Dramabevalling in een snikhete caravan

„Het voelde als een klap op mijn hoofd”, vertelt Renée. „Vanaf het moment dat ik dat kleine beentje zag bungelen, was ik totaal in shock. In een reflex trok ik mijn onderbroek omhoog. ’Misschien kan ik het nog terugduwen’, dacht ik. Maar voordat ik het wist, voelde ik al bewegen in mijn schoot. Natuurlijk wist ik ergens wel dat ze het nooit kon redden, maar op dat moment greep ik me vast aan een sprankje hoop . Als ze het maar zou volhouden tot de ambulance kwam, zou het misschien toch nog goed komen...” „Achteraf denk ik: had ik haar maar vastgepakt. Ik was haar moeder, waarom was ik niet sterk genoeg om haar in mijn armen te houden terwijl ze stierf? Daar heb ik nog heel lang last van gehad. Net als van dat andere schuldgevoel: waarom waren we überhaupt op vakantie gegaan?” De zwangerschap was allesbehalve zorgeloos verlopen. Renée had het Tweeling Transfusie Syndroom, waarbij een eeneiige tweeling één placenta en bloedvaten deelt. Dit is zo gevaarlijk dat als er niet wordt ingegrepen, beide kinderen sowieso overlijden. Renée onderging een laserbehandeling, de enige optie om beide baby’s te redden. Die leek eerst geslaagd te zijn, maar door een (zo bleek pas achteraf) extreem zeldzame complicatie, overleed één kind – dat ze Joëlle hadden genoemd – alsnog. Lees nu op VROUW.nl: Riannes baarmoeder werd zonder medische noodzaak verwijderd Een dag later zou Renée samen met haar vriend en zoontjes van 5 en 3 op vakantie gaan. En omdat de overleden Joëlle in de buik moest blijven zitten tot de bevalling en de artsen verzekerden dat er met Féliz niets kon gebeuren, besloten ze alsnog te gaan. „De arts zei zelfs dat het misschien juist goed voor ons was”, vertelt Renée. „Achteraf ben ik daar heel boos om geweest. Ze hadden ons nooit moeten laten gaan! Maar nu kan ik er anders naar kijken, en snap ik wel dat zij dit ook niet hadden voorzien.” Spijt Eenmaal in Spanje had ze al snel spijt. Ik dacht de hele tijd: wat dóén we hier in vredesnaam? Terwijl iedereen vrolijk aan het zwembad lag, waren wij in rouw. Voor mijn vriend was de zwangerschap nog abstract, maar ik was me er heel sterk van bewust dat we met z’n drieën een lichaam deelden. Nu waren we nog maar met z’n tweeën. Aan de andere kant wilde ik ook niet thuis zijn: het huis met de tweelingbugaboo in de gang, het pas geschilderde kamertje en de roze kleertjes in de kast...” Uiteindelijk beviel ze in de caravan van Féliz en werd later in het Spaanse ziekenhuis ook de al eerder overleden Joëlle geboren. „Toen ik de twee levenloze kindjes in mijn handen kreeg, kon ik het nog steeds niet bevatten. Voor mijn gevoel zaten ze nog steeds veilig in mijn buik, ik voelde ze zelfs schoppen. Een soort fantoompijn, denk ik.” Trauma Terwijl Renée en haar vriend afscheid namen, zaten de jongens in de badkamer van de ziekenhuiskamer spelletjes te spelen. „Ook zij hebben hier een trauma aan overgehouden, vooral de oudste. Hij dacht dat ik dood zou gaan, toen ik vastgebonden op een stoel van de caravan naar de ambulance werd gedragen. Bij de therapiesessies die hij later heeft gedaan, maakte hij daar tekeningen van. Daarop stond hij met zo’n harkerig handje naar mij te zwaaien, terwijl ik niet kon terugzwaaien. Vreselijk.” Tekst gaat door onder de foto Voor het hele gezin was de verwerking loodzwaar. „Vooral de winter was rauw en zwart. Fysiek was ik wel in Nederland, maar in mijn hoofd zat ik nog steeds in die snikhete caravan in Spanje. De meeste mensen waren heel begripvol, maar er waren ook mensen die het simpelweg een miskraam noemden. Dan dacht ik: je hebt geen idee wat je zegt. Het zijn onze kinderen, die al helemaal bij ons hoorden. We hadden ze tijdens de laserbehandeling heel scherp gezien op het beeldscherm: Féliz met haar billetjes omhoog, Joëlle met een haaltje aan haar nagel... Dit verlies kun je niet vergelijken met een miskraam.” Erkenning Omdat doodgeboren kinderen vorig jaar nog niet mochten worden ingeschreven in het bevolkingsregister, bestonden Joëlle en Féliz officieel niet. „Gelukkig konden we ze door de wetswijziging in februari nu alsnog aangeven”, zegt Renée opgelucht. „Je krijgt ze er natuurlijk niet mee terug, maar als ouders wil je je kinderen heel graag erkenning geven. Dat is ook de reden dat ik besloot dit boek uit te brengen. Door hun verhaal te vertellen, voelt het alsof ze bestaansrecht hebben.” Lees nu op VROUW.nl: ’Ik wil geen overlijdensakte van een kind dat er nooit was’ Het babykamertje van de meisjes functioneert nu als werkkamer. „Ik wilde al jaren voor mezelf beginnen, maar durfde nooit”, zegt Renee. „Maar dit voelde als hét moment. Nu verkoop ik op mijn webshop Eenhoorns & Engeltjes herinneringsboeken en andere liefdevolle cadeaus voor ouders die een kind hebben verloren.” Toch hoopt ze dat er ooit alsnog een kindje in het kamertje komt te slapen. „Mentaal ben ik er klaar voor, nu mijn lichaam nog...”