Dit raakt ons allemaal

De glazen pui van kinderdagverblijf Okido is een grote etalage van intens verdriet en ongeloof. Medewerkers en ouders vallen elkaar in de armen en schudden de hoofden. Jonge ouders met kroost op de armen lopen aangeslagen naar binnen en buiten. Drie medewerkers die buiten een sigaretje staan te roken, hebben de tranen in de ogen, uit hun monden komt niet of nauwelijks geluid. „Wij zijn er nog, dus met ons gaat het goed”, stamelt eentje. Noodlot Een paar uur eerder reed een leidster van de opvang met een elektrische bolderkar – een zogenoemde Stint – en daarin vijf kinderen in de leeftijd van vier tot elf het noodlot tegemoet. Ze had even daarvoor enkele kinderen afgezet bij een basisschool en was met het resterende deel op weg naar de volgende, basisschool de Korenaer. Hoe het kon gebeuren is nog niet duidelijk, maar de leidster en vijf kinderen uit drie gezinnen belandden met de elektrische kar op het spoor, juist op het moment dat de sprinter naar Den Bosch de overgang passeerde. Volgens getuigen schreeuwde de leidster nog dat de remmen van de kar weigerden. De trein toeterde nog en toen was daar die fatale klap. De politie doet onderzoek naar de toedracht. Of de kar kuren had, weet politiewoordvoerder Dion Luijten nog niet. „Maar de overgang functioneerde naar behoren”, laat hij weten. Vier kinderen overleefden het ongeluk niet. Eentje raakte gewond, de leidster ook. Drie zusjes, van wie een het ongeval overleefde, kwamen uit hetzelfde gezin. Trillend op de benen staart een boomlange man naar de spoorwegovergang. Zijn ervaringen zijn verschrikkelijk en nog vers. „Ik ben meteen gaan kijken”, zegt hij. De bestuurster van de elektrische bakfiets zit trillend op een muurtje. „Onder het bloed. Op het spoor zag ik een zwaar verminkt slachtoffertje. Mensen stonden te huilen.” Krantenbezorgster Karin Schuijers zag het bewuste karretje met kinderen die morgen nog langskomen. „Ik heb ze nog levend gezien”, huivert ze. „Da’s zo’n leuk gezicht, die kindjes lollend in zo’n karretje. Ik heb kleinkinderen en dacht: ach wat is dat toch schattig.” Een huilende moeder staat voor de deur van Okido te wachten op haar man, die even later in vliegende vaart komt aanrijden. Kennelijk durft ze niet alleen naar binnen om te horen wat er precies gebeurd is. Zonder een woord te hebben kunnen uitbrengen, slaat hij zijn armen om haar heen. De kinderen die er nog zijn worden opgehaald. De opvang is de rest van de dag gesloten. „Heel Oss is in rep en roer”, zegt Sam. Ze staat naast Okido met enkele vriendinnen. Ze is even binnen geweest om haar oud-collega’s een hart onder de riem te steken. Mirella staat ook bij dat groepje. Zij is komen kijken omdat de dochter van een werknemer van haar vader bij het ongeval betrokken zou zijn. „Een meisje van zeven”, zegt ze hevig ontdaan. Sam heeft gelijk... In heel Oss hangen in een mum van tijd de vlaggen halfstok. Bij de kerk, het gemeentehuis, in de straat bij basisschool de Korenaer. Voetbalclub Top Oss kondigt aan vandaag met rouwbanden te spelen. Op diverse plaatsen zijn opvangcentra ingericht voor ouders. De toegangswegen richting de fatale spoorwegovergang zijn meteen afgezet. Maar niet alleen Oss is zwaar geraakt door het drama, heel Nederland lijkt in tranen. Het beeld van die kleurige karretjes vol kinderen kent iedereen wel uit zijn eigen omgeving. Zichtbaar geroerd staat koningin Máxima de pers te woord tijdens haar bezoek aan Drachten. „Vandaag ben ik in Friesland om heel blije kinderen te zien die muziek aan het maken zijn. Maar onze gedachten gaan echt uit naar alle families die vandaag hun kinderen hebben verloren”, weet ze met moeite uit te brengen. Ook premier Rutte laat weten ’diep geraakt’ te zijn. Op sociale media een hausse aan steunbetuigingen. „Ze zullen je even komen vertellen dat je kids niet meer thuiskomen. Iedereen heel veel sterkte daar!”, twittert Pieter bijvoorbeeld. Zwarte dag Burgemeester Wobine Buijs-Glaudemans van Oss spreekt van ’een zwarte dag’. „Het is een onbeschrijflijk leed. Dit laat grote gaten na bij het kinderdagverblijf, de school en de omgeving.” Zelfs hulpverleners, doorgaans terughoudend met het publiekelijk tonen van emoties bij zo’n gebeurtenis, laten weten diep geraakt te zijn. „Deze dag zal bij menig hulpverlener in het geheugen gegrift staan”, zegt Dion Luijten. „Als ik me voorstel wat sommige collega’s, ook van de brandweer en ambulance, daar hebben gezien... Daar ben je eigenlijk niet voor geboren. Dit heeft een gigantische impact.” Griepje Ook in basisschool De Korenaer heerst immens verdriet. Volgens directeur Sandra Beuving is het voor de leerkrachten niet eenvoudig om de jonge kinderen te informeren. „Het gaat immers niet om een kortstondige afwezigheid vanwege een griepje of zo, maar het betekent een definitief einde. Dat klasgenootje komt nooit meer terug.” Aan het eind van de middag rijden de treinen weer. Onder begeleiding van het geklingel van de gesloten overgang leggen omwonenden bloemen, knuffeltjes en kaartjes neer. Elektrische waxinelichtjes schijnen onverstoorbaar hun kwetsbare licht. Een blond jongetje glipt onder het politielint door om snel een knuffelbeertje tussen de bloemen te leggen. „Daar is het gebeurd hè?”, vraagt hij zijn moeder. Als antwoord legt ze een beschermende arm om hem heen. Een moeder staart naar de bloemen terwijl een agent het politielint weghaalt. „Iedereen heeft kinderen, dit verdriet gaat nog heel lang duren.”