De Telegraaf backstage bij de wereldsterren

Zoals alle verhalen die maar iets met de geschiedenis van popjournalistiek bij De Telegraaf te maken hebben, begint ook deze bij Jip Golsteijn. Eind jaren 60 kreeg hij de rubriek Popscore toebedeeld en die vulde hij op geheel eigen wijze, tot zijn plotselinge dood in 2002. Golsteijn, die volgens de overlevering nog ooit door Jerry Lee Lewis aan zijn benen uit het raam werd gehangen, verdiende met zijn pionierswerk de eretitel ’nestor van de Nederlandse popjournalistiek’. Dik drieduizend interviews heeft hij op zijn naam staan, waarvan een groot deel in chique, maar anonieme hotels plaatsvond, tal van andere in inwisselbare bars en restaurants en sommige gewoon telefonisch. Het laatste is verre van rock-’n-roll, maar het is een werkelijkheid waar hij en al zijn opvolgers mee hebben moeten leren leven. Een-op-een met leden van de Beatles en de Rolling Stones, met Michael Jackson, Madonna, Queen en Bono is onder elke omstandigheid en in elke setting een buitenkans. Maar het zijn de momenten die deze tak van journalistiek avontuur geven. Roemrucht is het avontuur dat Golsteijn beleefde met Hank Williams jr., de zoon van een van zijn grote helden. De Amerikaanse countryster wilde van de Nederlandse journalist af en stelde hem de onverbiddelijke eis dat het vraaggesprek alleen kon plaatsvinden onderweg naar zijn huis, zeven uur verderop. En zo geschiedde! Leverde zoveel tekst op dat er twee ouderwets grote krantenpagina’s voor nodig waren. Golsteijn had sowieso een zwak voor musici van dit type, getuige ook de unieke treinreis door Duitsland die hij ondernam met Kris Kristofferson. En hij trok ooit, op diens verzoek overigens, een dag op met de Britse grootheid Ian Dury. „Als ik interviews geef neem ik de journalist een hele dag op sleeptouw en verbiedt hem op straffe van drooglegging een blocnote of bandrecorder te gebruiken. Dán kom je ergens met z’n tweeën.” Golsteijn is niet de enige die namens popredactie van De Telegraaf op de meest exclusieve plekken belandde. Zo werd Daphne van Rossum in 2002 uitgenodigd voor een een-op-een-gesprek met Celine Dion. Locatie: bij haar thuis, op het totaal van de buitenwereld afgeschermde golfresort Admirals Club, net buiten Miami. ’Kasten van huizen, met aan het water – grenzend aan gigantische achtertuinen – standaard een fonkelnieuw jacht’, schreef Van Rossum. „Celine Dion, die toen net bevallen was, zag dat ik hoogzwanger was en vloog me in de armen toen ik aankwam”, herinnert de tegenwoordig voor Vrouw schrijvende verslaggeefster zich. „Ze begon gelijk de zegeningen van het moederschap te delen en vertelde ook openhartig over de embryo’s in de vriezer, waaruit later haar tweeling zou worden geboren. En dat van die embryo’s was toen nog niet bekend, dus ik had meteen ook een mooie primeur te pakken. Het voelde meer als een gesprek met een vriendin dan als een interview.” Datzelfde gevoel had Van Rossum jarenlang oog in oog met Beyoncé. „Helemaal in het begin van Destiny’s Child, in de jaren 90 dus, sprak ik haar regelmatig. Op een gegeven moment wist ze zelfs nog wat ik voor laarzen aan had bij onze vorige ontmoeting. Ongelooflijk als je ziet hoe groot en beroemd ze nu is. Terwijl ik nog heel gewoontjes voorgesteld ben aan haar ouders bij een showcase, waarna ik later haar moeders kapsalon nog bezocht heb in Houston. Het was een tijdje behoorlijk knus met de familie Knowles.” Bart Wijlaars, sinds 2005 werkzaam voor onze popredactie, beleefde in 2007 een soortgelijk avontuur. Nietsvermoedend meldde hij zich volgens afspraak bij George Michaels managementkantoor, toen hij werd meegenomen de straat over en niet eens hoefde aan te bellen bij de Britse superster in de Londense wijk Highgate, maar gewoon achterom naar binnen werd geleid. Daar wachtte een zeer gastvrije Kenny Goss, de toenmalige Amerikaanse vriend van Michael. „Ik mocht wat rondkijken, zei hij, George was nog even bezig. Ik heb schaamteloos deuren opengetrokken, in de ene na de andere kamer gespiekt van dat paleis.” Met een grijns: „Op een van zijn toiletten heb ik mijn moeder ge-sms’t: ’Je raadt nóóit waar ik ben...’ Over de reeds genoemde Jerry Lee Lewis en Celine Dion kan hij meepraten: de eerste mocht hij enkele jaren geleden nog eens uit middagslaapje wekken („wóedend was hij!”), met de laatste waagde hij een dansje op een van haar exclusieve personeelsfeestjes in Las Vegas. Er was die luistersessie in Parijs, „waarbij Shakira er schaamteloos van uit ging dat iedereen met haar op de foto wilde en daarvoor een eigen fotograaf had ingehuurd.” En natuurlijk zijn er die paar dagen die hij met Rihanna de wereld over vloog. Maar het meest onvergetelijk, aldus Wijlaars, was zijn reis naar Toronto, waar hij in 2005 de Rolling Stones mocht bezoeken. „Ze repeteerden daar die zomer, wat ze wel vaker deden. Rijen dik fans buiten natuurlijk. Het begon er al mee dat ik wél door mocht lopen. Na de repetitie werd ik naar de kleedkamer van gitarist Ronnie Wood geleid voor een interview. Zo’n met gordijnen verduisterd wierookhol, waar Ronnie eerst minutenlang opgaf over zijn níet roken, om daarna zijn nicotinepleister los te peuteren en de ene na de andere peuk op te steken. Toen het gesprek eindigde wilde hij mijn T-shirt hebben, waar het Ford-logo opstond, maar dan met het woord ’funk’. We hebben ter plekke maar geruild.” Glimlachend: „Het zijne heb ik nog, natuurlijk.” Oud popverslaggever en coördinator Ron Peereboom Voller koestert mooie herinneringen aan zijn ontmoeting met Elton John in 2001. „We werden in Londen opgehaald van het vliegtuig in een enorme Mercedes, want het gesprek zou bij hem thuis zijn, in Windsor, daar woont hij zo ongeveer naast de koningin. Je weet niet wat je ziet als die poorten opengaan! Een enorme oprijlaan, tuinen, weilanden, tot garage verbouwde stallen waar van die glanzende neuzen van een heel arsenaal sportwagens uitstaken. De bibliotheek diende als wachtkamer, waar een manshoog beeld stond gemaakt van zuurtjes, weet ik nog. In de woonkamer werd ik voorgesteld aan een klein ventje in een kort broekje. Elton ging na het interview tennissen, zei hij toen hij op de bank plofte. Ik ben nietsvermoedend weggegaan na afloop, maar hoorde eenmaal thuis dat hij alle promotie die week verder had afgezegd. Hij had geen zin meer. Terwijl hij zo vriendelijk overkwam!” Dat het lot af en toe helpt ondervond Peereboom Voller in Boedapest, waar hij heen reisde voor de aftrap van de wereldtournee van de Duitse hardrockband The Scorpions. Eén groot rock-’n-rollcliché, omschrijft hij die trip. „Een tegenvaller was dat de band bij het feest na afloop op een verhoogd podium zat, achter een lint. Onbenaderbaar en onaanspreekbaar. Toen zijn we maar snel ergens een kroeg in gedoken. Een taxichauffeur bracht ons daarna naar een striptent, waar we niet veel later Scorpions-manager Doc McGhee binnen zagen komen. Die liet de aanwezige meiden op een rij zetten, koos er een stuk of zes, zeven uit en die nam hij mee in zijn limo naar het hotel.” Zoveel verslaggevers, zoveel verhalen. Jean-Paul Heck, jarenlang freelance verbonden aan De Telegraaf, kwam voor een gesprek met Tom Waits terecht in een Nederlandse kroeg in het stadje Petaluma, vijftig kilometer ten noorden van San Francisco. Ook lukte het hem in 2005 om de onbenaderbare, zelden sprekende James Brown aan het woord te krijgen. Het werd het laatste interview van de soullegende met een Nederlandse journalist, waarin de Amerikaan onder meer aangaf slechts als doorgeefluik te hebben gediend voor God en waarin hij op karakteristieke wijze vooruitliep op het einde van zijn tijdperk: „Laat ze maar een andere neger vinden die ze kunnen schoppen”, aldus de man die anderhalf jaar later zou overlijden.