In Redbad worden de Friese heidenen die anno 754 Bonifatius vermoordden, in de aanloop naar die historische gebeurtenis neergezet als kloeke vrijheidsstrijders. Gijs Naber werpt zich in de rol van charismatische titelheld op als hun leider, met Loes Haverkort als minstens zo stoere Vikingprinses aan zijn zijde.

Gedwongen bekering tot het Christendom is in deze film het wapen van de Franken om steeds meer invloed te verwerven. Maar ook bij Redbads eigen volk speelt zich een strijd af om de macht, met Derek de Lint als konkelende oom en Renée Soutendijk als wijze dienares van de goden. Ook allerlei andere acteurs van naam duiken op, met wisselend succes. Zo speelt Breaking Bad-ster Jonathan Banks een solide rol als de Frankische vorst Pepijn, terwijl Jack Wouterse als de heilige Willibrord in een heel andere film lijkt te spelen dan de rest.

Los van het nogal wisselvallige acteren, lijdt Reiné’s nieuwe film onder zijn tomeloze ambities. Want ondanks zijn beperkte middelen, doet de filmmaker telkens te veel. Zijn film duurt met ruim 2,5 uur te lang. Te vaak gebruikt hij extreme close-ups en slow motion-beelden. Te vaak regent of sneeuw het en dan ook nog eens te hard. Te veel woorden onderstrepen wat we eigenlijk al weten. En daarnaast is ook de muziek te nadrukkelijk aanwezig, net als de boodschap over (godsdienst)vrijheid.

Redbad mag dan – zeker gezien het budget – razendknap gemaakt zijn, uiteindelijk is het vooral een film die zichzelf luidkeels overschreeuwt.