Wonderbaarlijke rock-’n-rollreus

De man die op zijn 48e de rock-’n-roll instapte, de twee meter lange Johannes de Boom, zit in zíjn stoel. „Mijn broedplaats. Ik zit hier al snel een uur of acht per dag. Het afgelopen jaar waarschijnlijk nog iets meer”, verwijst de vriendelijke reus naar het laatste nieuws uit zijn vuistdikke medische dossier. „Ik heb een gat in mijn lijf, een buikwond. Ik heb al eens een jaar lang in het ziekenhuis gelegen en daarna ook nog maanden achter elkaar. Maar dit slaat alles. Dat gat blijft maar open staan!” Luchtiger: „Reumatisch gezien was die gedwongen ruststand van de afgelopen tijd wél goed.” Naast hem is ook Alexandra Vierkant aangeschoven, schrijfster van zijn dit weekeinde verschijnende biografie, Boom! - De wonderbaarlijke reis van een rock-’n-rollreus. Veelzeggend daarin zijn die volle twee pagina’s ’operatiedagboek’ die ze toevoegde. ,,Dat móest erin, zegt zóveel over hem”, verklaart de vrouw die door Johannes liefkozend zijn rock-’n-rolldochter genoemd wordt. De wonderlijke reis die hij aflegde, begon in Friesland, waar hij werd geboren als Hans Boomsma. Vandaar maakte hij met zijn hardwerkende ouders de oversteek naar Noord-Holland. Kunst fascineerde hem al sinds hij als kind verknocht raakte aan het tv-programma De Verrekijker. Maar hij koos toch maar voor een degelijke baan bij Hoogovens. Hij kreeg twee zonen en alles leek modaal, tot het noodlot toesloeg. „Ik was 34 toen die reuma werd geconstateerd. Een jaar lang lag ik plat met vaak meer dan 41 graden koorts. De dokters twijfelden toen of ik wel mijn eigen tanden kon blijven poetsen of de rest van mijn leven in bed moest blijven. Dat zullen we nog wel eens zien, dacht ik. Hetzelfde dacht ik toen die fysiotherapeut met een rolstoel kwam aanzetten. Inmiddels rij ik geen auto meer, fiets niet meer en gebruik vrijwel overal mijn scootmobiel voor. Maar ik scharrel hier thuis nog steeds rond en ik ben 70!” Stellig: „Die reuma bood me kansen die ik anders nooit gekregen zou hebben. Werken kon ik niet meer, dus ik begon mijn dagen anders in te delen. Dwong mezelf minstens 200 bladzijden te lezen, om wat te noemen. Ik zag in dit ongeluk een mogelijkheid me eindelijk met kunst bezig te gaan houden. Toen het weer enigszins kon, ben ik zoveel mogelijk tentoonstellingen gaan bezoeken, wist op een gegeven moment precies alle bankjes te staan in de grote musea. Vervolgens ging ik langs vuilnisbakken voor stukken karton en triplex, kocht verf bij de Hema en zo begon ik. Ik heb bijna 200 exposities op mijn naam staan”, klinkt het trots. Het meest opmerkelijke avontuur moet dan nog beginnen: dat als rock-’n-rollreus. „Ik had een ontdekker nodig. Iemand die zei dat hij een band was begonnen met zijn broer. Zelf speelde hij gitaar, zijn broer drumde. Ze zochten een zanger en dachten aan mij. Het was december 1996 en ik was 48 jaar oud toen ik bij Cock de Jong thuis in Broek op Langedijk belandde. Hij had een studio, waarbij de gitaar boven werd opgenomen omdat hij daar het meeste lawaai kon maken, terwijl ik naar de microfoon in de betegelde keuken gebracht werd, die daar het beste klonk. Ik moest vooral zo hard mogelijk zingen, zeiden Cock en Theo. Dat kon ik en dat beviel zo goed dat we afspraken dit nog eens te herhalen. Na drie maanden in het oefenhok waren we een band. Cock en ik waren als Keith Richards en Mick Jagger, terwijl Theo alles haarfijn op z’n plek sloeg.” Tegen alle doktersadviezen in gingen vanaf dat moment alle pijlen op de muziek. De ene na de andere schitterende anekdote onderschrijft het seks-, drugs- en rock’-n-rollbestaan dat zich aandiende voor De Boom. „Al had ik iets te hoge verwachtingen op het vlak van dat eerste, seks. Ik geloof dat de vrouwen bang voor me waren. Eén keertje was het gaande. Op de Zwarte Cross (waar hij jaren presentator was, red.) gingen twee dames mee de kleedkamer in. Daar werd uitgedaagd en gespeeld, totdat Emmy binnenkwam, de vrouw van Cock… Drugs? Ik slik tien pillen per dag, plus van tijd tot tijd een Prednison-kuur. Ik rookte af en toe een stickie in mijn vrije tijd. Heb zelfs nog een jaar lang ’spaceculaas’ toegestuurd gekregen van een of andere student. Puur als genotsmiddel, maar het werkte ook als pijnbestrijding.” Het grootste gevaar vormde alcohol. „Vooral als we om technische redenen moesten weigeren op te treden, kon ik gek worden en zó een fles wodka leeg lebberen. Vóór optredens dronk ik niet, niemand van ons, nooit. Maar na het laatste optreden van de week wilde ik nog wel eens vieren dat het weer gelukt was allemaal. Moest er op zondagmiddag weer door mijn stamkroeg naar huis gebeld worden dat ik niet meer kon lopen. Ze hebben me ook wel eens met scootmobiel en al languit op straat gevonden. Momenteel drink ik niet meer en misschien laat ik het ook wel zo. Ik ben opa nu, hè.” Aan The Shavers kwam een droevig eind. De cultrockers namen in 2006 al eens afscheid (toen Johannes, die nog twee eigen gewrichten over heeft, voor negen nieuwe operaties stond). Drie jaar later begonnen ze aan deel twee, maar vrijwel meteen werd bij Cock de Jong kanker geconstateerd. „We waren beter dan ooit op dat moment. We hadden op stal gestaan en werden opnieuw losgelaten.” Terwijl de tranen over zijn wangen lopen: „Vervolgens raak je niet alleen je band, maar vooral je vriend kwijt. Zeven jaar geleden alweer, verdomme. De dood van Cock was het definitieve einde van de band. Mijn vrouw heeft gezegd bij me weg te gaan als ik er nog eens aan begin. Dat gaat dus niet meer gebeuren.” Denk daarmee echter niet dat de Boom de rest van zijn leven in zijn stoel blijft zitten. „Ik ben 70, maar had gisteren een hele goeie dag hiernaast, in mijn atelier. Ik ben weer met stempelwerk begonnen, waarbij alweer wonderlijke dingen gebeuren, al zeg ik het zelf. Ik voel dat ik nog niet klaar ben, dat ik meer mooie dingen wil maken.” Met een grijns: „Van verveling heb ik nog nooit last gehad.” ’Boom! – Een wonderbaarlijke reis van een rock-’n-rollreus’ verschijnt zondag en wordt die dag feestelijk gepresenteerd in Paradiso.