een groep, waarin samenwerken broodnodig is, niets op. De beste leiderwolven zijn altijd opvallend lief voor hun roedelleden.” De wolf kan ons ook als voorbeeld dienen als het gaat om de omgang met ouderen, stelt de Duitse. „Roedels met ervaren, oude dieren hebben de grootste kans om succesvol hun territorium te verdedigen. En ook bij de jacht wordt de expertise van de oudere wolven op waarde geschat. Terwijl de energieke maar nog onervaren jonkies de prooidieren opjagen en achtervolgen, zijn het vaak de oudere die het slachtoffer uiteindelijk doden, omdat zij daar het meest bekwaam in zijn.” „Oudere wolven zijn kortom gerespecteerde leden van de familie, waar heel liefdevol mee wordt omgesprongen. Net als gewonde dieren worden ze steeds van eten voorzien en nooit in de steek gelaten. Soms lees je dat oude of zieke wolven door een roedel gedood zouden worden, maar dat is echt een fabeltje. Misschien is het ooit voorgekomen in gevangenschap.” Geruststellen Dat de wolf in Europa oprukt, ook in Nederland, vervult het hart van Radinger met vreugde. „Ik zou de mensen willen geruststellen. Er is geen reden om bang te zijn. Het risico om door een wolf aangevallen te worden is erg klein. Laat de wolf daarom met rust. Het is een extreem schuw dier dat liever niets met ons te maken wil hebben.” Ook in het dichtbevolkte Nederland is er, volgens haar, genoeg plek voor de wolf. „Geloof me, het dier vindt altijd zijn eigen plekje en zo niet, dan trekt hij verder op zoek naar een ander leefgebied. Natuurlijk moet de overheid wel samen met veehouders maatregelen treffen om koeien en schapen te beschermen. Schrikdraad kan al helpen. Net als berghonden of andere kuddeverdedigers zoals ezels en lama’s. Dat kost geld, inderdaad. Maar dat is de prijs die we moeten betalen voor het beschermen van de wolf. Hij is het waard.”